" ไดอารี่..พี่คนร้าย "

ฉางน้อย

 เนิ่นนานแค่ไหนกันที่เธอ น้องคนดี จากผมไป เธอจากไปพร้อมความเข้าใจผิด
โดยที่ผมไม่มีโอกาสอธิบายหรือปรับความเข้าใจกับเธอเลย
น้องคนดี เธอจะรุ้บ้างไหม มีใครคนหนึ่งเขาคิดถึงเธอเสอม
ก็พี่ชายคนร้าย คนนี้นี่ไง เธอยังจำพี่ชายคนนี้ได้หรือไม่
น้องคนดี เธอไม่ได้ไปตัวเปล่า แต่เธอเอาหัวใจของผมไปด้วย 
เธอจะรู้บ้างไหมว่า หัวใจผม พี่ชายคนนี้มอบให้เธอไปหมดแล้ว
เลิกงานกลับบ้านครั้งใด หัวใจหดหู่ โดดเดี่ยว เหงาๆอ้างว้าง
 บ้านหลังนี้บ้านที่เคยอบอุ่นด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของน้องคนดี
แต่บัดดนี้..ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแววตาสดใสของเธอ
 ไม่มีอีกแล้วที่เธอจะมาเกาะแขนเคล้าเคลียคลอเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ
ยามที่มันประจบเข้าของ
น้องคนดี เธอจะรู้บ้างไหมว่า บ้านนี้หลังใหญ่ แต่บัดนี้ใจพี่ชายเหลือนิดเดียว
เหลือเพียงเศษเสี้ยวของหัวใจ
ม้านั่งบนสนามหญ้าหน้าบ้านยังคงตั้งโดดเดี่ยว ม้านั่งที่เราสองคนเคยนั่งดูดาวด้วยกัน
บัดนี้ไม่มีแม้เงาของเธอ 
น้องคนดี เธอเคยถามผมว่า หากเธอจากผมไปไกลสุดลับตาสุดขอบฟ้าฝั่งโน้น
ไกลลิบลับอย่างดวงดาวเหล่านั้น ผมจะตามหาเธอหรือไม่
ผม ยิ้มไม่มีคำตอบให้เธอ นั่นเป็นเพราะว่า แค่คำถามซื่อๆจากเธอ 
ผมฟังแล้วก็เศร้าเหลือเกิน 
  น้องคนดี เธอจะเชื่อหรือไม่ว่า ตั้งแต่น้องจากพี่ไป ชิงช้าตัวเก่าตัวนี้
ยังรอคอยการกลับมาของน้องเสมอ
ชิงช้า ตัวที่พี่เคยไกวให้น้องนั่ง จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่มีใคร คนไหนมาแทนที่เธอ น้องคนดีของผมเลยสักคน
ยิ่งหัวใจของผมด้วยแล้ว ผมไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนไหนมาแทนที่เธอได้อีกเลย
ชุดนั่งเล่น เก้าอี้ตัวโปรดของเราสองคนยังวางที่เก่า เป็นที่ ที่เธอชอบมานั่งเขียนโน่นนิดนี่หน่อย
ผมรุ้ เธอชอบเขียนบันทึก เขียนไดอารี่ แม้กระทั่งกลอนเปล่า
กลอนเปล่าที่ผมชอบพูดใส่หน้าเธอว่า ไร้สาระ สิ้นดี
(ผมแค่หยอกล้อเธอเล่น )
แต่แล้ววันนี้ ผมขอเป็นคนทีไร้สาระเสียเอง ผมเขียนไดอารี่ฉบับนี้
(จะเรียกว่า ไดอารี่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเป็นแค่สมุดบันทึกเล่มเล็กๆของผม)
ผมเขียนบันทึกฉบับนี้ เพื่อหวังว่า สักวันหนึ่งน้องคนดีคงได้มาอ่านเจอความใน(นัย)ใจของผม พี่ชายคนร้ายบ้าง
ผมยอมให้เธอหัวเราะเยาะผม ยอมให้เธอยิ้มหยันผม 
ยอมให้น้องคนดีมาต่อว่าผมว่า ไร้สาระสิ้นดี เหมือนที่ผมเคยว่าเธอ
ผมยอมเธอทุกอย่างทำอย่างไรก็ได้ เพื่อให้เธอกลับมา
น้องคนดี .. พี่อยากขอโทษเธอสักครั้ง ผู้หญิงคนที่น้องเห็นนั้น
เธอคนนั้นเขาแค่ผ่านทางเข้ามา เธอแค่อ่อนไหว อ่อนแอ
หวังที่พึ่งพักพักกายใจ เธอคงคิดว่า พี่อาจเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้เธอได้
แต่เธอคนนั้นหารู้ไม่ว่า พี่ก็เหมือนไม้หลักปักเลน มักจะโอนเอนอ่อนไหวไปตามแรงยึดเหนี่ยว พี่ขอโทษที่พลั้งเผลอใจชั่วคราว
พี่หลงให้เธอเป็นที่พึ่ง เป็นกำลังใจให้เธอคนนั้นในยามท้อ 
พี่หลงเพริศไปกับคารม หลงไปกับสิ่งเร้าใจข้างนอกบ้าน
แต่พี่ก็ลืมเธอคนนี้ น้องคนดีของพี่ชาย ที่รอคอยการกลับมาของพี่เสมอ
...............................................
ผมเขียนได้แค่นี้ก็เหลียวมองสิ่งรอบกายที่เราสองคนเคยนั่งด้วยกัน
นั่นเก้าอี้ตัวโปรดของเธอ ผมมักแกล้งเธอแย่งที่นั่งของเธอเสมอ
ผมยิ้มหยันให้กับตัวเอง สมน้ำหน้าตัวเองที่มีสิ่งที่มีค่าในมือ กลับปล่อยให้หลุดลอย
เหลียวมองสิ่งรอบตัวก็น้ำตารื้น ไม่น่าเชื่อว่า ลูกผุ้ชายจะอ่อนไหวได้มากมายขนาดนี้ ยิ่งคิดถึง ยิ่งโหยหา แต่หมดปัญญาตามหาเธอ
และแล้วผมก็ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างเงียบๆ สมน้ำหน้าตัวเองนัก
น้ำตาลูกผู้ชายของผมหลั่งให้กับน้องคนดีที่คิดถึง 
ผมแหงนหน้าหวังให้น้ำตาไหลย้อนกลับไปข้างใน 
แต่น้ำตาเจ้ากรรมไม่ยอมทำตามใจผม
 เอาน่ะก็ยังดี อาจชะล้างดวงตาจะได้เห็นความสว่างในชีวิตบ้าง 
เผื่อวันพรุ่งนี้คงมองโลกสวยงามขึ้น
ผมหลงคิดเข้าข้างตัวเอง ปลอบใจตัวเอง
 น้องคนดีคงคิดถึงผมบ้าง(หรือเปล่าหนอ?)
 นั่นเป็นคำถามที่ผมไม่กล้าตอบกับใจตัวเอง
...........................................
  บ่ายแก่ๆ ณ.ริมหาดแห่งหนึ่ง
ขอบน้ำขอบฟ้าเบื้องหน้าตัดกับผืนทรายที่ทอดตัวยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา
 ลมทะเลพัดเอื่อยๆคล้ายจะผ่อนคลายความกังวลได้บางส่วน
แต่นั่น หาใช่ทำให้ผมคลายความคิดถึงเธอไม่ 
ความคิดถึงของผม กลับทบทวีหนักเข้าไปอีกเมื่อคิดถึงอดีตวันเก่าๆ
วันเก่าๆที่เราสองเล่นน้ำทะเลด้วยกัน เกี่ยวก้อยริมหาดด้วยกัน
ภาพของน้องคนดีที่วิ่งเริงร่าท้าสายลมแสงแดดและเกลียวคลื่น
ภาพเหล่านั้นผุดพรายเข้ามาตอกย้ำความทรงจำของผม
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับน้องคนดียังตราตรึงฝังแน่นในหัวใจผมเสมอ
ไม่เคยลบเลือนหรือจางหายไปจากใจ
ผมจำได้เสมอ น้องคนดีของผม ชอบทะเล หาดทราย สายน้ำ และ
เกลียวคลื่น ธรรมชาติที่เกี่ยวกับทะเลนั่นคือตัวของน้องคนดีล่ะ
ผมจำได้ ครั้งหนึ่งเรามาเที่ยวหาดทรายแห่งนี้ด้วยกัน
เดินเกี่ยวก้อยด้วยกัน เธอบอกว่า เธอคิดถึงเพลง เพลงหนึ่ง
เป็นแนวเพลงเพื่อชีวิต ที่มีเนื่อร้องว่า...
" หาดทรายขาวๆกับต้นพร้าวที่ชายเล ที่เราเคยนอนไกวเปล
แค่ริมเล น้ำใสๆ เสียงคลื่นซัดสาด ฟังแล้วชาดหวังเหวิดใจ
น้องทุ่มพี่ไปเสียไกล คิดถึงมั่งม่ายหล่าวน้อง "
สุดท้ายเธอบอกว่า ชื่อ เพลง พร้าว ของมาลีฮวนน่า 
เธอยังบอกผมว่า เธอจะไม่ทิ้งผมไปไหนเหมือนคนอย่างในเพลงนี้หรอก
แต่สุดท้าย เพราะความไม่เข้าใจกันของเราสองคน
 ทำให้จากลากันง่ายๆแบบนี้นี่เอง 
หูผมคงแว่วได้ยินเพลงโปรดของน้องคนดีแต่ไกล ผมคิดไปเอง
น้องคนดีคงไม่มาที่นี่หรอกนะ 
" น้องคนดี " แม้เราจะห่างไกลกันแค่ไหน พี่คนนี้ไม่รุ้หรอกนะ
ว่าน้องทำอะไร อยู่กับใคร ที่ไหน ขอเพียงให้น้องได้รับรุ้ว่า..
หัวใจของพี่ชายคนร้ายคนนี้อยู่ที่เธอน้องคนดีหมดแล้ว
และผมก็รุ้ด้วยว่า เธอ ..น้องคนดี คือ หัวใจของผมเช่นกัน
ผมสัญญาว่า วันหนึ่งผมจะตามหัวใจของผมกลับคืนมา
รอพี่หน่อยนะ น้องคนดี อย่าเพิ่งมีใครที่ไหนกันเสียก่อน
............................................................... 
 ดวงตะวันใกล้จะโบกมืออำลาขอบฟ้าในไม่ช้านี้แล้ว 
แสงสีส้มอ่อนๆสาดส่องสะท้อนกระทบกับผิวน้ำ ส่งประกายระยิบระยับทั่วผืนน้ำแห่งนั้น
ผมมองดูทะเล ทะเลยามค่ำคืนก็สวยงามไปอีกแบบ
ผมคิดว่า ทะเลคงเหมือนเหงาๆเศร้าๆเหมือนผมหรือเปล่าหนอ
เพราะผมรู้ตัวเอง ขณะนี้ผมมีแต่ความเหงา เศร้า เกาะกินใจผมมาเนิ่นนานมากนัก
สำหรับผมแล้ว ทะเลตอนนี้จะสวยงามได้ก็ต่อเมื่อมีน้องคนดีมาเดินเคียงข้างกาย พูดคุยหยอกล้อกันเหมือนกัน
ค่ำคืนนี้สำหรับผมแล้ว อยากฟังเพลง รักแท้ในคืนหลอกลวง เหลือเกิน
เราเคยฟังด้วยกันยามค่ำคืน เธอบอกว่า เพลงนี้เหงาๆเศร้าๆ ผมได้แต่ยิ้ม
ผมเดินเล่นริมชายหาดเรื่อยๆเอื่อยๆไม่มีจุดหมายข้างหน้า
น้องคนดี เธอจะรุ้บ้างไหมว่า พี่ชายคนนี้ตอนนี้เหงา เศร้าจับใจ
นักท่องเที่ยวหลายคู่หลายวัยต่างเดินสวนกับผม
 ต่างมองผมด้วยสายตาที่แปลกๆ ประหนึ่งว่า ผมเป็นคนที่อมทุกข์หรือเปล่าหนอ หรือว่า ผมมีสายตาที่เศร้าๆเกินไปที่จะมาเดินคนเดียวยามค่ำคืนแบบนี้หรือเปล่า
หรือว่าผมคิดไปเอง 
อยากจะเดินให้สุดริมหาดทรายขาวแห่งนั้น แต่ผมหมดเรี่ยวแรงเกินจะเดินไหวคล้ายกับหัวใจผมไร้คนประคับประคอง ไม่มีคนให้กำลังใจเช่นวันก่อน
          ฝนเริ่มลงเม็ดพรำๆ ผมไม่มีกำลังใจ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะเดินได้ต่อ
คิดถึงครั้งก่อน เคยมีน้องคนดีอิงแอบแนบชิดในร่มคันเดียวกัน
แต่ตอนนี้ผม ไม่มีอารมณ์โรแมนติกอีกแล้ว
         ผมเดินสวนทางกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเดินริมฟากถนนของชายหาดแห่งนั้น เธอคงเหงาๆ เศร้าๆเหมือนผมหรือเปล่าหนอ 
ไม่มีร่มสักคันในมือเธอที่จะป้องกันสายฝนอันเย็นฉ่ำนั้นได้
 ถ้าผมคาดคะเนไม่ผิด เหมือนเธอกำลังร้องไห้พร้อมกับสายฝนที่เริ่มพร่างพรูมากขึ้นๆ
ยิ่งเห็นเธอ ทำให้ผมคิดถึงน้องคนดีมากขึ้น
ผมกลับเข้าห้องพักด้วยอาการของคนที่ไร้เรี่ยวแรง หมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
 เอาน่ะ พรุ่งนี้อีกวันที่ฟ้าต้องสว่าง
ผม ได้แต่ปลอบใจตัวเองเรื่อยไป
................................................. 
  อากาศยามเช้าริมชายหาดแห่งนั้นเหมือนจะสดชื่น
ละลอกคลื่นก็ซัดถาโถมเข้าหาฝั่งดังเป็นจังหวะ ครืนๆๆ
บ้างก็ซัดโขดหินทำให้น้ำทะเลแตกกระเซ็นเป็นฟองฝอย
แล้วก็จางหายไปในที่สุด
ลมทะเลยามเช้าพัดเอื่อยๆ ยอดมะพร้าวสั่นไหวไกวตามแรงลม
สุดขอบฟ้าขอบน้ำของทะเลยามเช้าส่องแสงสีทองบ่งบอกว่า
อรุณเช้าวันใหม่เริ่มมาเยือน
เม็ดทรายละเอียดส่งแสงประกายระยิบระยับดั่งเก็จแก้วแววใสอันล้ำค่า
ผมก้มมองผืนทรายที่ขาวละเอียดระยิบระยับนั่น
ผมกำลังมองหาสิ่งใดเล่า อัญมณีอันล้ำค่าของผมหล่นหายไปเมื่อไหร่หนอ
ผมอาจทำหล่นหายยามที่ใจผมพลั้งเผลอ
พี่อยากขอโทษน้องคนดี พี่ขอสัญญา...
ต่อไปนี้หากพี่ตามหาอัญมณีอันล้ำค่าของพี่เจอแล้ว
 พี่จะเก็บรักษาเธอไว้สุดลึกก้นบึ้งของหัวใจ
แต่ตอนนี้ผมจะตามหาเธอได้ที่ไหนกันเล่า
นี่หรือเปล่าที่เขาเรียก "ความผูกพัน" น้องคนดี เธอหายไปแบบนี้
เธอกำลังจะบอกอะไรพี่ชายหรือเปล่าหนอ
หรือว่า ความห่างไกลและการจากลา มีไว้เพื่อวัดความผูกพันกระนั้นหรือ
แม้ห่างไกลกันแค่ไหน ผมก็ขอตามหาหัวใจของผมให้เจอ
ขอเพียงอย่ามีการจากลาชั่วนิจนิรันดร์
เพราะกว่าที่เราสองคนจะมีวันนี้ได้
กว่าเราสองคนจะมีความรู้สึกดีๆให้กัน เราสองต้องร่วมมือกันถักทอสายใยแห่งมิตรภาพให้มั่นคง แข็งแกร่ง ด้วยความรัก ความเข้าใจกัน
แต่คุณคิดเหมือนผมไหมว่า มิตรภาพและความรุ้สึกดีๆนั้นหาได้ไม่ยากนัก หากเรารู้จักหยิบยื่นไมตรีที่ดีให้กัน 
แต่การรักษาความผูกพันของความรักนี่ซิ ทำอย่างไรถึงจะรักษาได้นานแสนนาน ผมว่า เป็นเรื่องที่ยากมากทีเดียวเชียวละ
วันนี้ผมเป็นคนที่ทำให้สายใยของความสัมพันธ์เหล่านั้นขาดหายไปอย่างไม่รู้ตัว 
แล้วผมจะทำอย่างไร ถึงจะสานสายใยความสัมพันธ์นั้นให้เหมือนดั่งก่อนเก่า 
...........................................................