5 วันสุดท้าย

นิระนา

ตลอดระยะเวลา  1  เดือน  ที่พ่อต้องนอนป่วย  ไปไหนไม่ได้  อารมณ์ไม่ดี  ใครเข้าใกล้ก็ไม่ได้  ฉันรู้สึกหมดกำลังใจเหลือเกิน  ทุกทุกครั้งที่พ่อป่วยฉันไม่เคยรู้สึกกังวลใจเท่านี้มาก่อน  เพราะไม่มีครั้งไหนที่พ่อเป็นหนักอย่างครั้งนี้เลยสักครั้ง  
     พ่อต้องเข้าออกโรงพยาบาลประมาณ  3  ครั้งเห็นจะได้  จำได้ครั้งที่สองที่พ่อออกจากโรงพยาบาล  พ่อบอกกับฉันว่า  อยากกินมะพร้าวเผาจังเลยลูก  แต่เพราะพ่อเป็นโรคเบาหวานฉันเลยปฏิเสธ  บอกพ่อออกไปว่าพ่อกินไม่ได้  น้ำตาลจะเพิ่มน่ะ  พ่อบอกว่าให้พ่อกินเถอะอีกหน่อยพ่อคงไม่มีโอกาสได้กิน  ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนว่าเวลามันช่างเหลือน้อยเข้ามาทุกที  แต่แล้วฉันก็ไม่ได้หาให้พ่อกิน  และเพียงไม่นานเท่านั้น  พ่อก็อาการหนักขึ้น  และพ่อก็ได้กลับเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง  แต่มันเป็นครั้งสุดท้าย สุดท้ายจริงจริง  เพราะพ่อกลับบ้านมาครั้งนี้  พ่อมาแต่ตัว  แต่วิญญาณไม่  ฉันนึกถึงคำพูดของพ่อทันที  "พ่ออยากกินมะพร้าวจังลูก"  ฉันอยากหาให้ท่านกินในตอนนั้นเหลือเกิน  แต่ฉันไม่
     เมื่อถึงวันเผา   สิ่งที่ฉันทำได้  คือเดินจูงผ้าขาวไปส่งพ่อเป็นครั้งสุดท้ายที่วัด
มันน่าเศร้านะ  แทนที่จะพาไปไหนก็ได้ที่ท่านอยากไป  หาอะไรให้ที่ท่านอยากจะกินให้ท่านก่อนที่ท่านจะไม่ได้กิน  แทนที่ท่านจะได้กินมะพร้าวเผา  แต่ได้แค่น้ำมะพร้าวล้างหน้าก่อนเผาศพนั่นเอง
     เวลาผ่านไปเรื่อยๆ  พิธีการก็ดำเนินต่อไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน  ฉันนั่งคิดไปน้ำตาก็ไหลตลอด  นึกเสียดาย  นึกโทษตัวเอง ที่ไม่ทำอะไรเพื่อพ่อเป็นครั้งสุดท้าย  ฉันได้แต่เสียใจ  เสียใจเหลือเกิน