เด็ญปริศนา

หมูก้อย

เรื่อง  เด็กหญิงปริศนา
              เช้าที่สดใส  ณ  โลกแม่มด  ได้ทำมาหากินกันอย่างรวดเร็ว  ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อเปิดร้าน  จนถึงปิดร้าน  ผ่านไปวันๆ   วันแล้ววันเล่าอย่างซำซาก  จนกระทั่งคืนหนึ่ง  ได้มีพาพุพัดแรงมาก  และมีช่องว่างแห่งมิติเวลาเกิดขึ้น  แล้วก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆราวๆ2-3ขวบโผล่ออกมาจากช่องนั้น  จนกระทั่งถึงเช้า  ได้มีคนๆหนึ่งเข้ามาเห็น  คนๆนั้นก็คือ  น้องสาวของพระราชินีแห่งโลกแม่มดได้เก็บเด็กคนนั้นไปเลี้ยงไว้ในพระชวังตั้งแต่เด็ก  จนกลายเป็นแม่ของเด็กคนนั้น  และตั้งชื่อให้เด็กคนนั้นว่า คารุอิ  มายะ หลังจานั้น5ปีมายะก็ได้กลายเป็นแม่มดฝึกหัด  และเมื่อมายะอายุ8ปีก็ได้ย้ายไปอยู่ที่โลกมนุษย์  ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับโดเรมี ฮาสึกิ ไอโกะ  และอนปุ  และเมื่อยิ่งรู้ว่าพวกนั้นทำงานอยู่ที่ร้านบ้านเวทมนต์ก็ยิ่งรู้ว่าพวกโดเรมีเป็นแม่มดฝึกหัด  บวกกับเย็นวันนั้นที่เธอตามเข้าไปดู  เธอก็ยิ่งมั่นใจยิ่งขึ้น  เธอจึงเข้าไปทักขณะที่โดเรมีคุยกับมาโจริก้าว่า  หวัดดี,หวัดดีคุณตัวเขียว  ทั้งมาโจริก้า ทั้งโดเรมีต่างตกใจกันมาก  แต่ก็แปรกใจที่ทำไมมายะไม่ตกใจเลย  แต่ขณะนั้นมาโจริก้าก็แทรขึ้นมาว่าอย่างงั้นก็ต้องซื่อเข็มกลัดเพิ่มน่ะซี(มาโจริก้าขี้งก)
       ไม่จำเป็นหรอกค่ะมายะพูดหน้าตาเฉย
      อ้าวมาโจริก้าพูดด้วยสีหน้างุนงง
       เพราะว่าฉัน เพราะฉันก็เป็นเป็นแม่มดฝึกหัดอยู่แล้วมายะพูด้วยน้ำตาคลอ
      !!!หา!!!  ไม่จริงง่ะ ทุกคนพูดพร้อมกัน
      เอาน่ายังไง  ฉักก็เป็นฉันอยู่วันยันค่ำนะแหละน่ามายะพูดปิดบังใจตัวเอง
      แหมเธอล่ะเป็นซะอย่างงี้แหละโดเรมีพูดพร้อมตบบ่าเชิงปลอบใจ
ขณะนั้นเองพ่อของไอโกะก็มารับไอโกะ  พ่อมารับลูกน่ะ
      !หาพ่อฉันมารับแล้วไอโกะพูดออกมา
      ทำไมมารับถึงนี่ล่ะ  แถมเร็วจังฮาสึกิพูดแบบเชิงถาม
      เออคือวันนี้เป็นวันเกิดฉันน่ะ  ก็กะว่าจะไปฉลองกันร้านอาหารแถวนี้ล่ะไอโกะพูดแบบเอียงอาย
      Happy  Birthdayนะจ๊ะทุกคนพูดพร้อมกันยกเว้นมายะที่กำลังนึกถึงพ่อของตัวเอง
*_*_*_*
                หลังจากที่กลับมา  มายะก็ถามถึงพ่อของตนทันที  แต่แม่ของเธอกลับบอกว่าพ่อของลูกน่ะไปทำงานต่างประเทศตั้งแต่ตอนที่ลูกยังเล็ก  และที่ต้องไปเพราะเป็นหน้าที่  พ่อของลูกน่ะเป็นคนรวยมากจึงจำเป็นที่ต้องไปเพื่อช่วยให้แม่กับลูกไม่ต้องลำบาก  ทีนี้เข้าใจรึย้งจ๊ะ
        ค่ะ,หนูเข้าใจแล้วค่ะมายะพูดถึงกับยิ้มแก้มปริ
*_*_*_*
AM.8.00น.
        นี่ๆตั้งแต่เธอมาเรียน  เธอยังไม่ได้พูดถึงพ่อเธอเลยโดเรมีพูดลอย
        ไม่มีอะไรมากหรอก  ก็แค่ไปอยู่ต่างประเทศมายะพูดซึมๆ
        ม่มีอะไรแน่นะ  ทำไมทำหน้างั้นล่ะ?ฮาสึกิแปลกใจ
        เออ..มีไรที่ไม่เข้าใจนิดหน่อยมายะพูด
        ไม่สมเป็นเธอเลยโดเรมีพูดพร้อมตบหลังมายะ
               แล้วทั้งหมดก็ต้องตกใจ  เมื่อเห็นมายะมีสภาพเลือนลาง  แล้วทั้งหมดก็พามายะกลับบ้านโดยอ้างว่าเขาไม่สบายหนัก  พอเมื่อถึงบ้าน  แม่ก็ตกใจแถบช็อค   แล้วก็สารภาพเรื่องทั้งหมด  มายะเองก็เสียใจมากและเริ่มอ่อนเพลียตัวของมายะก็เริ่มจางลงเช่นกัน  มายะตัดสินใจบอกความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
           แม่คะ  สัญญากับหนูได้มั้ย  ห้ามลืมหนูนะ  หนูรักแม่ค่ะหนูคิดว่าคงถึงเวลาที่หนูต้องกลับไปแล้วมาพูดเสร็จก็หันไปทางที่พวกโดเรมียืน
           โดเรมี  ฮาสึกิ  ไอโกะ  แล้วก็อนปุจัง  ฉันดีใจจริงๆที่ได้พบเพื่อนอย่างพวกเธอ  ฝากแม่ฉันด้วย  แล้วฉัน..จะ..มา..เยี่ยม..พูดจบมายะก็ค่อยๆหลับตาลง  และร่างกายของมายะก็ค่อยๆเลือนลง เลื่อนลง  และจางหายไปในที่สุด  แล้วจู่ๆก็มีคนตะโกนออกมาว่าฉันจะรอเธอนะก็คือโดเรมีนั่นเอง  หลังจากนั่นมาทุกคนก็ซึมลง  และ3วันต่อมาก็ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน