หน้าส่วนตัว
ฉันมีโอกาสเอาตุ๊กตางานฝีมือ ที่นั่งทำยามว่างๆ ฆ่าเวลาไม่ให้ทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์ ไปโชว์ในงานของสมาคมแห่งหนึ่ง แยกบูทแล้วแต่ใครสนใจ แต่เมื่อตุ๊กตาของฉันมันโดนใจเด็ก
เด็กผู้หญิงผมสีทองวัยสองขวบกว่า เธอวิ่งมาที่บูทตั้งโต๊ะตุ๊กตา ใช้มือแย่งจับเอาตุ๊กตาแต่ละตัวเพื่อเอามาเป็นของตัวเอง โดยมีคุณแม่คอยวิ่งแย่งเอาจากในมือลูกสาวกลับมาคืนให้ แต่ดูท่าทางหนูน้อยไม่ยอม เธอวิ่งไปวิ่งมาจะเอาตุ๊กตาให้ได้ คุณแม่จึงถามซื้อ แต่ในวันนั้นเรามีกฎกติกาว่าห้ามขายสินค้า เพื่อให้เอามาโชว์เพื่อโปรโมทในการออกขายในครั้งต่อไป
คุณแม่จึงจูงมือลูกสาวไปยังบูทอื่นๆ แต่แล้วเธอก็วิ่งหลบมาแย่งเอาตุ๊กตาอีกกลับไปกลับมาหลายรอบ ทุกคนยืนดูไม่พูดอะไร คุณแม่ของเด็กก็วิ่งไล่จับแย่งเอาตุ๊กตามาคืนดูจะวุ่นวายไปกันใหญ่ จนต้องจูงมือลูกสาวออกจากงานไป
ทำไมนะ ทำไม ทำไมฉันถึงไม่ให้ตุ๊กตาแก่เด็กผู้หญิงผมสีทองคนนั้นไปฟรีๆ ทั้งที่ฉันเองก็ทำแจกเด็กๆ คนอื่นไปก็มากมายโดยไม่คิดสตังค์สักบาทเดียว ฉันคิดตั้งคำถามกับตัวเอง กลับบ้านมานอนคิดอยู่หลายวัน คิดถึงหน้าเด็กผู้หญิงที่วิ่งแย่งอยากได้ตุ๊กตา ว่าทำไมฉันถึงไม่บอกแม่ของเธอว่าฉันอยากให้เพราะอะไรเป็นคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจ บางครั้งทำไมเราเคยหยิบยื่นให้กับเด็กคนอื่นได้ง่ายดาย แต่กับเด็กผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงไม่ทำเช่นนั้นเหมือนมีอะไรมาขวางกั้น
คุณแม่และหนูน้อย มีบุคลิกท่าทางการแต่งตัวดูดีมาก น่าจะเป็นผู้มีฐานะร่ำรวย ตุ๊กตาที่แม่หนูถืออยู่ในมืออีกข้างเอามาแนบไว้ที่อกของเธอราคาน่าจะแพงมีเบรนด์เนมการันตีอีกด้วย เช่นกันเธอคงจะมีโอกาสได้เล่นตุ๊กตาตัวอื่นๆ อีกมากมาย จึงคิดว่าหากตุ๊กตาที่ทำนี้ได้หยิบยื่นให้กับเด็กที่ด้อยโอกาสกว่าเธอ พวกเขาคงมีความสุขไม่น้อย เพราะบางคนอาจไม่มีโอกาสที่จะได้เล่นมันเลย
อยากถามว่า ฉันคิดถูกหรือผิด และใจดำเกินไปกับเด็กผู้หญิงคนนี้หรือไม่
รอยทาง 2 ต.ค. 2551 02:58 น. - ID 9636 
722
4
0
2 ตุลาคม 2551 03:10 น. - comment id 101880
ท่านใดมีความคิดเห็น หรือคำตอบที่ดีๆ อย่างไร ช่วยบอกด้วย
2 ตุลาคม 2551 07:33 น. - comment id 101881
ไม่น่าเก็บมาคิดมากหรอกครับ เป้นธรรมดานิสัยเด็กที่อยากได้ หนูน้อยอาจจะโดนเอาใจมาจนเคยชิน ถูกขัดใจบ้างเพื่อเกลี่ยจิตใจให้พอดีๆ ก็ไม่น่าจะแปลกอะไร คงไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่ามีเงินซื้อหรือไม่มี ผมว่า น่าจะอยู่ที่แม่หนูน้อยเองมากกว่า ไม่ว่าคุณจะเลือกทางไหน (ให้หรือไม่ให้) ก็ถูกทุกทางแหล่ะ เพราะยังไงๆ ก็มีเหตุผลมารองรับอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเหตุผลข้างใดหนักกว่าเท่านั้น
2 ตุลาคม 2551 09:28 น. - comment id 101884
ผมจะเสกตุ๊กตาให้กับหนูน้อยตัวเล็กๆนั้นเอง โอม........ เจ้าหนูข้าคือพ่อมดอยากได้อะไรอีกไม๊
2 ตุลาคม 2551 10:05 น. - comment id 101887
คุณรอยทางคะ อย่านำมาคิดให้เกิดเป็นความไม่สบายใจเลยค่ะ ของบางสิ่งบางอย่างมีคุณค่าแต่บางคนอาจไม่รู้ค่าของที่มีอยู่ ถ้าสมมติว่า ฉางน้อยเป็นคุณในวันนั้น ก็จะลองยื่นตุ๊กตาให้แม่สาวน้อยคนนั้นสักตัว แต่ในทางกลับกัน หากคุณยื่นให้แล้ว คุณแม่เค้าบอกว่า ไปกันเถอะลูก ตุ๊กตาของหนูที่บ้านมีเยอะแยะแล้ว แพงกว่าของที่นี่อีก เป็นคุณ คุณเป็นผู้ให้ คุณจะคิดยังไงคะ สำหรับฉางน้อย ไม่ได้คิดไรมาก แค่คิดว่า ของที่ให้ อาจไม่มีราคา ไม่มีค่ามากมาย แต่เราให้ด้วยใจ ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน แต่คนบางคนเขาอาจไม่คิดเหมือนฉางน้อย เขาอาจไม่คิดเหมือนคุณรอยทาง ... อย่านำไปคิดเลยคะ คุณรอยทาง คุณทำถูกต้องแล้วนะคะ ยิ้มๆๆ คะ ยิ้มให้โลกสดใสนะคะ ยิ้มๆๆ แบบนี้ค่ะ.........ปล. คุณไร้ร่างเจ้าขา ขอตุ๊กตาหมีตัวโตๆให้หนูสักตัวได้ไหมคะ เอาสีชมพูน๊า
2 ตุลาคม 2551 14:20 น. - comment id 101892
สวัสดีคะ คุณใบคา ขอบคุณสำหรับเหตุผลที่นำมาให้ข้อคิด คือเป็นคนนิสัยไม่ดีสักหน่อย เห็นเด็กเเล้วขี้สงสาร ขอบคุณคะ คุณคนไร้ร่าง ที่ช่วยเสกตุ๊กตา เดี๋ยวจะเอาไปให้เด็กผู้หญิงคนนั้นนะคะ ขอบคุณคะ คุณฉางน้อย จะไม่คิดมากเเล้วคะ บางครั้งเหมือนผงเข้าตานะคะ คือสิ่งที่เราทำด้วยตัวเอง เมื่อมีคนสนใจเเละอยากได้จริงๆ จะยกให้เขาฟรีๆ บ่อยๆ ครั้งคะ หากเขาจะจ่ายตังค์ ก็จะให้เขาคิดเเละตั้งราคาเอาเองพอดูสมน้ำสมเนื้อหน่อย ฮิฮิ ขอขอบพระคุณในความคิดเห็นของเเต่ละท่านคะ
2 ตุลาคม 2551 16:06 น. - comment id 101899
อาจคิดถูกหรือคิดผิดก็ได้ แต่คิดว่าไม่ได้ใจดำเกินไป เนื่องจากมีเหตุผลรองรับอยู่ตามที่ได้เล่ามาข้างต้น... :)
2 ตุลาคม 2551 17:00 น. - comment id 101900
ให้เขาไปเถอะค่ะ เด็กที่ชอบอยากได้ของที่มีอยู่แล้วเป็นเพราะว่าเขาสนใจในสิ่งนั้นจริงๆ มันมีทั้งความต่างและความเหมือนในของประเภทเดียวกัน การเล่นของเด็กเป็นการ งานที่เขาจะได้มีพัฒนาการในขั้นต่อๆไป เด็กแต่ละฐานะเศรษฐกิจสังคมก็มีหัวใจเหมือนๆกัน เราอาจมองว่าลูกคนรวยน่าจะมีเพียบพร้อมกว่า แท้จริงแล้วบางคนที่จนๆเขาอาจมีความสุขมากกว่าก็ได้ สุขที่ครอบครัวอบอุ่นด้วยรักและเข้าใจมีความพอเพียง
3 ตุลาคม 2551 10:52 น. - comment id 101906
คิดว่าไม่สามารถเอามาตัดสินได้หรอกนะคะว่าคิดถูกหรือคิดผิด ไม่มีอะไรมาเป็นบรรทัดฐานเลย มันเป็นเรื่องของความรู้สึกหน่ะค่ะ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะคะ เพราะเราก็ไม่ได้ทำอะไรที่ผิดแค่เพียงเราคิดว่าเราควรจะทำอย่างนั้นอย่างนี้แต่เราไม่ได้ทำเท่านั้นเองค่ะ อีกอย่าง เด็กเค้าก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ถ้าเค้าไม่ได้ตุ๊กตาไปก็ไม่ได้เป็นผลร้ายอะไรกับเค้าเลย มันเป็นธรรมชาติของเด็กที่เห็นของเล่นหน่ะคะ ไม่ต้องไปคิดมากหรอกนะคะ
3 ตุลาคม 2551 11:41 น. - comment id 101909
อืม...ตุ๊กตาของคุณน่ารักมากครับ ผมแน่ใจว่าเด็กๆ หลายคนต่างต้องการตุ๊กตาของคุณเป็นอย่างยิ่ง คุณคงต้องทำตุ๊กตาให้เด็กทุกคนเป็นแน่แท้ทีเดียว และคราวนี้คุณคงไม่เป็นอันทำอะไรทั้งสิ้น นอกจากทำตุ๊กตาแจกเด็กๆ ...อย่างไรก็ดีผมคิดว่าตุ๊กตาของคุณคงอยากได้เจ้าของที่รักมันจริงๆ และคุณก็รู้แล้วว่าใครคือผู้เหมาะสมที่จะครอบครองเป็นเจ้าของตุ๊กตานั้นครับ *-* ชื่นชมคุณครับ
7 ตุลาคม 2551 02:05 น. - comment id 101973
สวัสดีคะ คุณกุ้งหนามเเดง ขอขอบคุณคะสำหรับเหตุผลของการตัดสินใจ สวัสดีคะ คุณออ วันนั้นใจอยากให้มากเลย จนช่วงสุดท้ายของงานวิ่งไปตามหาเเม่หนูคนนั้นจะเอาตุ๊กตาให้เเต่ก็สายไปเสียเเล้ว ต่อไปนี้จะทำอะไรต้องคิดตัดสินใจให้เร็วกว่านี้ สวัสดีคะ คุณkrajokngao ใช่คะเรื่องของความรู้สึกเป็นเรื่องที่ยากยิ่งสำหรับการตัดสินใจ สบายใจขึ้นเยอะเลยที่มีเพื่อนๆ มาออกความเห็นต่อความรู้สึก ขอบคุณคะ สวัสดีคะ คุณเอื้องคำ เป็นประจำเลยคะ เพราะเวลาว่าง ก็เลยลองฝึกทำตุ๊กตา พัฒนาไปเรื่อยๆ จริงๆ เเล้วเเจกฟรีมากกว่าขายอีกคะ เป็นความสุขทางใจคะที่ได้ทำ เเต่ส่วนใหญ่ก็จะเลือกให้ ขอขอบคุณมากคะในความคิดเห็นของทุกท่าน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ