อิกิบูจุ๊ก – มิตรภาพในต่างแดน

รอยทาง

อากาศร้อนอบอ้าว   เท้าที่ก้าวเดินด้วยความรีบเร่งผ่านตรอกซอกซอยเป็นระยะ   เหงื่อเริ่มไหลซึมเพราะความร้อนระอุแทบแผดเผาในช่วงฤดูซัมเมอร์นี้
มูร้าทและเอดานุ๊ซ  สองพี่น้องชายหญิงชาว  turkish  ที่นั่งอยู่มุมหนึ่งปากซอยตรงประตูหน้าบ้านของพวกเขา    กำลังนั่งร้อยลูกปัดออกมาวางขายซึ่งดูแล้วมีไม่กี่ชิ้น    ทั้งคู่หันมามองฉันด้วยความสนอกสนใจหรือประหลาดใจ    คงคิดว่าเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติคนหนึ่งในสายตาที่พบ   เพราะด้วยรูปร่างหน้าตาผิวพรรณความเป็นเอเชียที่ไม่ค่อยมีมาเดินให้ได้เห็นบ่อยนัก   เหมือนกับฝรั่งหัวแดงทั่วไปที่เคยคุ้นตา   สายตาและความสนใจทำให้ต้องหันมองตอบยิ้มให้แล้วหวนเดินกลับมาหา     พวกเขามองยิ้มตอบรับความรู้สึก  ดูตื่นเต้นต่างลุกขึ้นยืน   "แมร์ฮาบา" นั่นคือคำทักทาย "สวัสดี" แก่ผู้มาเยือน   ฉันทักทายตอบกลับเป็นภาษาเดียวกัน
"บุ๋ยหรุน"  ทั้งสองคนกล่าวเชิญชวนเพื่อเลือกชมสินค้าที่วางขายอยู่   สองพี่น้องพยายามอธิบายพูดจายิ้มแย้มแจ่มใสไม่มีเขินอาย  ฉันพยายามทำความเข้าใจกับเสียงใสๆ   เพื่อชักจูงให้ตัดสินใจซื้อสิ้นค้าเหล่านั้น   แต่ละชิ้นทำเป็นเครื่องประดับ   สร้อยคอ  ต่างหู  กำไล และอื่นๆ  
 
ฉันหยิบต่างหูขึ้นมา "คูเป๊ะ"  มูร้าทหนุ่มน้อยบอก   เปลี่ยนไปจับที่รัดผม  "โทก๊ะ" เอดานุ๊ชสาวน้อยหน้าหวานพูด    ฉันคิดในใจทำให้ได้เรียนรู้ศัพท์ใหม่ๆ  จากพวกเขา   พร้อมหยิบกระดาษปากกาขึ้นมาจดบันทึกและถามต่อ  
สินค้าแต่ละชิ้นดูแล้วไม่ได้มีความละเอียดละออในฝีมือนักตามประสาเด็กทำ   ทั้งสองชำเรืองแอบมองฉัน "ชิน  จาโป้น"  นั่นเป็นคำถามที่พยายามถามว่ามาจากที่ไหน "ชิน" เป็นคนจีนหรือ  "จาโป้น"  เป็นคนญี่ปุ่นหรือ   ฉันบอกว่าเป็น "คนไทย"เขาทำเสียง  "โอ่ออออ  โฮ้ฮฮฮฮ"
  ปากยื่นลากเสียงยาวออกมา  ทำตาโต๊โต  ด้วยความตื่นเต้นดีใจเหมือนได้พบสิ่งแปลกใหม่  
เลือกดูสินค้าเเต่ละชิ้นฉันจึงถาม  "ไม่ไปโรงเรียนกันหรือ"
  เป็นภาษาเติร์กกรี๊ชเเบบพอเข้าใจ  เพราะเห็นว่าเป็นวันธรรมดาปกติ   พวกเขาบอกเป็นช่วงปิดภาคเรียนเลยมานั่งร้อยสร้อยคอกำไลขายจากลูกปัดยามว่างให้กับนักท่องเที่ยวที่ผ่านไปมา   ฉันรู้สึกเอ็นดูชื่นชมถึงความตั้งอกตั้งใจของพวกเขาที่ไม่ปล่อยเวลาว่างให้เปล่าประโยชน์  เด็กตัวแค่นี้ยังรู้จักคิด   รู้จักทำ    สินค้านั้นไม่ใช่จุดสนใจอะไรนักแต่เพราะความน่ารักมิตรไมตรีและมีบางสิ่งที่น่าสนใจตรงนี้   ทำให้อยากเป็นเพื่อนพูดคุย   ดูพวกเขาก็สนุกกับการที่ได้พบเพื่อนใหม่   ฉันเองก็ได้หยุดพักคลายร้อน
มูร้าทและเอดานุ๊ชพยายามโฆษณาสินค้าต่อ  ทำมือท่าทางประกอบการพูด  หยิบชิ้นนั้นชิ้นนี้ให้ทดลอง    ทั้งหมดทำกันเองบ่งบอกความภาคภูมิใจในฝีมือ  บอกราคาแต่ละชิ้น  นำวัสดุอะไรเป็นส่วนประกอบในการทำ  ฉันยืนดูและอดยิ้มภูมิใจแทนไม่ได้ถึงความไร้เดียงสาและกิริยา  อธิบายจนจบโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้เรื่องหรือไม่  ซึ่งฉันเองก็อยากจะรู้ดูถึงความตั้งใจว่าเขาจะพูดอะไรต่อ				

ฉันหันไปจับสร้อยคอชิ้นหนึ่งร้อยด้วยลูกปัดสีสันผสมปนเปไปหมดอาจเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง   "บูเนกาด๊า"  ฉันถามซึ่งหมายความว่า "อันนี้ราคาเท่าไร"   มูร้าทรีบตอบเสียงดังฟังชัด   "อิกิ้บูจุ๊ค"   ฉันพูดทวนตามเร็วๆ  "อิกิ้บูจุ๊ก"     ทั้งคู่หัวเราะร่า เอิ๊กอ๊าก  แววตามีความสุขแล้วพูดเลียนแบบเสียง"อิกี้บูจุ๊ก   อิกี้บูจุ๊ก"  เสียงสำเนียงของฉันคงจะแปลกๆ  เพี๊ยนๆ  ไปจากพวกเขา  

มูร้าทและเอดานุ๊ช   พยายามสอนทำปากให้พูดออกเสียงตามช้าๆ    ทุกครั้งที่พูดตามเขาจะดีใจหัวเราะเหมือนกับกำลังฝึกหัดสอนเด็กขวบสองขวบ    ทำให้นึกถึงฝรั่งที่พูดภาษาไทยไม่ชัด    ฉันก็คงจะขำหัวเราะเหมือนเด็กสองคนนี้  เราสามคนคุยกันไม่ค่อยได้ศัพท์ได้ความนักมีแต่เสียงหัวเราะ   อิ๊ก ๆ อ๊ากๆ   คิ๊กๆ  คั๊กๆ  ไปด้วยกัน

สองพี่น้องช่วยกันหยิบเหรียญสตังค์มาเรียงนับให้ดูแล้วบอกว่าเท่านี้แหละคือ  "อิกี้บูจุ๊ก"   เกรงว่าฉันจะไม่เข้าใจ  เป็นเงิน  2.50  ลิร่า ประมาณ 70 กว่าบาท   ฉันลองสวมสร้อยคอ   มูร้าทรีบวิ่งเเจ้นเข้าไปในบ้านหยิบกระจก   "อายน่าๆ (กระจก)"   ยื่นให้ฉันส่องดู "ช็อคกู้แซล"  หมายความว่า  "สวยมากครับ"   มูร้าทพูดชมเอาใจลูกค้าเร่งปิดการขายยังกับมืออาชีพ    คนฟังเอียงคอทำตาโตเล็กน้อยแบบเข้าใจว่า  "จริงๆ หรือที่พูด"  เขายิ้มอายบิดตัวไปมาเล็กน้อยเสื้อไม่สวมใส่จนเห็นซี่โครงทั้งสองข้าง    ฉันจึงควักเงินแบงค์  5  ลิร่า จ่ายให้บอกไม่ต้องทอน    เขายื่นมือและโค้งศรีษะเล็กน้อยรับเงินดีใจตื่นเต้นดูมีความสุขอีกหลายเท่า   เสียงขอบคุณ  "ช็อค เเทเเฌคกูร์ เอแดริม"    (ขอบคุณมากครับ คะ)    

ฉันพยักหน้ายิ้มให้ขอถ่ายรูปและกล่าวลา    หันหลังเดินจากไปก่อนก้าวพ้นปากซอย  "อับร่า  อับร่า"  เสียงตะโกนเรียกมาตามหลังแปลว่า  "พี่สาว พี่สาว"    จึงหันกลับไป   ทั้งสองยืนยิ้มกระโดดโบกไม้โบกมือตะโกน"อียี  โยลจุลุคลาร์   อิยี ฌั้นสราร์"      หมายความว่า  "ขอให้เดินทางปลอดภัยโชคดี"   ฉันยิ้มโบกมือตอบขอบคุณ     ทำให้มีความสุขลืมความร้อนไปชั่วขณะ

แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ  แต่ได้อะไรมากมาย   มิตรภาพต่างวัยต่างเชื้อชาติต่างภาษา   เห็นความเป็นพ่อค้าแม่ค้าตัวน้อยๆ  การแสดงสปิริตเป็นนักขายอย่างมืออาชีพ  ความจริงใจซื่อสัตย์ต่อลูกค้าผู้ซื้อ   ที่สำคัญยังมีจิตวิญญาณของความเป็นครูอีกต่างหากที่สอนฉันพูดออกเสียงตามและนับโชว์เหรียญสตางค์ให้ดู   ทุกครั้งที่เห็นสร้อยลูกปัดนั้น  อดยิ้มเสมอๆ  ทำให้นึกถึงคำพูดล้อเลียน  "อิกี้บูจุ๊ก   อีกี้บูจุ๊ก"  กับใบหน้าที่ยิ้มแย้มเสียงหัวเราะปนใสซื่อ 

 ในความรู้สึกของฉัน  พวกเขาคือ "iki" แปลว่า"สอง" ส่วนฉันเป็นเพียงแค่"buguk ( .50)" เศษเสี้ยวที่ผ่านเข้ามาหาพวกเขาในช่วงขณะหนึ่ง   ต่างแลกเปลี่ยนเติมเต็มความสุขเล็กๆ น้อยๆ  แก่กันและกัน   ซึ่งมิอาจประเมินค่าเป็นเงินได้   แต่มากด้วยความประทับใจมิรู้ลืม    "iki-buguk"