บนรถไฟฟ้า

สะพั่งสะท้านไมภพ

รถไฟฟ้าใต้ดิน กว่าจะไปขึ้นได้ต้องนั่งรถสองแถวออกจากบ้าน ต่อรถตู้ ถึงจะไปขึ้นได้ที่หน้าเซ็นทรัล และจะให้พิสดารก็ไปขึ้นที่สุขุมวิท และต่อรถไฟฟ้าลอยฟ้าไปอโศก 
ขากลับ นั่งรถไฟลอยฟ้า มาลงหมอชิต นั่งรถใดก็ได้ที่ไปสพานใหม่ และนั่งแท็กซี่
   สะพั่งเนี่ย มาจากที่เดียว และกลับไปที่เดียวกันหรือเปล่า
   คำตอบคือ ใช่ครับ ที่เดียวกัน
แต่ในความแปลกและแตกต่างทำไมถึงเป็นอย่างน้าน
  สะพั่งหัวเราะในคำถาม และก็ขอตอบไล่ตามลำดับจากหลังมาหน้าเพื่อการทำงานของสมองจะได้หัดย้อนกลับบ้าง
  หนึ่งที่ขึ้นแท็กซี่ก็เพราะ เห็นคนจำนวนห้าสิบคน กรูแย่งขึ้นรถสองแถว สมใจอยากที่จะดูแล้ว และได้คิดว่า แม้สะพั่ง จะยากจน แต่ก็ไม่รีบ และในขณะนั้นมีแบ็งห้าสิบในกระเป๋ากางเกงหนึ่งใบ ก็โอเค ไปได้ และแซงรถสองแถวคั้นนั้นเมื่อใกล้ถึงหมู่บ้าน
  สองรถเมล์มาสพานใหม่ หายากมากเลย เดิมทีคิดในใจว่าจะขึ้นรถตู้ แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกย่อมไม่เป็นไปตามที่คิด
  ในระหว่างทางก็เห็นร้านรวงเปิดไฟแสงสี น้องๆน่ารักนั่งวาบหวิว จนกระทั่งถึงใกล้บ้าน นั่งโชว์ความขาวกันอร้าอร่าม สะพั่ง กลืนน้ำลาย และโทรหาเมียตัดใจพูดว่า กลับแล้ว ผม คิดในใจว่า จะกลับตัวกลับใจเสียใหม่ แต่อย่างไรก็ตามไม่มีใครที่จะคาดหวังอะไรจากสะพั่ง ที่ลมเพลมพัดลมๆแล้งๆได้
  ในรถไฟฟ้า  สะพั่ง มองดูหญิงสาวคนหนึ่ง ไม่สวย แต่ทำตัวให้สวย และหญิงสาวอื่นๆ และไม่สาวแต่สวย และไม่สวยก็ด้วย
   ในรถตู้ หญิงสาวกางเกงขาสั้น เปิดขาขาวสูงยิ่งและไอ้หนุ่มที่มาด้วยหลับคอตกหงึกหงัก ในตอนฝนพรำ
   ในห้าง ทีหญิงสาวแต่งหน้าตาเหมือนญี่ปุ่นหรือเกาหลี บ้างก็เปิดเผยเห็นร่องอกรำไร
   สะพั่ง มองแล้วพิจารณา นึกไรไปเรื่อยเปื่อย
   ในวันนี้เมื่อออกมาจากถ้ำ ก็ตั้งใจไว้ว่าอาจจะแว๊บสักนิดหนึ่ง แต่ทว่าเมื่อนึกถึงความตั้งใจอย่างมุ่งมั่นที่จะสร้างความสุขให้กับครอบครัวตั้งแต่วันนี้แล้ว สะพั่งก็ยิ้ม แม้ว่าจะเป็นอัสนีบาตในหน้าแล้ง หรือการชักม้าริมผา หรือเห็นโลงศพแล้วหลั่งน้ำตา หรือวัวหายล้อมคอก หรือโดนระเบิดปาแล้วถึงวางเครื่องกีดขวางก็ดี
   ไม่สายเกินไปที่จะเริ่ม
   สะพั่งคิดในใจรู้อย่างนี้จะเริ่มอย่างมั่นคงตั้งแต่หนุ่มๆแล้ว