เครียดจังโยย

สะพั่งสะท้านไมภพ

วันนี้ ขายของได้จำนวนมากแต่ได้เงินจำนวนน้อยมาก สะพั่งหัวเราะนั่งคิดเลขบวกรายได้และนำตัวเลขจำนวนที่ต้องจ่ายมาตั้งลบแล้ว ...
   สะพั่ง วางสมุดบันทึกไว้บนโต๊ะคอมพิวเตอร์สร้างเอง ที่สร้างจากกล่องพลาสติกใบใหญ่ลดราคาถูกๆในห้างสองใบวางซ้อนกัน
   สะพั่งนึกถึงความสามารถในการดูแลครอบครัวให้ได้ดีกว่าที่น่าจะเป็นในปัจจุบัน แล้วก็เครียด
   นึกถึงรายจ่าย
   นึกถึงการค้าขาย
   นึกถึงงานพิเศษแท้งกิ้วต่างๆ
   นึกถึงงานคณะกรรมการนิติบุคคลหมู่บ้าน
   นึกถึงงานที่ต้องอัพเกรดคอมพิวเตอร์
   และแล้วก็นึกได้ว่าจะต้องไปส่งของที่ไปรษณีย์ จะต้องไปหาที่จอดรถแล้วเดินไปที่ธนาคารปัมพ์สมุดธนาคาร พอเห็นยอดเงินที่โอนเข้ามา ก็ต้องโทรตามลูกหนี้ที่ยังไม่โอนตังค์มาให้ และเมื่อทวงครบแล้วก็เครียดเนื่องจากบ้างก็ไม่รับสาย บ้างก็ยันว่าโอนแล้ว ผมอดดูสมุดธนาคารอีกครั้งไม่ได้ และยืนยันนั่งยันและนอนยันว่า ยังไม่ได้โอน
   ขับรถกลับมาบ้านมองดูหน้าตนเองในกระจกแล้ว รอยย่นมันหลายหลายและมีหลายแนวทาง
   ในช่วงนี้ นึกได้ถึงดีวีดี ที่ซื้อมา เป็นพวกซีรี่ย้อนยุคของเกาหลี 
   ก็จัดแจงเปิดชมตอนต่อจากเมื่อวาน
   ประมาณได้ครึ่งเรื่อง
   สาวโทรมาเรื่องงาน
   สักพักอีกสาวก็โทรมาเรื่องงานเลี้ยงปีใหม่
   คือคำว่าสาวในที่นี่ของผมเนี่ยสี่สิบอัพเกือบทุกท่าน
   พอคุยโทรศัพท์เสร็จก็มาย้อนวีดีโอกลับมาตอนที่โทรศัพท์มา
   ตอนเที่ยงก็คดช้าวใส่ชามตาไก่ซะเพียบชามแล้วราดแกงเผ็ดหน่อไม้เหลือตอนเช้า กวาดซะเกลี้ยงกะไข่ดาวที่ทอดและกินเหลือเมื่อเช้า
   หนังก็ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ
   น้ำตาก็ไหลพรากได้ทุกตอน
   จนกระทั่งเหนื่อยมากแล้วที่ต้องคอยเช็ดน้ำตาทุกตอน
   เมื่อในบ้านไม่มีใครอยู่ก็ปล่อยให้น้ำตาไหลพรากๆไปเรื่อยตามสบาย
   สักพัก ลูกหนี้ที่เคารพสองท่านก็โอนเงินเข้าบัญชี ทราบโดยท่านหนึ่งโทรมาบอก อีกท่านหนึ่งส่งเอสเอ็มเอสแจ้งให้ทราบ
   ความเครียดในวันนี้ลดลงแบบราคาน้ำมัน 
   สะพั่งนั่งคิดอีกว่า เอเป็นเพราะน้ำตา หรือ เงิน กันแน่
เริ่มเครียดอีกแล้ว