เธอชื่อ ...นาง...

แจ้นเอง

แม่   แม่   แม่ เสียงหวีดร้องเรียกแม่  ทำเอาฉันสะดุ้งสุดตัว เหลียวหาเสียงเรียก
แม่   ฮือ  ฮือ ฮือน้องน้ำนั่งอยู่บนเตียงและร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้ม  เมื่อฉันตั้งสติได้และเข้าไปหาลูก
น้องน้ำผวามากอดฉันแน่นเกลือกหน้าไปมากับอกฉันคงอยากลบภาพอะไรซักอย่าง
เป็นอะไรหรือลูกฉันเพิ่งพูดขึ้นได้เป็นคำแรก
หนูฝันค่ะแม่  มันน่ากลัวมากเลย  ฮือ ฮือน้องน้ำเล่าไปและยังสะอื้นไปพลาง
ฝันอะไรกัน ตะโกนเรียกแม่ ซะตกอกตกใจหมด ฮึฉันพูดพร้อมกับกอดกระชับลูกมากขึ้น เพื่อให้เค้ามั่นใจมากขึ้นว่าแม่อยู่ใกล้ๆแล้ว
หนูฝันว่ามีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในห้อง  เข้ามาหาหนู น้องน้ำตั้งท่าจะเล่าและหยุดไป
ลูกคงจะกลัวมาก เพราะน้องน้ำยังทำท่าทาง หน้าตาหวาดระแวงไปด้วย
ไม่ต้องกลัวหรอกลูก แม่อยู่นี่แล้วไง ไม่มีใครมาทำอะไรลูกได้หรอกค่ะฉันเอามือลูบหัวลูก ดึงมาแนบอกแล้วเอาคางกดไปบนหัวเค้า พร้อมทั้งโยกตัวเบาๆ  โดยไม่พูดอะไรพักใหญ่ อยากให้ลูกมีสติกว่านี้
แม่คะน้องน้ำขยับตัวให้รู้ว่าพร้อมจะบอกเล่าทุกอย่างแล้ว  ฉันเอามือเชยคางลูกขึ้นและมองหน้าให้กำลังใจ
หนูฝันว่ามีผู้หญิง  คนหนึ่งเขาเข้ามาหาหนู หนูเห็นหน้าเขาไม่ชัดหรอกค่ะ  แต่หนูไม่รู้จัก หนูกลัว หนูบอกให้ออกไป เขาก็ไม่ยอม เขาเดินเข้ามาเรื่อยๆ น้องน้ำ เริ่มทำเสียงเครือๆ ฉันจึงต้องปลอบขึ้นอีกว่า
แค่ฝันน่ะลูกน้องน้ำพยักหน้าและเล่าต่อว่า
จนกระทั่งมาหยุดตรงปลายเตียง แล้วก้มหน้าลงมาหาหนูพอเล่ามาถึงตรงนี้ น้องน้ำถึงกับหลับตาปี๋ ทำหน้าตาขนลุก
แล้วหนูก็ตะโกนเรียกแม่ และก็โบกมือไล่  ไป  ออกไป้   แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับมานั่งลงตรงปลายเตียงและร้องไห้ เขาร้องไห้เสียงดังมากเลย พอหนูตกใจตื่น หนูก็ตะโกนเรียกแม่
โถ  โถ โถ คนดีของแม่ฉันยิ้ม ตอนนี้น้องน้ำคงคลายความหวาดกลัวไปหมดแล้วเพราะฉันเห็นน้องน้ำเริ่มยิ้มน้อยๆ
แต่  เอ๊ะ !  เสียงร้องไห้  แม่คะ ทำไมหนูได้ยินเสียงร้องไห้ แม่ฟังดูซีคะ ฉันจึงเงี่ยหูฟัง
อ๋อ  ฉันลากเสียงยาว
แม่ก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าจะเล่าเรื่องป้านางให้ลูกฟังตั้งหลายวันแล้ว แต่ก็ลืมทุกทีเลยฉันขยับท่านั่งให้สบายขึ้น
เสียงร้องไห้ที่ลูกได้ยินนี่ เป็นเสียงร้องของป้านางน่ะ  ป้านางแกมาอาศัย อยู่ที่ใกล้ๆกับศูนย์ อปพร.ตรงข้างบ้านเรานี่แหละ  เมื่อก่อนป้านางแกเร่ร่อนไม่อยู่เป็นที่เป็นทาง แต่พอช่วงฝนตก แกไม่มีที่หลบฝนก็เลยมาอาศัยอยู่ที่นี่ เพราะแกคงเห็นที่ศูนย์ไม่ได้ทำอะไร หลายวันก่อนแม่ออกไปซักถามพวกชาวบ้านในตลาดจึงรู้ว่าป้านางแกสติไม่ค่อยดี ญาติๆเคยพากลับไปอยู่บ้าน ปลูกบ้านให้อยู่แกก็ไม่ยอมอยู่ แกชอบเข็นรถเข็นเก็บของเก่าบ้างขยะบ้างเอามาขายให้กับร้านรับซื้อของเก่า  ได้เงินมาก็ซื้อข้าวปลา อาหารไปตามเรื่อง  ตอนแรกแม่ก็ว่าจะหาทางส่งแกไปอยู่ศูนย์สงเคราะห์ แต่เขาก็บอกว่าอย่าไปยุ่งกับแกเลย  เพราะพวกญาติๆของป้านางไม่ใช่คนยากจน ตัวป้านางเองก็มีเงินฝากในธนาคารหลายแสนอยู่  แกชอบใช้ชีวิตแบบนี้ หรือเป็นเพราะตอนป้านางเล็กเคยถูกพี่ชายทุบตี คงได้รับบาดเจ็บสาหัส และกระทบกระเทือนไปถึงสมองด้วย แกเลยเหมือนคนสติไม่ดี ตอนนี้พี่ชายก็ตายไปนานแล้ว  แต่ป้านางคงไม่ลืมภาพในอดดีต ตอนแกมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆแม่เองก็ตกใจเหมือนกัน แต่แม่ก็ตั้งสติจนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร พอรุ่งเช้าก็ออกไปสอบถามชาวบ้านจึงรู้ความจริง แต่ก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ลูกฟังเสียแต่แรก
น้องน้ำฟังอย่างตั้งใจโดยไม่พูดอะไรจนฉันเล่าจบ
หนูฝันร้ายแล้วพอตกใจตื่นก็ได้ยินเสียงร้อง ฮือๆๆก็ยิ่งกลัวไปใหญ่ หึ หึ พูดแล้วก็หัวเราะ คงคิดว่าตัวเองฝันร้ายแล้วคิดเป็นตุเป็นตะ จนกลัวลานไปนี่เอง
นี่ก็ดึกมากแล้ว ลูกนอนเสียนะคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน
แม่ขา
ว่าไงคะ ฉันลุกขึ้นเตรียมกลับห้อง
คืนนี้หนูไปนอนกับแม่ได้มั้ย
โธ่  ทำไมจะไม่ได้ล่ะ งั้นไปเลยค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย 
เหตุการณ์ในคืนนี้ทำให้ฉันคิดถึงชีวิตป้านาง  ทำไมแกไม่ยอมกลับไปอยู่บ้าน ป้านางเคยกลับไปอยู่ และแกก้เที่ยวเก็บของเก่าไปใส่ไว้ในห้องจนเกือบเต็มเหลือที่ไว้นั่งหลับแค่นิดหน่อย ทำไมฉันบอกว่านั่งหลับ เพราะมีคนเล่าให้ฟังว่า ป้านางเอารถเข็นมาแต่ง โดยเอาไม้อัดมาปิดข้างบนและแบ่งช่องข้างในเป็นที่นั่งหลับ แกจะหลับเป็นพักๆ และถ้าวันไหนแกเครียด พอตกดึก ป้านางจะเริ่มร้องไห้คร่ำครวญฟังไม่รู้หรอกว่าแกพูดอะไร ฟังไม่ได้ศัพท์แต่แกกลับใช้ชีวิตโดยไม่ร้องขอ ใครเลย ยังคงเข็นรถหาเลี้ยงตัวเองไปเป็นวันๆและมีเงินเบี้ยยังชีพเดือนละ 500 บาท โดยมีญาติๆรับมาและจัดหาเครื่องกันหนาวบ้าง ตามฤดูกาลไป
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากับชีวิตป้านางที่พบเห็นและการเกิดมาของคนเรา บางครั้งฉันเคยคิดว่าไม่รู้จะเกิดมาทำไมเหมือนกัน  อนิจจังหนอชีวิต