...ฮีโร่ของฉัน วันของเรา ...

ฉางน้อย

ตอนแรกตั้งใจว่า จะไม่เขียนเรื่องราวความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ
 หรือเรื่องราวของวันพ่ออีกแล้ว เพราะตัวฉันเองคิดว่า
 อยากขอเก็บเป็นความทรงจำที่ดีๆในใจเรามากกว่า
แต่บังเอิญว่า ได้พูดคุยกับเพื่อนๆเรื่องราวความผูกพันธ์ระหว่างพ่อกับลูก
 ก็เลยคิดทบทวนอีกที อ่ะๆ เขียนก็ได้ 
 
     สมัยเด็กๆเรียนชั้นประถมฉันจำได้ว่า เรียนชั้นป.4มั้ง คุณครูประจำชั้นให้เขียนเรียงความเกี่ยวกับ ฮีโร่ในดวงใจ เพื่อนๆร่วมห้องเรียนของฉัน เขาจะเขียนถึงตัวการ์ตูนที่เชาชื่นชอบ
 เช่นโดเรมอนบ้างล่ะ นินทาฮาโตริ นินจาเต่า บ้างล่ะ
 หรือว่า มดเอ็ก มดแดงอะไรประมาณนี้น่ะค่ะ 
คุณรู้ไหมคะว่า ฉันชอบดูการ์ตูนอะไรมากที่สุด ดอกเตอร์สลัมกับอาราเล่ค่ะ 
 แต่นั่นไม่ใช่ฮีโร่ในดวงใจฉันสักนิดเดียว  
 
     สำหรับฉันแล้วฮีโร่ในใจฉันนั้นก็คือ พ่อ ( แท้จริงแล้วฉันไม่ได้เรียกว่า 
พ่อ อย่างคนอื่นๆหรอกคะ ฉันเรียก เตี่ย มาตั้งแต่จำความได้)
 ในเรียงความกระดาษสมุดธรรมดา แผ่นนั้นฉันจำได้ว่า
 ฉันพรรณนาเรื่องราวความผูกพันของฉันกับเตี่ยไว้ซะมากมาย
 ก็ฉันเป็นเด็กผุ้หญิงนี่นะ คนอื่นอาจมองว่า 
ฉันชอบอ้อนเตี่ย ชอบประจบเตี่ย
 และตัวฉันเองมักจะมองว่า เตี่ยของตัวเองนะ เก่งกว่าใครๆในโลกนี้
 เพราะฉันคิดว่า เตี่ยปกป้องดูแลฉันมาตลอด
 เตี่ยฉันชอบสร้างเครื่องเล่นในสนามหญ้าหลังบ้านให้ลูกๆได้เล่นกันอย่างสนุกสนาน
 ไม่ว่า ไม้หมุนเอย ไม้กระดกเอย หรือแม้แต่ไปขอยางรถยนต์จากร้านซ่อมรถ นำมาผูกกับต้นขี้เหล็กใหญ่หลังบ้านให้ลูกได้ปีนป่าย ได้เล่นชิงช้ากัน 
 
 เรื่องชิงช้านี่ก็เหมือนกัน เตี่ยไปหาไม้ในห้องเก็บของที่ขนาดพอเหมาะ กับเด็กๆอย่างฉัน
 เตี่ยทำชิงช้าไม้ไว้สัก 4ตัว เครื่องเล่นอื่นๆอีกหลายอย่างหลายชนิด
ในตอนนั้น เพื่อนๆบ้านใกล้เคียงกัน ก็มาขอเล่นด้วย ทำให้บ้านฉันเป็นแหล่งชุมนุมของเด็กๆ
ที่ทั้งวันจะมีแต่เสียงหัวเราะเจี๊ยวจ๊าว อบอวลด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขที่พวกเขาได้ของเล่นถูกใจ 
    
 ฉันจำไม่ได้หรอกว่า ฉันเขียนอะไรไปบ้างในกระดาษสมุดแผ่นนั้น 
จากคะแนน10 ฉันได้ 10เต็ม 
ฉันจำได้เพียงว่า บทสุดท้ายนั้นฉันเขียนเอาไว้ว่า
 " เมื่อพ่อแม่แก่เฒ่าชรากาล จงเลี้ยงท่านอย่าให้อดรันทดใจ "
 ฉันได้รางวัลจากการเขียนเรียงความในครั้งนั้นเป็นสมุดลายการ์ตูน2เล่ม กับดินสอสีไม้อีก1ชุด
 แค่นี้ฉันก็ยิ้มแก้มปริแล้ว เปล่าหรอกนะ
 ฉันไม่ได้ดีใจที่ได้ของรางวัลจากคุณครู ฉันเพียงแต่ภูมิใจว่า 
เย็นนี้จะเอาเรียงความนี้ไปอวดเตี่ย ที่ได้คะแนนเต็ม 10
     เย็นวันนั้นฉันนำรางวัลที่ได้ไปอวดเตี่ย พร้อมกับกระดาษที่เขียนเรียงความแผ่นนั้นด้วย เตี่ยรับมาอ่าน แล้วก็ยิ้มๆ ไม่พูดว่าอะไร
 คำเดียวที่เตี่ยพูด.." ไม่เห็นได้เรื่้องตรงไหนเล๊ย ครูตาถั่วให้ตั้ง 10 คะแนนเต็ม "
 ฉันรู้ เตี่ยก็แกล้งพูดไปงั้นแหละ กลัวลูกสาวจะเหลิงกับคำชม เตี่ยพูดพลางอมยิ้มน้อยๆ มือก็วางบนหัวฉันแล้วจับโยกเบาๆ
และฉันก็รู้อีกเช่นกันว่า เตี่ยก็(แอบ)ภูมิใจในตัวลูกสาวคนนี้เหมือนกัน
...........................................
     ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวที่แสนจะธรรมดาๆใช้ชีวิตแบบง่ายๆ
 เตี่ยบอก สอนเสมอๆว่า อย่าไปเป็นหนี้ใครดีที่สุด เพราะจะทำให้ชีวิตเราไม่มีความสุข 
 มีแค่ไหน ก็ต้องใช้ ต้องกินอย่างประหยัด อย่าไปเอาอย่างคนอื่น
 เตี่ยไม่ใช่คนรวย ไม่มีเงินทองให้มากมาย เตี่ยให้แค่ ความรุ้ พยายามเรียนให้สูงที่สุด เอาตัวเองให้รอด
 ตอนเด็กๆฉันก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาเรื่อยมา เล่นไปเรื่อย  
ในขณะเดียวกันพี่ชายฉันชอบความเรียบร้อย ชอบความสะอาด ชอบอยู่กับแม่ คลุกคลีกับแม่ เข้าครัวทำอาหารกับแม่ 
ในทางตรงกันข้าม ฉันมักเดินตามหลังเตี่ยต้อยๆ ไปไหนไปกันสองพ่อลูก 
ซึงคนในหมู่บ้านจะรู้กันดี ไม่ว่าไปไร่ไปนา ไปสวน ไปหาปลา
ไปตกปลา ไปบ่อนากุ้ง ไปจับปูเปี้ยวตัวเล็กๆ งานแบบนี้ฉันชอบ 
 
ชอบที่จะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆจากเตี่ยมากมาย ไปตกปลา ไปจับปูในนาก็ทำมาแล้ว
 
 
     มีอยู่ครั้งหนึ่งเตี่ยกำลังจะไปตกปลา นำคันเบ็ดมาวางแล้วมากระซิบกระซาบกับฉันสองคน 
ฉันก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วพากันไปนั่งข้างกองดิน เตี่ยก็ขุดๆๆ ฉันก็นั่งลุ้น
 สักพักพี่สาวคนโตโผล่หน้ามาเรียกทานข้าว
 เธอวิ่งเข้ามาก้มมองว่า เราสองคนพ่อลูกขุดดินหาอะไรกัน
 
" เจ๊ๆ เอาป่าว ไส้เดือน เตี่ยเพิ่งขุดได้ นี่ไง น่ารักเชียว ตัวแดงๆ ยังดิ้นกระแด่วๆอยุ่เลย "
 ฉันเอ่ยถามพี่สาว พลางก็ยื่นไส้เดือนเป็นๆให้ตรงหน้า 
พี่สาวร้องกรี๊ดได้ยินไปสามบ้านแปดบ้าน
 ฉันวิ่งหลบไปหลังเตี่ยเพราะรู้ว่า จะเกิดอะไรขึ้นในวินาทีถัดไป
" ยัยบ้า ไปให้พ้นๆเลยไป ยี้ๆๆ เอาอะไรมาเล่นก็ไม่รุ้ 
น่าหยะแหยง แหวะ.. ไปล้างมือให้สะอาดเลยนะ
 ไม่งั้นไม่ต้องไปกินข้าวร่วมโต๊ะด้วย แหวะๆ..."
  พี่สาวคนโต พูดพลางทำท่าขนลุกขนพอง 
     หลังจากพี่สาวก้าวพ้นเขตที่เราสองคนพ่อลูกขุดไส้เดือนเพื่อเอาเป็นเหยื่อตกปลากันแล้ว
 เราสองคนพ่อลูกต่างหันมองหน้ากัน หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
" เตี่ยๆ แล้วเราขุดไส้เดือนไปให้ปลากินไม่บาปเหรอเตี่ย "
 ฉันพูดเหมือนคนที่กลัวบาปเต็มที
 ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าตาของเจ้าตัว บาป เลยสักครั้ง
"  ไม่หรอกลูก มันเป็นวัฏจักของธรรมชาตินะลูกน
ะ ถึงแม้ว่าเราไม่ขุดไส้เดือนไปเป็นเหยื่อปลา 
พอถึงเวลา ไส้เดือนก็ตายไปเอง แถมซากของไส้เดือนยังเป็นปุ๋ยให้แก่ดินอีกน่ะ "
"  เตี่ยๆ แล้วไอ้วัฏจัก คืออะไรล่ะเตี่ย " ฉันถามเตี่ยด้วยความสงสัย
 พลางเดินก้าวข้ามสะพานไม้หมากไปยังคลองอีกฝั่งเพื่อนำราวเบ็ดไปปักไว้ 
ในขณะเดียวกันอุ้งมืออันแข็งแรงและอบอุ่นของเตี่ยก็คอยจับมือฉันไว้ 
ไม่ให้ฉันก้าวพลาดพลัดตกจากสะพานไม้หมากแห่งนั้น
" อืม.. แล้วจะเล่าให้ฟังนะลูกนะ ไว้ให้หนูโตอีกนิด ตอนนี้คุยไปก็แค่นั้น " 
รอยยิ้มเตี่ยผุดพรายในใบหน้า ไม่เคยมีเลยที่เตี่ยจะรำคาญลูกๆ ไ
ม่่ม่เคยมีเวลาไหนที่เตี่ยจะบ่นให้ลูกๆได้ยิน 
 
     ฉันชอบที่จะเสาะแสวงหาความรู้ประสบการณ์รอบบ้านกับเตี่ย
 ประสบการณ์ที่ฉันคิดว่า เด็กๆในเมืองไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้สัมผัสธรรมชาติชนบทบ้านเรา ฉันโชคดีที่เกิดเป็นลูกของเตี่ย
  เตี่ยสอนให้ลูกๆได้เรียนรู้ประสบการณ์ต่างๆ แม้แต่ .38 ฉันก็เคยจับมาแล้ว
 เตี่ยสอนแม้แต่กระทั่งว่า การป้องกันตัวเองในกรณีที่ว่าไม่ชอบมาพากล
 เตี่ยไม่เคยห้ามถ้าฉันจะเล่นตะกร้อ กลับมาร่วมวงสนุกด้วยกันซะอีก
 เตี่ยบอกว่า อยากทำอะไรทำไป ถ้าไม่เดือดร้อนคนอื่น 
 
    ทุกวันนี้ฉันอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆที่ชนบท แต่ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว ความจำเป็นในการดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเอง
ทำให้ฉันต้องทนอยุ่ในเมืองแคบๆ อึดอัด 
สังคมรอบตัวเราเหมือนคนแปลกหน้าของกันและกัน
 
แม้ว่าบ้านเราหลังเก่ายังเหมือนเดิม
แต่ บางสิ่งบางอย่างไม่่เหมือนเก่า ชิงช้าตัวนั้นไม่มีเสียแล้ว
 ผุพังตามกาลเวลา
ต้นขี้เหล็กใหญ่โต เคยให้ร่มเงาต่างพากันโค่นล้มราวกับไม่ต้องการยืนต้นอีกต่อไป
 พวกเขาคงเหน็ดเหนื่อยกันมานานมากโขแล้ว 
 
 บางทีก็เหนื่อยนะ บางครั้งก็ท้อ  อยากพักอย่างพวกต้นขี้เหล็กเหล่านั้นบ้าง 
แต่ทำไม่ได้อย่างพวกเขาน่ะซิ เราเป็นคน 
ไม่ใช่ชิงช้าตัวนั้น ไม่ใช่ต้นขี้เหล็กต้นนั้น 
    เฮ้อ..นั่งคิดถึงเรื่องราวของวันวาน แล้วอดที่จะยิ้มเสียไม่ได้ สุขใจอย่างบอกไม่ถูก
                    .........................................