กวีเดินดิน
ชิดในเลยครับ ชิดในเลยครับ.....พี่คนเสื้อลายช่วยเดินเข้าไปด้านในหน่อย น้องนักเรียนขึ้นเลยครับ เสียงตะโกนเช่นนี้พรทิพย์ได้ยินทุกเช้า และดูเหมือนมันจะไม่เคยเปลี่ยนไปเลย บรรยากาศยามเช้า ในกรุงเทพมันไม่นาพิสมัยสำหรับเธอเท่าไร แต่เธอก็ยังจำเป็นที่ต้องอาศัยมันไปทำงานทุกเช้า และคงเหมือนกับหลายคนที่ขึ้นรถเมล์คันนี้ อีกทั้งผู้ที่ทำงานนักเรียนนักศึกษาต่างพากันใส่น้ำหอมจนตีกันคละคลุ้งไปทั่วรถ พรทิพย์โหนราวรถเมล์จนเมื่อแขนเพราะภายในรถไม่มีที่นั่งสำหรับเธออีกแล้ว ถึงกระนั้นคบขับก็ยังจอดรับผู้โดยสารไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจเลยว่าข้างในรถจะแน่นแค่ไหน
“คุณครับ นั่งซิครับ” เสียงจากชายข้