..นิทานโคมไฟ..

ฉางน้อย

" เป็นไรไปอีกเราน่ะ หือ ? เห็นทำหน้างอเหมือนตะขอสอยมะพร้าว " เมี่ยงคำเอ่ยทักยัยวาหลังจากได้เจอหน้ากันที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา
" พี่เมี่ยงแหละ ไม่ต้องมาทำพูดดี ก็วาโทรไปไม่ค่อยรับสาย ไม่ว่างเรื่อยเลย "วาพูดพลางทำหน้าเหมือนตูดอูฐอาหรับ 
" อ๊าววว ก็พี่มีงานยุ่งจริงๆ อย่าขี้น้อยใจหน่อยเลยน่ะ ยังไงพี่ก็โทรกลับหาวาอยุ่แล้วนี่นา จริงไหมล่ะ ยัยวาหน้าโคมไฟเอ๊ย " เมี่ยงคำแซว 
" อะไร ใครหน้าโคมไฟ เกี่ยวไรกะวาด้วย   เชอะ.." วายังคงทำปากดี
" อ้าว.. วาไม่เคยได้ยินนิทานเหรอ นิทานโคมไฟขี้น้อยใจไง "
" แต่จะมีใครอยากฟังนิทานโคมไฟหรือเปล่าไม่รุ้ เนอะวาเนอะ.." เมี่ยงคำเริ่มขุดหลุมอ่อยเหยื่อ อิอิ
" ทำไมเหรอพี่เมี่ยง ทำไมเจ้าโคมไฟต้องน้อยใจด้วยล่ะ  ? " ได้ผล วาตกลงไปในหลุมที่เจ้าเมี่ยงคำดักไว้ อิอิ
" อยากรู้ใช่ไหมล่ะเราน่ะ ..อืมม์.. พี่จะเล่าให้ฟังนะ แต่ต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าจะไม่งอแง ไม่ขี้น้อยใจ ไม่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่...."
" โอ๊ยยย...ข้อห้ามของพี่เยอะจัง อะไรๆก็ไม่ๆๆๆ ..." ยิหวาโอดครวญอ้อนออดเหมือนมอดกัดไม้ หุหุ 
"จะฟังไหม นิทานโคมไฟน่ะ " นายเมี่ยงคำยื่นไม้หน้าสาม เอ๊ย ยื่นไม้ตาย
" ไป..เราไปนั่งที่เก้าอี้ใต้โคมไฟดวงนั้นดีกว่านะ มีแสงสว่างด้วย ยุงจะได้ไม่กัดเราน่ะ " พี่เมี่ยงคำของยัยวาละเอียดอ่อนเสมอแม้ในเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม
" พี่เมี่ยงเล่าซิ ทำไมโคมไฟต้องขี้น้อยใจด้วย " วารุกกะพี่เมี่ยง
" อ่อ ..เพิ่มสัญญาอีกข้อแล้วกัน พูดคะ..ขา..เป็นกะเขาบ้างไหมเราน่ะ เป็นผู้หญิงต้องหัดพูดให้เพราะๆรู้ไหม จะได้น่ารัก " เมี่ยงคำยังคงร่ายยาว 
" รู้แล้วน่ะ เอ๊ย ..รุ้แล้วค่ะ " วาจำต้องเปลี่ยนคำพูดเมื่อเห็นสายตาดุๆของพี่เมี่ยงมองมาอย่างจับผิด 
     วา พูดแล้วก็หันหน้าหนีทำไม่รุ้ไม่ชี้ เสมองบรรยากาศรอบๆตัว ภาพที่เห็น ดวงอาทิตย์เริ่มที่จะลับขอบฟ้า แต่วาเห็นเป็นภาพเจ้าดวงอาทิตย์ตัวดีกำลังเอาตูดหย่อนลงน้ำอย่างช้าๆ แค่คิดวาก็ขำในใจ 
โน่นอีก นกกากำลังบินกลับรัง นั่นเจ้านกตัวพ่อคาบถุงไก่ย่างเคเอฟซีไปฝากลูกน้อยที่รังด้วย แต่เจ้าแม่นกนั่นเล่าปากก็คาบขนมครกไปฝากเช่นกัน สงสัยยังอนุรักษ์ขนมไทยๆ อิอิ
     แม้ความมืดกำลังจะมาเยือน แต่ทว่าที่แห่งนี้ยังคงมีผู้คนชายหนุ่มหญิงสาวต่างก็มานั่งพักผ่อนเป็นกลุ่ม เป็นครอบครัว หรือไม่ก็นั่งเป็นคู่ๆ เช่น เธอกับพี่เมี่ยงคำยังไงล่ะ 
" วา เป็นไรอีก นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ " เมี่ยงคำเอียงหน้าถามยัยวา เมื่อเห็นวานั่งอมยิ้มอะไรแบบขำๆ
" เปล่าคะ อ่ะ เล่ามาๆคะว่าเรื่องราวของนิทานโคมไฟเป็นยังไง " วารุกเร้า
" วารู้ไหม ทำไมพี่บอกว่า วา ทำตัวเหมือนเจ้าโคมไฟ เพราะวาขี้น้อยใจ ขี้งอน ชอบว่าตัวเองว่าไม่เอาไหน ชอบคิดมาก "
      วา นั่งเงียบนิ่งเฉยๆไม่ยอมตอบหรือปฎิเสธ เพราะเธอก็รุ้ตัวดีว่า บางครั้งตัวเองก็เป็นแบบนั้นจริงๆ  แต่คนอย่างยัยวาเหรอ จะยอมรับอะไรง่ายๆ 
" พี่เมี่ยงอ่ะ วาจะฟังนิทานนะ มาวก เรื่องวาทำไมล่ะ แหมๆ "
" เอ้า..นิทาน ก็นิทานจ๊ะ ....
  .....นานมาแล้ว มีโคมไฟอยุ่ต้นหนึ่ง ยืนโดดเดี่ยวเดียวดายท่ามกลางสายลมแสงแดด เขาอยู่อย่างเหงาๆไร้ผู้คนทักทาย เขายืนอยุ่อย่างงั้น ทั้งวันทั้งคืน ไม่มีเพื่อนคุย เขาเหงา..เขาเศร้า.
..แต่แล้ววันหนึ่งมีคนยกเก้าอี้มาวางใต้โคมไฟดวงนั้น ทำให้เริ่มมีผู้คน ชายหนุ่มหญิงสาวเริ่มมานั่งพูดคุย เจ้าโคมไฟเริ่มมีเพื่อน ไม่เหงาอีกต่อไป  
แต่ทว่า.. แต่ทว่า อะไร วารุ้ไหม ทายซิ ? ... " พี่เมี่ยงหยุดเล่ากลางคัน พลางตั้งคำถามแก่ยิหวา 
" ทำไมเหรอพี่เมี่ยง โคมไฟเขารำคาญหรือคะ หรือว่า เบื่อ หรือว่า..ว๊า เดาไม่ออกคะ " วาเริ่มสนุกกับนิทานของพี่เมี่ยง
" ไม่หรอกวา ..โคมไฟแค่น้อยใจต่างหาก ..เขาจึงดับไฟให้มืดลงไม่ยอมให้แสงสว่างอีก.. " 
" อ้าว ..ทำไมทำแบบนั้นละ นิสัยไม่ดีเลยเนอะพี่เมี่ยงเนอะ เจ้าโคมไฟเนี๊ยะ ..."
" อืม..ใช่ เขานิสัยไม่ดี ขี้น้อยใจเหมือนใครบางคนที่นั่งข้างๆพี่ตอนนี้ไงล่ะ "
     ...บึ๊ก..เสียงทุบหลังอย่างแรง เกิดจากฝีมือยัยวาแน่นอน 
" โห ..วาน่ะมือหนักเป็นบ้า พี่แค่ล้อเล่นน่ะ " นายเมี่ยงคำโอดครวญ
" วาแค่เกาหลังให้เบาๆนะเนี่ยะ เห็นยุงมากัดหลังพี่น่ะ " วาเชิดหน้าลอยหน้าลอยตาทำไม่รุ้ไม่ชี้ตอบพี่เมี่ยง
  " เอ้า..ไหนวา ลองทายซิ เกิดอะไรขึ้นต่อไปกับโคมไฟดวงนั้น "  เมี่ยงคำให้วามีส่วนร่วมสนุกในการเล่านิทานในครั้งนี้
"  ไม่รู้ วาไม่ได้เป็นโคมไฟนี่ อิอิ " วาตอบพลางหัวเราะชอบใจ
" อ้าว..ก็วา ลองคิดซิ หากว่าที่ตรงนี้ ไฟดวงนั่นไม่ส่องแสงสว่าง วาจะนั่งไหมล่ะ "  พี่เมี่ยงพูดพลางก็ชี้นิ้วขึ้นไปยังโคมไฟที่ส่องแสงสว่างแก่พวกเขาทั้งสอง ไฟดวงนั้นสีเหลืองนวลตาชวนมอง 
" เรื่องอะไรจะนั่ง มืดจะตาย ยุงก็เยอะกว่านี้ด้วยแน่ๆ เนอะพี่เมี่ยง " วาตอบ พลางเหลียวมองบรรยากาศรอบตัวอีกครั้งหนึ่ง
"  ..อืม ..นั่นแหละ เมื่อไม่มีคนมานั่งที่เก้าอี้ใต้โคมไฟเพราะความมืด เก้าอี้จึงถูกยกไปวางที่อื่น ทำให้โคมไฟและบริเวณนั้นมีแต่ความมืด ความเงียบเหงาอีกครั้งหนึ่ง "
" แต่ก่อนไปนะ วา นะ  ..เก้าอี้ได้พูดกับโคมไฟว่า...
      " ...แม้ทุกคนที่มานั่งตรงนี้ อาจไม่ได้มานั่งดูแสงสวยๆจากโคมไฟ แม้แสงสว่างจากโคมไฟจะสวยสู้แสงจันทร์หรือแสงดาวไม่ได้  แต่ที่พวกเขาเหล่านั้นมานั่งตรงนี้ เพราะเขารู้ว่า ที่นี่มีเก้าอี้ให้นั่ง มีโคมไฟตั้งอยู่ให้แสงสว่าง...อย่างน้อยคนเขาก็มองเห็นความสำคัญของแสงสว่างจากโคมไฟมากกว่าความสวยงาม .."
 เจ้าโคมไฟได้ยินดังนั้น เริ่มได้คิด...
" วา รุ้ไหม โคมไฟดวงนั้นคิดอะไรอยู่ " เมี่ยงคำถามวา ขณะที่วาตั้งใจฟังอย่างจริงจัง
" วา ก็จะตอบว่า ไม่รุ้ซิ เพราะวา ไม่ได้เป็นโคมไฟ 555 "
" ยัยวาๆ ..เดี๋ยวโดนๆๆ ระวังให้ดีเหอะ .."
" เจ้าโคมไฟ เริ่มคิดได้ว่า ...ของแต่ละชิ้นในโลกนี้ เกิดมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองแตกต่างกันไป...ของทุกชิ้นต่างก็มีคุณค่าในตัวเองที่ต่างกันออกไป..เจ้าโคมไฟ คิดได้ดังนั้น ก็เปิดไฟให้แสงสว่างดังเดิม เก้าอี้ถูกยกกลับมาวางที่เดิมอีกครั้ง "
" โห ..เหนื่อยแย่ ยกกันไปยกกันมา เก้าอี้ไม่หนักเหรอคะพี่เมี่ยง " คำถาม(โง่ๆ)ออกจากปากยัยวา 
" อืม..พี่ก็ไม่รู้นะ เพราะพี่ไม่ได้ยกเก้าอี้ตัวนั้นนี่ 555 " เมี่ยงคำพูดจบก็หัวเราะด้วยความสะใจที่สามารถย้อนยัยวาได้สำเร็จ เอาคืนๆ อิอิ
" ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะเค้าเลย เล่าต่อๆ"  วารู้ตัวว่าเดินเกมส์พลาดไปสำหรับหมากกระดานนี้ อิอิ ว่าไปนั่นยัยวา 
" อ้าว.. ก็ในเมื่อมีแสงสว่างจากโคมไฟ มีเก้าอี้ให้นั่ง ผู้คนก็กลับมานั่งที่เดิม เพื่อชมแสงจันทร์ แสงดาวอีกครั้งไง เจ้าโคมไฟก็ไม่เหงาอีกต่อไป "
" ที่สำคัญ โคมไฟดวงนั้นดูท่าทางมีความสุขกว่าทุกคืนที่ผ่านๆมา เพราะว่า เจ้าดวงจันทร์ดวงโตๆนั่นส่งยิ้มทักทายให้เจ้าโคมไฟด้วย ทั้งสองยิ้มให้แก่กันอย่างมีความสุข.."
 " ไงล่ะ นิทานโคมไฟของพี่เมี่ยงคำสนุกไหม หือ ?.." เมี่ยงถามวา หลังเล่านิทานจบลง
"  เชอะ..นิทานหลอกเด็ก " วาทำไม่สนใจ
" ก็เด็กอย่างใครบางคนอยากฟังนี่นา แหมๆ ฟังจบแล้วทำเรื่องมาก เดี๋ยวโดนๆ "
" สนุกซิคะ นิทานที่พี่เมี่ยงเล่ามาสนุก น่ารักดีด้วยคะ วาชอบฟัง"
" วา อยากน่ารักอย่างในนิทานไหมละ วาต้องเชื่อพี่นะ " เมี่ยงคำคุยต่อ เมื่อเห็นสายตาอยากรู้ อยากฟังของยิหวา 
 " วาต้องทำตัวดีๆ อย่างอแง อย่าเอาแต่ใจตัวเอง อย่าขี้น้อยใจ และที่สำคัญอย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่าไม่มีใครสนใจ วา อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ใครจะเป็นอย่างไรช่างเขา ตัวเราเองทำวันนี้ให้ดีที่สุด "
"  เข้าใจไหมน่ะ ที่บอก  วาต้องเป็นตัวของตัวเอง อย่าไปสนใจใคร เฮ้อ ..สอนไม่รุ้จักจำ ยัยวาน่าเบื่อ  สอนแล้วชอบเถียง "
 " วา คิดดูนะ แม้แต่พรมเช็ดเท้าหรือผ้าขี้ริ้ว ยังมีประโยชน์ใช้สอยเลย พี่บอกแล้วของต่างๆในโลกนี้มีค่าต่างกันในตัวของมันเอง วาเข้าใจนะ ที่พี่บอก " เมี่ยงคำพูดๆๆ โดยไม่กลัวว่าจะเหนื่อย
" เจ้าค๊า ..คุณพี่เมี่ยงคำเจ้าขา บ่นๆๆเป็นคนแก่ไปได้ อิอิ.." วาตอบรับเสียงยานคาง อย่างน้อยทำให้พี่เมี่ยงคำได้รับรู้ว่า วาก็ตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาสอน เขากล่าวแนะ
" เฮ้อ..ก็คนไม่แก่นี่ซิ ชอบทำเรื่องให้ว้าวุ่นใจตลอดนี่นา ไม่รู้ว่า พี่ต้องเล่านิทานให้วาฟังอีกสักกี่เรื่อง สักกี่ครั้ง หรืออีกนานแค่ไหน กว่าที่วาจะเข้าใจตัวเองกว่าที่วาจะเรียนรู้การใช้ชีวิตในสังคมต่อไป เฮ้อ..." เมี่ยงคำแกล้งบ่นพลางถอนหายใจยาว
   " ..ตลอดชีวิต .." สั้นๆ แต่มีความหมายลึกซึ้ง วาตอบโดยไม่ต้องรอให้พี่เมี่ยงคำถามรอบสอง ทำไม่รุ้ไม่ชี้อีกแล้ว อิอิ
    ความมืดรอบกายคนทั้งสองเริ่มแผ่เข้ามาครอบคลุม แต่รอบข้างยังมีผู้คนอยุ่บ้างแม้ไม่มากนัก แม้ความมืดจะเริ่มเข้ามาเยือน แต่ทว่าข้างในจิตใจของยิหวากลับมีแสงสว่างวิบวับเพราะคำสอนคำบอกกล่าวด้วยความปรารถนาดีจากพี่เมี่ยงคำของเธอ
  วารู้ เขาคนนี้ยืนเคียงข้างวาเสมอมา เป็นกำลังใจที่ดีตลอดมา อย่างน้อยวาก็มีความสุข สุขที่ได้ฟังเรื่องเล่า นิทานต่างๆของพี่เมี่ยง สุขที่ได้นั่งเคียงข้างพี่เมี่ยงของเธอ สุขที่ได้ต่อปากต่อล้อต่อเถียงกับพี่เมี่ยง ...
  ใช่แล้วคะพี่เมี่ยง ต่างคนต่างมีคุณค่าความงามที่แตกต่างกัน ต่อไปวาจะไม่ขี้น้อยใจแล้วน๊า จะไม่เอาแต่ใจตัวเองด้วย จะไม่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอีกแล้วคะ 
อย่างน้อยวา ก็ได้รู้ว่ายิหวาคนนี้ยังเป็นคนดี ที่น่ารักอยู่ในใจพี่เมี่ยง วาก็พอใจแล้วคะ อิอิ  ขอบคุณๆ ที่ยังเคียงข้างและสัญญาว่าจะเดินไปด้วยกันคะ
                     ................................................................
                         ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )