สายฝน...กันคนเดียวดาย

แจ้นเอง

ฝนพรำมาแต่กลางคืน  จนรุ่งสาง  ลุกมาดูข่าว ที วี เห็นน้ำท่วมจัหวัดน่านแล้ว  น่าเศร้าใจไม่น้อย  ผู้คนกำลังหลับใหลใครจะนึกว่าอยู่ๆ  บ้านก็พังไปทั้งหลัง  ในชั่วพริบตา  เพียงน้ำป่า ทะลักเข้ามาและใช้เป็นแค่ทางผ่านไม่กี่นาที  จะเกิดความเสียหายมากมาย  ทิ้งซากและความสูญเสียไว้เบื้องหลัง
        หลายครั้งที่นึกถึงธรรมชาติ  บ้างก็ว่าธรรมชาติโหดร้าย  ถ้าเราย้อนไปดูว่าทำไมเหตุการณ์อย่างนี้จึงเกิดขึ้นบ่อยๆ ก็ใครเล่าเป็นคนทำ  ไม่ใช่ฝีมือมนุษย์ดอกหรือที่ตัดไม้ทำลายป่า  มิใช่ฝีมือมนุษย์ดอกหรือที่มากปัญญาเที่ยวคิดค้น เทคโนโลยีทันสมัยในการทำลายล้าง  สารพัดวิธี  ทั้งล้มเก่า  และสร้างใหม่ โดยไม่คำนึงถึงอนาคต  ที่ป่าที่เขาล้วนถูกหักล้างถางพง ก่อสร้าง ครอบครองโดยถูกหรือผิดกฎหมายก็ไม่สนใจ  เอาเป็นว่ามีสิทธิ์ได้เป็นเจ้าของและก็หาลู่ทางจนสำเร็จความใคร่ได้ใคร่มีมิรู้จบรู้สิ้น  มีบางครั้งบางหนธรรมชาติยื้อยุดฉุดตัวเองไม่อยู่  น้ำทะลัก  ดินทลายผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้อง บ้างล้มตาย  บ้างสูญเสียทรัพย์สิน  ได้แต่นั่งมองด้วยนึกอนิจจัง  ครั้งแล้วครั้งเล่ามนุษย์ก็ยังไม่หยุดซึ่งกิเลสและยังกระทำต่อไป...
         เราออกมานั่งตรงระเบียงหน้าบ้าน  ฝนเพิ่งจะหยุดและแสงแดดอ่อนๆเพิ่งจะมีให้เห็นเราทอดสายตาไล้ไปตามกิ่งไม้ที่ชุ่มฝน  ดอกไม้แม้จะถูกฝนกระหน่ำมาทั้งคืน ก็ยังคงความงดงามดอกชบาสีเหลืองดอกโตต้นที่แม่ซื้อมาและบอกให้พ่อปลูกไว้หน้าบ้าน ตอนนี้ออกดอกเต็มต้น ดอกบัวฝรั่งที่ขึ้นอยู่ริมรั้วสีชมพู เรามองเลยออกไปที่หนองน้ำ  วันนี้น้ำเอ่อขึ้นมามาก ปลาได้น้ำใหม่ดำผุดดำว่ายโดยไม่กลัวคนหาปลามาเจอ  เรายังคงไล้สายตาไปเรื่อยๆอย่างเหงาๆ  ก็วันนี้น้องน้ำไปเที่ยวกับน้าสาว  มารับตั้งแต่ฝนยังไม่ซาเม็ด ทิ้งให้เราเฝ้าบ้านคนเดียวในวันหยุด  อันที่จริงเราก็น่าที่จะออกบ้านไปไหนๆบ้างแต่   เราก็ชอบที่จะเลือกอยู่บ้าน  แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับอะไรซักอย่าง บนศาลากลางน้ำ  น่าจะเป็นใครซักคน  เราเริ่มคิด  แล้วใครกันนะมานอนอยู่ที่นี่  ศาลากลางน้ำเป็นศาลาโล่งๆและอยู่ไกลจากที่เราอยู่พอประมาณมองไม่ค่อยชัดว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายแต่ท่าทางที่นอนนิ่งไม่ไหวติงคงหมดแรง  ถ้านอนตั้งแต่กลางคืน ก็แสดงว่าคงมาหลบฝน  แต่เอ   นี่ก็บ่ายคล้อยแล้ว  ทำไมยังไม่มีท่าทีจะลุกหรืออะไรเลย  เราเริ่มว้าวุ่น  กลัวหรือ  ก็น่าหรอกนะ  ผู้คนตอนนี้ไว้ใจกันได้ที่ไหน  แต่ปล่อยไว้เกิดเค้าตายเราจะทำยังไง  เราเรียก 191  หรือโทรเรียก อพปร. มาดี   แต่เอ  หนองน้ำนี้ก็มีถนนโดยรอบ ผู้คนไปตลาดก็ผ่านเส้นทางเหล่านี้ แต่ทำไมไม่มีใครสนใจที่จะซักถามว่าเขามีเหตุอันใดถึงต้องมานอนอยู่ตรงนี้ ทั้งที่ศาลานี่ก็ไม่มีที่กำบังลมเลย  อย่าว่าแต่คนอื่นเลย  เราเองก็นั่งมองอยู่ตรงนี้นานเกินไปด้วยซ้ำ  ฝนเริ่มตั้งเค้าเมฆดำทมึนแผ่คลุมไปทั่วแล้วฟ้าก็เปิดฉากคำรน  คำรามกึกก้องกัมปนาท  เราต้องรีบกลับเข้าบ้านเพราะกลัวฟ้าแลบเป็นที่สุด  และก็เริ่มเป็นห่วงร่างที่นอนนั่น  แต่ก็นั่นแหละ  หลายครั้งที่มีการจับผู้ร้ายค้ายา  ก็จะมีข่าวนายตำรวจปลอมตัวมาบ่อยๆ  หรือว่านี่ก็ใช่  แล้วความคิดของเราก็หยุดเมื่อร่างที่นอนไม่ไหวติงนั้น ลุกขึ้น  วัดจากสายตาเราที่มองอยู่เขาเป็นชายรูปร่างคงสูงเพรียวไม่น้อยแล้วเค้าก็ลุกขึ้น ใช่เค้าผอมและสูงมากทีเดียวเค้าเก็บถุงใส่อาหารหรืออะไรไม่รู้ดูไม่ออกเพราะฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว ภาพที่มองเห็นเค้าก้าวยาวๆและเดินออกจากศาลามุ่งหน้าสู่ทิศใต้  ชายผู้ไม่รู้ที่มาและที่ไป    ศาลาจึงว่างเปล่าดุจเดิมฝนตกหนักแต่ซักพักก็ซา  เรากลับออกมานั่งที่เก่าและยังไล้สายตาไปทั่วบริเวณ  วันนี้เป็นวันหยุดผู้คนคงจะพักผ่อน จึงไม่มีใครผ่านมาให้เห็น  นี่เรารู้สึกเดียวดายหรือเปล่า  กับการอยู่คนเดียว  ทั้งๆที่มันก็แทบจะเป็นปกติของเราที่ทนอยู่กับความเหงาลำพังมาหลายปี  แม้ในใจจะบอกว่าสุขอยู่เพียงลำพังก็เถอะ...บ่นไปกับสายฝน  เฮ้อ...