เดินทางไกล

ประภัสสุทธ

ฝนตกเมื่อวานทำให้อากาศตอนเช้าดูสดชื่นถึงจะไม่มีลมแต่ก็รู้สึกเย็นที่แขน ผมเดินลงบันไดบ้านมาหันไปดูรอบ ๆ ก็เห็นหมอกภูเขาคล้ายปุยสำลีขาวโพลนเหนือยอดป่าไม้กระจัดกระจายบ้าง เป็นกลุ่มก้อนบ้าง 
	เช้านี้ผมไม่ไปวัดเพราะจะไปบ้านพ่อแพรว หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วก็ออกเดินทาง ข้างโรงเรียนบ้านฟองใต้จะมีทางดินลูกรังทอดไปสู่เรือกสวนของชาวบ้าน เดินเข้ามาหน่อยก็จะมีบ้านเรือนกระจายอยู่ข้างทางไม่กี่หลัง ถัดไปเรื่อย ๆ จนสุดทางจะเป็นที่ทำกินของชาวบ้านกว้างขวางกินเนื้อที่ประมาณ ๕๐๐ ไร่ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นเนินเขาเล็ก ๆ ลาดขึ้นลงสลับกันไป เขาลูกใหญ่ที่ตั้งเป็นป่าสงวนไว้ใกล้กันบ่งบอกว่าบริเวณแถวนี้มันเคยเป็นเทือกเขาสูงใหญ่ในอดีต ช่วงนี้ยังไม่ถึงฤดูทำนาจึงเห็นที่ดินว่างเปล่าเตรียมไถ่ปล่อยทิ้งไว้ เรือนที่ปลูกพืชสวนก็จะกั้นเขตที่ดินของตนกันวัวควายเข้าไปทำลาย อย่างมะม่วง ลำไย ลิ้นจี่ จะเห็นบ้านเรือนอีกทีหนึ่งก็ข้ามเนินเขาไปประมาณ ๔-๕ เนินโน้นแหละ หรือถ้าเดินเท้าไปก็ใช้เวลา ๔๕ นาที ตรงนี้ยังไม่นับเวลาที่ใช้เพื่อหยุดหายอก หายใจ
	บ้านพ่อแพรวอยู่ในจำนวนบ้านไม่กี่หลังที่อยู่อีกฟากหนึ่งของไร่สวนชาวบ้าน ผมใช้เวลาเดินทางด้วยรองเท้ายางประมาณ ๑ ชั่วโมง จึงถึง (ไม่ใช่ก็ถึง) หมาบ้านตรงข้ามเดินอาด ๆ เห่ากรรโชกมามันคงเห็นแพรสีแดงที่คลุมหัวผมมากระมัง ผมลดผ้าลงและทำท่าหยิบไม้มันจึงหยุดดูเชิงแล้วก็หันหลังเข้าบ้านไป
	ในที่สุดผมก็พบเจอกับวัยรุ่นผู้หญิงจนได้ เธอเป็นลูกสาวพ่อแพรวผิวขาวหน้าตาแฉล้มนั่งดูทีวีคนเดียวอยู่ใต้ถุนบ้าน ผมเดินเข้าไปหาและเอ่ยถามทักทาย พ่อแพรวยังไม่กลับจากตามวัว ผมจึงนั่งดูทีวีคอยพ่อแกเป็นเพื่อนเธอเงียบ ๆ 
	วันนั้นที่มากับพี่สงครามมีน้าคนหนึ่งคงมีบ้านอยู่ละแวกนี้แวะมาบ้านพ่อแพรวแล้วก็ผ่ามะพร้าวกินแกบอกชอบกินน้ำมะพร้าวแก่ ผมนึกขึ้นได้ก็เลยถามน้องสาวดู น้องสาวหันมาตอบอย่างอาย ๆ ว่าบ้านน้าแกอยู่ถัดไปหลังหนึ่ง แกชื่อน้ามี ผมเลยถือโอกาสปล่อยให้น้องสาวอยู่คนเดียวโดยผมพาตัวเองเดินไปหาน้ามี
	ผมลุกออกจากใต้ถุนก็เห็นบ้านแกแล้ว ตะแกกำลังนั่งคาบอยู่บนโครงไม้ที่บ่งบอกว่ามันคือห้องน้ำ ผมเดินเข้าไปหาอย่างระวังตัวเพราะมีหมาบ้านสีน้ำตาล ๒ ตัว ยืนคุมเชิงอยู่ตรงทางดิน
น้ามียังจำหน้าผมได้จึงไล่ลูกน้องสองตัวที่กำลังกึ่งวิ่งเข้ามาเหมือนจะบอกว่าไม่ยินดีให้ก้าวเข้าไป มันถอยหมอบไปอีกทางหนึ่งอย่างว่าง่าย ผมจึงเดินไปนั่งลงที่ตอไม้ข้าง ๆ ที่ทำงานน้ามี ตะแกเอ่ยถามไถ่ว่ามาธุระสิ่งใด ผมตอบว่าตั้งใจมาหาพ่อแพรวกับน้ามีนี่แหละเพราะอยากขอซักถามเรื่องบางเรื่อง น้ามีป่ายลงจากโครงไม้มานั่งลงใกล้ ๆ ผมพร้อมกับควักซองยาเส้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อบน ก่อนที่จะคลี่กระดาษสีขาวม้วนยาเส้นขึ้นสูบ ๏
                                                                                        ๒๘ เมษายน ๒๕๕๐