ดีใจที่เธอเห็นค่า...ถึงแม้ว่าจะสายเกินไป

นิระนา

เวลาที่ฉันหมดกำลังใจ  ท้อแท้  อ่อนแอ  อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉันไม่ทิ้งกันไปไหน  บ่อยครั้งที่ฉันต้องแอบร้องไห้คนเดียวอยู่เสมอ  เพราะฉันอยากเป็นคนที่เข้มแข็ง  ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอในสายตาใคร  ในวันที่เธอเดินไปจากฉัน
ยอมรับมันเจ็บปวดมาก  มากเหลือเกิน  จนไม่อาจอธิบายได้เป็นคำพูด  แต่มันไหลออกมาเป็นน้ำใสๆจากตาทั้งคู่ของตัวฉันเอง  ฉันเพิ่งรู้ก็ในวันนั้นเอง  ว่าป่วยทางใจมันเป็นยังไง  เธอพาคนที่เธอรักกลับมา  เพื่อให้ฉันได้รับรู้ว่าเยื่อใยเก่าๆระหว่างเรามันจบลงแล้ว  แต่ก็คงเป็นเพราะฉันเองที่เลือกให้เป็นแบบนี้
ฉันได้แต่ทำใจ  ยอมรับความเจ็บปวดนั้นเอาไว้เรื่อยมา  แล้วเวลาก็ล่วงผ่านไปตั้งนาน  เธอโทรมาบอกว่าเสียใจ....อยากเริ่มต้นใหม่กับฉันคนนี้  อยากถามอะไรเธอสักอย่างได้ไหม  ฉันคนนี้มีค่าเพียงเวลาที่เธอไม่เหลือใครงั้นหรือ...และคำตอบที่เธอได้รับจากฉันก็คือ  ฉันไม่อาจกลับไปเหมือนเดิมได้  เหตุผลที่ฉันยังไม่ได้บอกเธอคือ ฉันเห็นค่าของตัวเองในวันที่เธอจากไป  ฉันพยายามทำตัวเองให้มีชีวิตที่ดี  ฉันหวังเสมอว่าสักวันหนึ่งฉันต้องพบเจอคนที่ดีกว่าเธอ ฉันคิดอย่างนั้น  ชีวิตของฉันมีค่า แม้ว่าเธอจะมองมันไร้ค่าก็ตาม  ฉันเสียใจ  ผิดหวังในตัวเธอเป็นที่สุด  เมื่อนึกถึงวันนี้แล้วไม่รู้ว่าฉันรักเธอมากมายอย่างนั้นได้อย่างไร  ฉันรักคนที่มองไม่เห็นค่าของฉันได้อย่างไรกัน..............