...ที่นี่...สถานีไชยา..

ฉางน้อย

" ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เหลืออีกเวลาอีก 2นาที
 ขบวนรถด่วนพิเศษจากสถานีสุราษฎร์ธานี ไปยังสถานีปลายทางกรุงเทพฯจะ
เข้ามาจอดเทียบชานชลาแล้ว
 ขอให้ท่านที่มีตั๋วโดยสารเรียบร้อยแล้ว โปรดรอรถ
ให้พ้นเส้นขอบขาวด้วยครับ ขอบคุณครับ "
 เสียงประกาศของนายสถานีที่ออกสำเนียงทองแดงนิดหน่อย
ทำให้ผู้โดยสารท่านอื่นๆรวมทั้งยิหวาและพี่เมี่ยง
ต่างชะเง้อชะแง้แลหารถไฟเที่ยวนี้ 
 ญาติๆถามว่า ทำไมไม่นั่งรถทัวร์ ถึงเร็วกว่าด้วย 
วาตอบ เพราะถึงเร็วกว่าไง เลยไม่ชอบ 5555
  อีกอย่างนั่งรถไฟได้ดูวิวสองข้างทางด้วย 
วาไม่ชอบนั่งรถทัวร์กลางคืน ชอบที่จะนั่งไปเรื่อยๆเอื่อยๆ
ปล่อยความคิดไปข้างหน้า อิอิ ฝันบ้าไปแระยัยวา 
 ก็อย่างเวลาไปจองตั๋วรถไฟ วามักบอกพนักงานว่า 
ขอที่นั่งริมหน้าต่างใน หมายถึงการเดินทางไปคนเดียว 
แต่หากไปกันสองคน เพื่อนร่วมทางจะรู้กันดีว่า 
ที่นั่งริมหน้าต่าง เสร็จยัยวาแน่แล้ว อิอิ
 กระเป๋าสะพายใบเล็กๆของวา ภายในมีแค่กล้องถ่ายรูปตัวหนึ่ง 
สมุดบันทึก ปากกาที่ขาดไม่ได้อีก
คือ หนังสืออ่านบนรถไฟคะ
 อย่างน้อย8เล่มที่วามักพาไปด้วยเสมอๆ
 จนพี่เมี่ยงบอกว่า หนอนหนังสือ(เน่าๆ) 555
     รวมทั้งหมากฝรั่งกับยาอมโบตันเป็นกล่องๆด้วย
ยาอม สำหรับให้อม แต่ยัยวาจับได้ใส่ปากก็เคี้ยวๆ 555
 
" พี่เมี่ยง ตั๋วน่ะ ถือดีๆนะ อย่าทำหายก่อนที่พนักงานจะมาตรวจตั๋ว ล่ะ"
วาย้ำพี่เมี่ยง
" อืม ..รุ้แล้วนะ " พี่เมี่ยงเหล่มองยัยวาแบบเคืองๆ อิอิ
 
11.07 น. รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถานีไชยา
 วากับพี่เมี่ยงหาที่นั่งได้เรียบร้อยแล้ว 
คงไม่ต้องบอกว่ายัยวาแย่งที่พี่เมี่ยงคำนั่งตรงไหน
 พี่เมี่ยงเริ่มมองสำรวจภายในขบวนรถ 
" อืม.. ค่อยน่านั่ง น่าใช้บริการหน่อย เนอะวา ดูท่าทางสะอาดดีด้วย "
" โห  ต้องสะอาด ต้องมีบริการที่ดีซิพี่เมี่ยง วาซื้อตั๋วมาตั้งแพงนะ "
 วาไม่วายออกอาการ งก อิอิ
" ทำเป็นบ่น ใครซื้อๆ ตั๋วน่ะ " พี่เมี่ยงมองตาขวาง
" ก็ วาซื้อเองไง ตั๋วน่ะ "
" นั่นแหละ วาซื้อ แล้วเงินใครหือ ..? " พี่เมี่ยงไม่ยอมวาเล๊ย
" แหะ..แหะ. ก็เงินต่ะเองแหละ แฮ่..แฮ่.." 
วา พูดพลางแลบลิ้น ทำหน้าทะเล้น 
 
  ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่ยิหวา กับพี่เมี่ยงคำ มีเรื่องให้ชวนทะเลาะ 
เอ๊ย ชวนคุยกันบ่อยๆ อีกคนช่างซัก 
อีกคนก็เฉไฉไปเรือย 
บ่อยครั้งที่เกือบพามาที่สนามมวยลุมพินี 5555 
มวยคู่เอกระหว่าง  เมี่ยงคำ หนุ่มเมืองจันทร์  
กับ ยิหวา ศิษย์มวยไทยไชยา   
เพราะต่างวัน ความคิดถึงได้ต่างกัน
ต่างก็คิดว่าเหตุผลของตัวเองดีที่สุด
แต่สำหรับสองคนนี้แล้ว แม้ต่างวัย แต่ใจไม่ต่างกัน
แฮ่..แฮ่...
 ดูท่าทางศิษย์มวยไทยไชยาน่าจะได้เปรียบคู่ชกในลีลาแม่ไม้มวยไทย 
ไหว้ครูสวยต่างหาก5555555
 ในขณะเดียวกันหนุ่มเมืองจันทร์ดูจะมีภาษีกว่าตรงที่ผ่านมาหลายเวที  อิอิ 
ได้เปรียบคู่ชกตรงที่น้ำหนักเกินพิกัด(ไม่ปล่อย)
 
" สถานีต่อไปเป็นอะไรละวา "  พี่เมี่ยงถามด้วยอยากรุ้
" สถานีท่าชนะมั้ง ไม่แน่ใจ เพราะรถด่วนพิเศษมักจอดแค่สถานีใหญ่ๆน่ะคะ "
" พี่เมี่ยงรู้ป่าว เมื่อก่อนสถานีไชยาน่ะ เป็นสถานีอันดับ 3 แน่ะ 
แต่เพิ่งเปลี่ยนเป็นสถานีอันดับ 2  เมื่อกลางปี 49 นี่เอง " 
วาชวนพี่เมี่ยงพูดคุย เท่าที่ตัวเองได้รับรุ้มา
" แล้วอันดับ 2 กับ อันดับ 3 ต่างกันไงละวา ? 
" ด้วยความที่พี่เมี่ยงไม่คุ้นเคยต่อสถานที่แปลกๆใหม่ๆ เลยทำให้มีคำถามเรื่อยมา 
" คงเหมือนที่เขาจัดอันดับโรงแรมมั้งพี่เมี่ยง
 ระดับสี่ดาว ห้าดาวอะไรประมาณนั้นะ ว่าคิดว่าอ่ะ "
  วา ตอบแบบ(สู่)รู้อีกแล้วครับทั่น อิอิ
" อ่อ คงจริง น่าจะใช้ เก่งนี่เราน่ะ เจ้าถิ่นนี่นา เนอะ ไม่เก่งได้ไง " 
 
   นั่งคุยได้สักพักเวลาเที่ยงตรง 12.00น.
 มีพนักงานสาวมาถามรับน้ำอะไรดีคะ?
 เพราะว่า เธอเข็นข้าวกล่องมาแจกคนละกล่องๆ
วา  อยากตอบเหลือเกินว่า ขอรับน้ำใจ แหะ..แหะ..
 กลัวพี่สาวคนนั้นมองมาตาเขียวๆ
 เลยบอกว่า  ขอน้ำนางเอกคะ พนักงานยิ้มใจดี 
 วาขอน้ำส้ม พี่เมี่ยงขอน้ำเปล่า หุหุ ผู้ดี กินน้ำ เป-ล่า อิอิ
 ข้าวกล่องมีกับข้าวสองอย่าง มีขนมหวานแยกอีกนิดหนึ่งให้กินกันตาย อิอิ 
 
ยิหวา เขี่ยๆๆ เขี่ยเนื้อหมูให้พี่เมี่ยง 
ตัวเองกินแต่ผักกะน้ำ แหะ.แหะ..โดนดุอีกแระ ตู
ผัก เนื้อทำไมไม่กิน?
 ทำไมไม่กินหมู ทำไมต้องเขี่ยๆให้คนอื่น
 รู้ไหมกินแล้วมีประโยชน์ ฯลฯ
 สารพัดคำถามทำไมจากพี่เมี่ยง เฮ้อ ....
   นั่งได้สักพัก หนาวก็หนาว ปวดเฉ่ ก็ปวด อิอิ 
ฝนข้างนอกก็ยังตกหนักพอสมควร
 ส่งผลให้อากาศข้างในยิ่งหนาวๆขึ้นไปอีก
 โชคยังดี ที่มีเสื้อแขนยาวตัวโปรดไปด้วย
ไม่งั้นสั่นงั่กๆๆ
 
" เป็นไร วา นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ปวดท้องเหรอ ? " พี่เมี่ยงห่วงหา 
" ป่าวคะ ไม่มีไร " วา ตอบ ทั้งๆที่ในใจคิดว่า
 หารู้ไม่ วาปวดเฉ่ แทบกลั้นไม่ไหวแว้วว
 15 นาทีผ่านไป ...
 "  เป็นไรวา หนาวเหรอ ? "  พี่เมี่ยงอาทร รอบสอง
เมื่อเห็นยิหวานั่งบิดซ้ายย้ายขวา
" ป่าวค่ะ นิดหน่อย (ปวดเฉ่นิดหน่อย อิอิ ) "  
วาคงทำหน้าซื่อ(บื้อ)ตาใส ยังคงกลั้นเฉ่ไว้อย่างงั้น 
 
อู๊ยยยยย.. ทนอ่านหนังสือก็แล้ว นอนก็แล้ว 
ยังไม่หายปวดอีกวุ้ย(คะ) จะไม่ไหวแล้วน๊า 
ทนๆ กลั้นๆ ไม่ชอบเข้าใช้บริการห้องน้ำบนรถไฟอ่ะ
 กลัวหลายอย่าง กลัวไม่สะอาด
 กลัวประตูห้องน้ำไม่แข็งแรงด้วย อิอิ 
 " วา เป็นไรไป เห็นนั่งยุกยิกๆครึ่งทางแล้วนะเราน่ะ มีไรไหนบอกซิ ? "  
พี่เมี่ยงคงทนรำคาญไม่ได้เห็นวานั่งยุกยิกๆเกือบ3ชั่วโมงมาแล้ว 
" บอก ก็ได้ เค้าปวดเฉ่ อ่ะ
 พี่เมี่ยงไปยืนรอวาหน้าห้องน้ำหน่อยดิ " 
วาเสียงอ่อยๆ
" อ้าว แล้วกัน แล้วไม่บอก กลั้นอยุ่ได้ เดี๋ยวฉี่แตกตรงนี้หรอก ไปๆๆ"
      ....... เฮ้ออออ... รอดตายไปยัยวาเอ๋ย 
 
" พี่เมี่ยงๆ เดี๋ยวอีกไม่นานคงถึง สถานีหัวหินแล้วละ ประจวบฯไง " 
วารุ้ดีอีกแล้ว
" เหรอวา หัวหินที่เป็นทะเลเป็นหาดดังๆน่ะเหรอ 
ผ่านด้วยเหรอ อยากเห็นจัง " 
" งั้นเราลงสถานีหัวหินไหมวา คงสวยเนอะ"
 พี่เมี่ยงแกล้งถามแหย่วาเล่น เพราะรู้ว่าวาชอบทะเลเป็นชีวิตจิตใจ
" ใครพูดแล้วเอาคืน มะรืนเป็นหมัน 
ใครพูดแล้วทำไม่ได้ อย่าพูดน๊า "   วาเหน็บพี่เมี่ยงนิดๆ อิอิ
"  พี่ไม่ได้พูด แค่ถามเฉยๆ 5555 อยากไปทะเลซิท่า รอหน่อยนะ "
     เวลาบ่าย 15.00 น. ได้เวลาอาหารว่างอีกแล้วคะ  เป็นขนมปัง
หรือแล้วแต่เจ้าหน้าที่จะจัดให้มา รวมทั้งกาแฟด้วย ฮื่อ ..น่าทานจัง
      รถไฟวิ่งผ่านสถานีต่างๆ จนกระทั่งสถานีศาลายา เรื่อยๆๆ 
ไปจนถึงสถานีปลายทางหัวลำโพง  หรือ สถานีกรุงเทพฯนั่นเอง 
 
"  จะถึงหัวลำโพงแล้วนะวา อย่างัวเงีย ตื่นๆ"  
" รู้แล้วน่ะ ปลุกทำไมเล่า คนกำลังหลับสบาย " 
ยัยวา ยังอิดออด ไม่อยากตื่น 
 
      "....ท่านผุ้โดยสารโปรดทราบ  ที่นี่สถานีปลายทางกรุงเทพฯ 
การรถไฟขอกราบขอบพระคุณท่าน
ที่ให้การสนับสนุนการเดินทางในครั้งนี้
 กรุณาอย่าลืมนำกระเป๋า สิ่งของ และสัมภาระของท่าน(และของผู้อื่น)ติดตัวลงมาด้วย
 ....ติ๊งต่อง...ขอกราบขอบพระคุณครับ...."  
               ...... จบเถอะคะ คุณผู้อ่านทั้งหลาย.....
 ปล..... ฉางน้อย ขอโทษเพื่อนๆทุกท่านนะคะ ที่จริงเรื่องนี้ มีข้อมูลและภาพประกอบด้วยคะ แต่พอฉางน้อยนำมาใส่แล้วมักเป็นรูปกากบาท เลยเซ็งจัด  ท้อใจ
ทำให้เพื่อนๆอดชมภาพสวยๆงามๆ ใครมีวิธีการใส่รูปที่ไม่เป็นกากบาทบ้างไหมคะ
ขอบคุณล่วงหน้ามากๆค่ะ