ความทรงจำวันลอยกระทง

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ในเยาว์วัย  จำได้คลับคลายกับว่าเพิ่งผ่านมาไม่นาน   เมื่อได้หวนกลับมาลอยกระทงอีกครั้ง
ในสมัยยังเด็ก  รูปร่างหน้าตา ฉัน คงจะเหมือนตุ๊กตาจีน   ผิวขาว  อมชมพู  ดวงตาเล็กเรียว  มีเขี้ยวเล็กๆมุมปาก   ยิ้มหรือหัวเราะ  ทีไร  ดวงตาจะติดปิด  จนไม่เห็นนัยน์ตาดำ  พ่อคงเป็นคนเดียวที่มองเห็นลูกสาวตัวเองสวย   กิจกรรมทุกอย่างในโรงเรียน  พ่อจะทั้งผลักทั้งดัน  เรียกว่า  ทุ่มทุนสร้างกันทีเดียว  ไม่ว่า รำ    เล่นละคร  กีฬา   หรือแม้กระทั่งวันลอยกระทง  คุณครูขอความร่วมมือทีไร  ฉันเอง  จะต้องถูกจับแต่งตัวชุดไทย  นั่งรถแห่ไปกับกระทงใบยักษ์  รอบๆเมือง   จนถึงแม่น้ำ  ยังถูกจับตัวไปนั่งในกระทงลอยอยู่กลางน้ำ  พ่อจะนั่งเฝ้า  ส่งข้าวส่งน้ำตลอดคืน  และจะคอยบอกผู้มาแวะเวียนดูกระทงและชมเด็กหญิงตัวน้อยๆว่าน่ารัก   พ่อจะตอบด้วยความภาคภูมิใจว่า  นี่ลูกสาวผม    ลูกสาวผม
แต่เด็กก็คือเด็ก   ย่อมเบื่อที่จะอยู่เฉยๆนาน   ในยามที่พ่อเผลอไปซื้อขนมและน้ำให้ฉัน   จะมีเด็กผู้ชายอยู่ริมฝั่งแม่น้ำใช้ไม้ยาวๆเขี่ยกระทง  เข้าหาตัวเพื่อจะดูว่ามีสตางค์อยู่ในกระทงหรือไม่  พอเห็นกระทงใบใหญ่  คงคิดว่าจะมีสตางค์เยอะ  เลยใช้ไม้ค่อยลากกระทงที่ฉันนั่งเข้าฝั่ง
ฉันดีใจมาก  เพราะอยากเดินเที่ยว  ดูนั่นดูนี่  ถึงฝั่งจึงกระโจนกระโดดออกจากกระทงทั้งชุดไทย   เดินเที่ยว  บรรยากาศในงานคงเหมือนงานวัดทั่วไปนั่นแหละ
มีชิงช้าสวรรค์  มีม้าหมุน   ยิงปืน   ปาเป้า  ยิงตุ๊กตา  หนังกลางแปลง  เด็กหญิงตัวน้อยๆเดินเที่ยวด้วยความเพลิดเพลินไม่สนใจคนที่เหลียวมองด้วยความประหลาดใจและฉงนสงสัยมีหลายคนมาจับผมลูบหัวจับแก้มด้วยความเอ็นดู  บางคนมาทักทายพูดคุย  ส่วนมากจะเป็นคนเฒ่าคนแก่  ซึ่งคนในสมัยที่ฉันยังเด็กยังไม่น่ากลัวเหมือนคนในปัจจุบัน  
เดินๆไปสักพัก  ได้ยินเสียงตามสายประกาศหาฉัน  บอกชื่อนามสกุล  ลักษณะ การแต่งตัวดังก้องไปทั่วงานวัด   บอกว่าคุณพ่อตามหา  ใครพบให้มาส่งที่กองอำนวยการด่วน   พ่อเป็นห่วงมาก  แล้วฉันหรือจะรอด  มีคนนำฉันมาส่ง ซื้อขนม  แถมคนแก่บางคนใจดีซื้อของเล่นมาให้
ความทรงจำที่ดีถ้าเรานึกย้อนจะมีความสุขกับมันทุกครั้ง  เพียงแต่ครั้งนี้ ฉันรู้สึกผิด  ที่ทำให้พ่อเป็นห่วงและเสียใจ
ลอยกระทงในปัจจุบัน  บรรยากาศบางจังหวัดยังมีในส่วนงานวัดเจือปนหลงเหลืออยู่บ้าง    ฉันลอยกระทงจากพิษณุโลกด้วย  ดอกบัวที่เค้าหักก้านและนำธูปเทียนเล็กๆมาปักกลางขายกันดอกละห้าบาท  จนถึงขึ้นมาเชียงรายด้วยงาน  ฉันต้องตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศที่นี่   ความหนาวเย็น  วิถีเรียบง่าย   รอยยิ้มทักทายของผู้คนที่ใจดี ใจเย็น  สำเนียงเสียงที่ก้องหวานช้าๆเนิบๆทำให้จิตใจที่บางทีอารมณ์ร้อนของฉัน  เย็นลงอย่างได้ประหลาด
ผู้คนชนบท   รอยยิ้ม  มิตรภาพความใสซื่อ  จนฉันไม่อยากให้ความเจริญเข้าแทรกแซง   การหาความสุขของชีวิตบางทีไม่ได้ขึ้นกับความเจริญ  สวย  โก้หรู  มีผู้คนยกย่อง  ยกมือไหว้กราบ  แต่ความสุขมาสู่เราได้โดยเราไปที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา   แต่ทักทาย  ยิ้มให้  ช่วยเหลือ  แบ่งปัน
คงเปรียบเทียบได้ว่าเราพอใจในสิ่งที่เรามีคงไม่สุขใจเท่ากับเราพอใจในสิ่งที่เราเป็น
ความสุขหาง่ายจากสิ่งใกล้ตัวขอเพียงคิดเป็นบางคนบอกว่ายากแต่ถ้าเราไม่ลองทำดูสักครั้งเราจะรู้หรือ  ว่าเราเองก็ทำได้ไม่ใช่เรื่องยากเย็น อะไรเลย