ท่ามกลางความง่วงเหงาซบเซาและอบอ้าวในยามบ่ายแก่ๆ ยอดไม้รอบๆ ตึกไม่ไหวติง พัดลมเพดานยังคงหมุนติ้วๆ มันกำลังดูดเอาอากาศอันรุ่มร้อนบริเวณเพดาน พ่นลงมายังหัวนักศึกษาในห้องเรียนอาคารไม้ชั้นสอง ถ้าสังเกตดีๆ แล้วผลุนผลันกล่าวออกไปว่า นี่คือการรีไซเคิลความร้อนก็คงไม่ผิดไปจากนี้มากนัก ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงของการแอบหลับอย่างแท้จริง นักศึกษาชายหลายคนเอาตำราเรียนมาปิดหน้า แต่ถ้าอาจารย์เดินมาที่โต๊ะ ก็จะเห็นได้ทันทีว่ามีหนังสือการ์ตูนซ้อนอยู่ในตำราเรียนเล่มนั้น "สวัสดี นักศึกษาทุกคน ผลงานใครที่ถึงลำดับวันนี้ก็ขอเชิญนำออกมาแสดงได้เลย" อาจารย์ สุวิทย์ กล่าวทักทายหลังจากที่รับการทำความเคารพนักศึกษาด้วยท่าทีวางมาดตามฟอร์มของแก พลางเดินล้วงกระเป๋าอยู่หน้าห้อง แกคืออาจารย์ฝีมือดีแห่งคณะศิลปกรรม ท่าทางของแกนั้นเมื่อนักศึกษาคนใดเห็น เขาแทบไม่ต้องกระซิบถามเพื่อนๆ ว่า อาจารย์ท่านนี้อยู่คณะไหน "เรียนท่านอาจารย์และสวัสดีเพื่อนๆทุกคน ผม นาย วิชาญ ครับ" ไอ้แมวกล่าวทักทายอาจารย์และเพื่อนอยู่หน้าห้อง พลางใช้แขนขวาโอบผลงานของมัน แล้วใช้แขนซ้ายประคองอีกที แนะนำผลงานของตนเองให้อาจารย์และเพื่อนๆในห้องได้รับทราบถึงแนวคิด ที่มาที่ไป อันเป็นหลักสำคัญของวิชานี้ "อืม..เธอใช้อะไรทำเจ้าผลงานกลมๆ อันนี้ของเธอหรือ วิชาญ?" อาจารย์ สุวิทย์ถามด้วยความสงสัย เพราะลักษณะมันไม่น่าจะเป็นที่สะดุดตาหรือมีจุดน่าสนใจเหมือนหัวข้อการประดิษฐ์ผลงานที่กำหนดไว้เลยแม้แต่น้อย "ผมฉีกหนังสือพิมพ์ชุบน้ำ แล้วค่อยๆ แปะมันให้หนาขึ้นๆ เรื่อยๆ จนเป็นทรงกลมขนาดนี้ครับ "แต่อย่าลืมนะวิชาญ หัวข้อในการตัดสินคะแนนของครูคือ งานที่สร้างความสนใจให้ผู้ชม หรืองานที่ผู้ชมตะลึงพรึงเพริดในความคิด แล้วผลงานของเธอมันตะลึงตรงไหนล่ะ" อาจารย์สุวิทย์เดินมาใกล้กับผลงานของวิชาญพลางใช้มือลูบคลำสิ่งประดิษฐ์กลมๆ นั่น เพื่อนนักเรียนในห้องหลายคนเริ่มหันหัวกระซิบเข้าหากัน บางคนหัวเราะออกมา "มีครับอาจารย์" วิชาญพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ผลงานของตนเอง แล้วล้วงไฟแช็กออมมาจุดสายชนวนที่ต่อไปยังลูกประทัดอันยาวไม่ถึงคืบ จากนั้นไม่ถึงครึ่งของสามวินาที เสียงระเบิดก็ดังขึ้นสนั่นห้องด้วยแรงอัดแน่นหลายชั้นของกระดาษหนังสือพิมพ์ เสียงมันดังไปไกลถึงป้อมตำรวจตรงทางแยกหน้ามหาวิทยาลัย ...ควันโขมงไปทั่วห้อง ไม่มีเสียงใดๆ ออกจากปากนักศึกษาในห้องทุกคนกระทั่งบางคนที่แอบหลับเมื่อครู่อ้าปากค้าง พลางมองเศษหนังสือพิมพ์ ที่ค่อยๆ ปลิวลอยละล่องลงพื้น และตกลงบนหัวของอาจารย์สุวิทย์บางชิ้น ขณะที่แกยังคงยินอยู่ในท่าเดิมไม่ไหวติง พลางมีเสียงร้องเรียกจากชั้นล่างอาคาร ดังมาว่า เกิดอะไรขึ้นครับ มีอะไรหรือเปล่า ตำรวจหลายนายพร้อม รปภ.ของมหาลัย ห้อมล้อมกันอยู่ข้างล่าง เนื่องจากข่าวเด็กศิลป์และเด็กช่างตีกันเพิ่งจะซาลงไปเมื่อไม่นานมานี้ อาจารย์สุวิทย์เดินกลับเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว แล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้า วิชาญ "กูให้มึง ยี่สิบคะแนน เพราะกำหนดไว้เท่านี้ ถ้ากำหนดไว้ร้อยคะแนน กูก็จะให้มึงเด็มร้อย"
5 กันยายน 2551 02:03 น. - comment id 101411
...ว่าแล้วไหมล่ะ อาจารย์ยังตะลึงผลงานของผมเลย อิอิ .... คะ ... อ่านแล้วตะลึง ไม่คาดคิด แวะมาอ่านยามดึกๆค่ะ
5 กันยายน 2551 07:19 น. - comment id 101418
น้องน้ำผึ้งว่า วิชาญน่าจะเติมเกลือ กระเทียมพริกไทยลงไปอีกนิดนะ อิอิ รับรอง..อาจารย์สุวิทย์จะได้น่ากินกว่านี้เยอะ
5 กันยายน 2551 08:26 น. - comment id 101420
ย.ย. ยอดเยี่ยมค่ะ
5 กันยายน 2551 14:09 น. - comment id 101425
5 กันยายน 2551 19:01 น. - comment id 101426
จุดสนใจมันอยู่ตรงนี้ครับอาจารย์ ถึงได้มานั่งอ่านไง หนุกหนาน ตื่นเต้น แอนด์เร้าใจ
5 กันยายน 2551 19:46 น. - comment id 101428
...คุณฉางน้อย เป็นไงบ้างครับ อ่านแล้วตะลึงเลยหรือ หวังว่าคงสนุกนะครับ *-* ขอบคุณมากครับคุณฉางน้อยที่แวะมา
5 กันยายน 2551 19:50 น. - comment id 101429
...คุณไพรน้ำผึ้ง ถ้าจะให้วิชาญเติมเกลือ กระเทียมพริกไทยเพิ่มอีก ก็คงกินได้ทันที ไม่ต้องปรุงจริงๆ ครับ 555+ ขอบคุณที่แวะมาครับ
5 กันยายน 2551 19:54 น. - comment id 101430
...คุณครูกระดาษทราย ขอบคุณสำหรับเสียงปรบมือและดอกไม้ การแสดงจบแล้วครับ *-* ยินดีที่แวะมา "ยอดเยี่ยม" ครับคุณครู
5 กันยายน 2551 19:57 น. - comment id 101431
...คุณน้ำผึ้งเดือนห้า ขำหรือฮาครับเนี่ย อาการอย่างนี้เรียก ขำกลิ้ง ไม่ก็ฮากลิ้งนะครับ *-* ขอบคุณที่แวะมาตุ้มมาโฮม เอ้ย...มาขำมาฮาครับ
5 กันยายน 2551 20:03 น. - comment id 101432
...คุณแจ้นเอง ยินดีมากครับที่จุดสนใจนี้ ทำให้คุณแจ้นเองสนใจมานั่งอ่าน คงแก้เครียดกับสถานการณ์บ้านเมืองไปได้ไม่มากก็น้อยนะครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมก็พอใจเพียงเท่านี้แหละครับ *-* ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม