หลากเรื่องราวประทับใจเมื่อไปห้วยกุ่ม

กระต่ายใต้เงาจันทร์

จากปีที่แล้ว  กระต่ายได้จากร้อยฝัน   
อันเป็นที่รักมา   ด้วยสัญญาว่าเราจะพบกันในงานค่ายอีกครั้ง    หลายคนสงสัยร้อยฝัน  คือใคร   
ทำไมกระต่ายใต้เงาจันทร์เรียกที่รัก  
 ตลอดเวลา  ฉันเองได้แต่อมยิ้ม   
ไม่มีคำตอบมอบให้   เดินทางจากพิษณุโลกด้วย
รถทัวร์เที่ยวเที่ยงวัน   ไปลงคอนสาร 
 ประมาณสี่โมงเย็นกว่า  
  แม่ร้อยฝันตัวดี    โทรศัพท์มาหา  ตัวเองถึงรึยัง  
เราก็ตอบกลับไปว่า  ถึงแล้วจ๊ะ   เสียงหวาน 
 ผ่านสายมาอีกครั้ง    รอแปปน่ะตัวเอง  
 เค้าซื้อของให้เด็กอยู่  เราก็รอ  แล้วก็รอ   
ร๊อๆๆๆๆๆๆๆรอๆๆๆจากครึ่งชั่วโมง   ไปหนึ่งชั่วโมง   
จนนึกในใจ   แม่ร้อยฝัน  เธอคงเป็นคน  
 กระเหรี่ยงที่อยู่ดอยไหน   เพราะแปปเธอเหมือน  คนดอยเค้าบอกให้กระต่ายรอเลยหล่ะ หกโมงเย็น   
แม่เพื่อนตัวดี  ขับรถมารับ  บอกว่า  เค้าไปกับรถตู้ไปกันหลายคนเลยต้องรอกันกลับ   
เราเองไม่ได้พูดอะไรสักคำ  เพราะตั้งแต่เราเริ่ม  
 นั่งสมาธิ  ทำให้  จิตเรานิ่งขึ้นอย่างมาก
สองสาวแวะซื้อของเพื่อให้เด็กไปค่าย   กินอาหารกันดูดดื่มแสนโรแมนติกกันสองต่อสอง   ผู้ปกครองกระต่ายโทรมาถามว่าถึงรึยัง
  ก็รายงานตัวกันไปตามระเบียบ
ถึงโรงเรียนมัธยมหนองอีเขียด  ญาติหนองอีกบ  สองสาวช่วยกันแพ็คของลงกล่องเผื่อขึ้นรถไปค่ายพรุ่งนี้
อาบน้ำ  มีโทรศัพท์  เสียงหล่อโทรมาอีก  
ตัวเองอยู่ไหน  ก็บอกว่าอยู่กับที่รัก 
 แถมมีการขอฟังเสียง   อ้อยร้อยฝันรับ  ฮั่นแน่   มาต่อว่าเราอีกไหนบอกว่าไปหาที่รัก   ไงผู้หญิง
ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า  ร้อยฝันขึ้นเมลล์ไม่มีใครเรียกฉันว่าที่รัก  กระต่ายใต้เงาจันทร์เลยเรียกตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้
ตีห้าอีกวัน  ไปรับยังเยาว์   แหมเที่ยวนี่  
น้องสาวเราสวยผิดหูผิดตาขึ้นเยอะ  
จากนั้นช่วยกันเตรียมของ  อาหาร  
ไปค่ายโดยมีแม่ครัว  คนสวยหุ่นดี  เจ้าเบิ้ล  
มาร่วมวงอีกคน
เช้าอีกวัน  ครูอ้อยร้อยฝัน   เรียกเด็กๆชี้แจง
  กิจกรรมเป็นอย่างๆ   ครูกระต่ายช่วยแจมเป็นระยะ  โดยมีเจ้าเยาว์เป็นช่างภาพจำเป็น
ครูอ้อยบอกว่า  กลางคืนที่เราไปห้วยกุ่ม  
จะมีพิธีเทียน  กระต่ายเลยแจมรายละเอียดว่า
ครูจะจุดเทียนให้นักเรียนทุกคน  นำไปลนคาง 
 เพื่อมาทำน้ำมันพราย  ค่ะ   เรียกเสียงฮา 
 แต่ครูอ้อยหันมา   ไอ้ต่าย    เราก็ตีสีหน้าจ๋าจ๊ะ
  สิจ๊ะที่รัก
แวะรับ  ขอโทษครับผมเมา    ริมทางถนนที่ผ่าน 
 กระต่ายจำไม่ได้นี่   เลยไม่ลงให้พี่เมาขึ้นรถ 
 เพราะเที่ยวนี้   พี่แก  ดูดีมีชาติสกุลขึ้นเยอะ 
  ไม่เหมือนไปทริบครูใหญ่  โรงเรียนเล็ก
อ่ะน่ะ  หนูล้อเล่น   ขอโทษครับผมเมา    
 น่ารักค่ะเป็นผู้ชายน่าตาดีเวลาไม่เมา
พี่เมาเป็นผู้ชายที่แทคแคร์ผู้หญิงดีทุกคนค่ะ  
  ไม่พูดมาก  ใครใช้ใครให้ช่วยอะไรไม่มีขัด  
หนุ่มอีกคน  ครูอาร์ต  นี่ก็เหมือนกัน 
 กินอะไรเอาอะไรบอก  ทำให้กินตลอด 
 แม้แต่เวลานอน  กระต่ายนอนเปล  ร้อยฝัน 
 ยังเยาว์นอนบนผ้าปูข้างกองไฟ  อาร์ตเสียสละ 
 ผ้าห่มให้  แถมคอยก่อกองไฟให้สามสาวจนรุ่งเช้า  ไม่รู้เจ้าเยาว์จะรู้สึกผิดไหมที่ผ้าห่ม  ถุงนอนมัน  
ยังม้วนเรียบร้อยเหมือนเดิม  แต่ให้ครูอาร์ตนั่งหนาว
ทุกวัน  อาหารการกิน  สุดยอด  ขอบอก  เบิ้ล
  สาวสวยร่างสูงทำอาหาร  อร่อยมาก  
พร้อมครูสาวรูปร่างสมส่วน อีกคน  
 คอยช่วยเหลือดูแลกัน
ในกิจกรรมที่มีการแบ่งฐาน  หกฐาน 
  ฐานป่าไม้    ฐานร้อยกรอง    ฐานสร้างบ้าน 
 ฐานสรุปและนั่งสมาธิ  
 ซึ่งอาจจะไม่ลงหรือลงลืมฐานบางฐาน
   ให้ร้อยฝันตามเก็บรายละเอียดอีกที
ช่วงค่ำคืนมีกิจกรรม  สันทนาการ 
 และความรู้กับวิทยากรป่าไม้     พี่อาร์ม  
  พี่โก้     พี่มหา   พี่ไม้คาน    พี่โต้ง 
 และความรู้เกี่ยวกับป่าไม้    สัตว์ป่าและอื่นๆอีกมาย  
ซึ่งมีทั้งความสนุก  และสาระน่ารู้น่าเสียดาย แทน  ที่มีใครตั้งใจมากลับมาไม่ได้ในกิจกรรมนี้
วิทยากรร่วมกันหาของขวัญ     มาแจกเด็กๆที่เขียน  เรื่องสั้นและบทกลอนที่ผ่านการคัดเลือก
ซึ่งบางทีอาจจะสัมผัสเลือน   หรือไม่สัมผัสกันบ้าง   แต่กระต่ายดูเด็กๆมีความสุขกับการทำกร์ด
จากวัสดุธรรมชาติ  และช่วยกันคิดช่วยกันทำเป็นกลุ่ม  
ก่อกองไฟ  บางกลุ่มก็จัดกลุ่มร้องเพลงกันสนุกสนาน  จึงบอกเด็กๆเสมอเวลาสอน   ความสุขหาง่ายนิดเดียว  เพียงแต่เราเปิดใจยอมรับและยินดีทำ  
กับทุกกิจกรรมด้วยหัวใจที่เป็นสุข
ในการสอนฐานสรุป  ต้องขอบคุณ  เพื่อนที่แสนดี   
อย่างต้นกล้า    อันดามัน   ที่ขอความช่วยเหลืออะไรไม่เคย
มีข้อแลกเปลี่ยน  หรือเรียกร้องอะไร   
มีแต่ได้ๆๆต่ายเดี๊ยวเราเขียนให้น่ะ
เทคนิคการเขียนบทกวี  ของต้นกล้า  
 อันดามัน   ได้ถูกนำมาถ่ายทอด 
 สู่เด็กๆพร้อมความรู้สึกเพียงเล็กน้อย   ของกระต่ายใต้เงาจันทร์ในการเขียนแต่ละครั้ง  
น่าเสียดาย  ที่มีเวลาแค่สามสิบนาที  
ทำให้ถ่ายทอดให้เด็กไม่ดีพอ
จึงขออนุญาต  ต้นกล้า   อันดามัน  
ที่ส่งเทคนิคการเขียนบทกวีให้กระต่าย  
นำไปสอน
ลงไว้ในเรื่องสั้นเรื่องนี้  เพื่อเป็นวิทยาทานแก่เด็กๆ
ที่รอติดตามและตามรอ
ดูเรื่องสั้นเรื่องนี้อยู่
อาจารย์โต    น้องชายแสนดีคนนี้  
แม้จะติดภารกิจงานค่ายเพียงใด  เมื่อบอกว่า
  พี่กระต่ายไปค่ายร้อยฝัน 
  ให้ติดภารกิจหรือไม่สบายเพียงใด 
 จะต้องมาดูแลในยามเดินป่าเสมอ
พี่กระต่ายมีความสุขมากๆที่ได้สอนเด็กๆที่นั่น   น่ารัก  ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี  สดใสสมวัยทุกคน   คิดถึงเด็กๆทุกคนน่ะค่ะ
และคิดถึง  ร้อยฝัน  เพื่อนรักเพื่อนแท้   ที่ยังติดต่อ  ไปมาหาสู่กันตลอดเวลา  การมีเพื่อนแท้  สักคน  หาไม่ใช่ง่าย   หาน้ำใจ  ยิ่งยาก  น้ำใจเป็นสิ่งที่เราไม่ต้องลงทุน   หรือหาซื้อได้ด้วยเงิน
เราให้ด้วยใจแต่อย่าไปคาดหวังว่าจะได้กลับมาทุกครั้ง
กระต่ายโชคดี  ในเรื่องเพื่อน    มีเพื่อนแท้  ที่เป็นทั้งนักศึกษาที่เราสอน    มีทั้งคนข้างกายที่เข้าใจและคอยดูแลช่วยเหลือทุกอย่าง
เพื่อนแท้คือเพื่อนที่จะมาหาเราเมื่อเรามีความทุกข์  เมื่อเรามีความสุข  เพื่อนก็จะเงียบหาย   เพื่อนคือสิ่งที่ร่วมหารความทุกข์ด้วยกัน  นี่คือ  คำพูดร้อยฝัน   เพื่อนที่แสนดี
อาจารย์   ไม่ต้องเดี๊ยวผมจัดการให้ทุกอย่าง    นี่ก็คือ  เพื่อนที่แสนดี   ไม่เคยร้องขอ  ไม่เคยเรียกร้อง    พี่เจี๊ยบจะยื่นมือมาช่วยเหลือทุกครั้ง  พอเราสบายดีพี่เจี๊ยบเงียบหาย
หนุ่มต่างประเทศ  ยังห่วงใยและช่วยเหลือ  เสมอในเวลาเราลำบาก  เพราะเหตุผลที่ว่า  การหาเพื่อนที่ดีจริงใจ  หายาก  ถึงกระต่ายมีครอบครัวไปแล้ว   เราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่เปลี่ยนแปลง
ลองเปิดใจให้ความจริงใจ  กับเพื่อนจากความรู้สึกแท้จริง  สักวันคิดว่า  คงจะได้สิ่งดีกลับมา  เหมือนฉันเช่นกัน
ในการจากคนอัน  เป็นที่รักมาทำงาน  ทำให้เรารู้สึกว่า   คิดถึงทุกวัน      ไม่ว่าจะทำกิจกรรมอะไร      ไม่ว่านานเท่าใด    กี่สิบปี  หรือจนได้มาอยู่ด้วยกัน พ่อยังเหมือนเดิม  โทรหาทุกวัน   ดูแลอย่างดีในทุกเรื่อง       
มีคำพูดที่บอกว่า  ไม่ว่าแม่ไปไหน  อยู่ที่ใด  พ่อยังรอคอยแม่อยู่เสมอในที่เดิม
นั่นเพราะอะไร   เพราะเรามอบความจริงใจ   ไม่แสแสร้งเราก็จะได้รับกลับมาเช่นกัน
แต่มีข้อคิดฝากเด็กๆที่มาอ่านสักนิดน่ะค่ะ
บางทีเราคาดหวังกับสิ่งที่เราทำลงไป  แต่เราไม่สมหวังเพราะการคาดหวังกับการสมหวังมันคนละเรื่องกัน
ถ้าเราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว  แต่ทำไมคนอื่นยังคิดว่าไม่ดีพอ  ยังจู้จี้จุกจิกกับเรา  นั่นเท่ากับเราได้ฝึกบทเรียนบทสำคัญทำให้เราเก่งและแกร่งขึ้นในวันหน้า
และถ้าเราพยายามหลายอย่างเรายังเปลี่ยนความคิดคนอื่น  ไม่ได้  เราก็ต้องเปลี่ยนความคิดตัวเอง  ว่าคิดอย่างไรไม่ให้เป็นทุกข์
ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด  เท่าที่จะทำได้  ผลจะเป็นอย่างไรเราต้องยอมรับ
เหมือนพี่กระต่ายเขียนเรื่องสั้น  หรือกลอน  ไม่เคยคาดหวัง  แต่มีความสุขทุกครั้งที่ใส่ความรู้สึกและอารมณ์ลงไป   สำคัญคือ  เขียนด้วยหัวใจ
เพราะตัวอักษรไม่เคยทำร้ายใคร
                                                                                        กระต่ายใต้เงาจันทร์