Prayad
ลับแล คำพันเป็นหนุ่มอีสาน
มีชีวิตที่เติบโตมากับท้องไร่ท้องนา เมื่อเสร็จสิ้นจากงานนาก็รับหน้าที่เลี้ยงควาย
พอฤดูฝนหวนกลับมา กิจกรรมหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินก็ตกมาอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง
วนเวียนอยู่เช่นนี้ปีแล้วปีเล่า กาลเวลาเหมือนมันติดปีกบิน จากวัยเด็กก็ย่างสู่วัยหนุ่มอย่างไม่ทันรู้ตัว
ความจำเจในการงาน บางครั้งทำให้เขาอยากเดินหนีออกจากวังวนของความจนยากเอาเสียดื้อๆ
แต่ว่าโลกแห่งความเป็นจริงมันก็ยังพันธนาการเขาไว้เยี่ยงทาสผู้สัตย์ซื่ออยู่ดี
ในราตรีหนึ่ง อากาศค่อนข้างอบอ้าวเมื่อตอนหัวค่ำ คำพันทนนอนอุดอู้ในห้องนอนไม่ไหว
ก็เลยออกมาปูผ้าขาวม้านอนเล่นตากอากาศที่นอกชานบ้าน “มันร้อนระอุจริงๆ” เขาบ่นพึมพรำ
ห
3106
1
2
หน้าส่วนตัว
