สองฝั่งความคิดในการใช้ชีวิตในโลกใบนี้

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ครึ่งหนึ่งของชีวิตที่เราทำหายไปต่อให้เสียดายไปจนตาย  มันก็เท่านั้นเหลืออีก
ครึ่งชีวิตที่มันยังต้องการความรักตัวเองกลับมาชีวิตมันมีคุณค่ากว่านี้    ร้องถูก
ร้องผิดว่ากันไปแต่เพลงนี้ยังอยู่ในใจตลอดกาล   ในความรู้สึก  เพราะได้อารมณ์
และความหมายดีทีเดียว    แต่ความรู้สึกของคนแต่ละคนย่อมแตกต่างกันไป  
เพราะบางคนไม่อยากมีชีวิตอยู่  แต่บางคนที่เหลือโอกาสอยู่น้อยนิด  กลับต้อง
การมีปาฏิหารย์เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป  ถ้าสลับกันได้คงดี
บางคนจดจำเรื่องราวที่ผ่านมา       ย้ำคิดย้ำทำเสียดายเวลา    บางคนมีชีวิตอยู่
แบบเรียบง่าย    สบายๆ  แต่มีหลายคนที่ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาและอุปสรรค  
ความทุกข์อยู่ร่ำไป    จนรู้สึกว่าความทุกข์นั้นเป็นความเคยชิน   และกลายเป็น
ส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน
      กลไกของวิธีคิดแตกต่างกันในแต่ละคน    พลังในการเผชิญปัญหาและแรง
เสียดทานไม่เท่ากัน    บางคนสิ้นหวังง่าย   บางคนสิ้นหวังยาก
การมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้   จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องไม่หมดหวังง่ายๆ  การสร้างความ
หวังบางทีก็เหมือนการหลอกตัวเองไปวันๆและเราต้องสร้างความหวังให้แนบ
เนียนถ้าเราทำไม่แนบเนียนแสดงว่าเราไม่เชื่อเรื่องความหวังหรือเชื่อครึ่งๆ
กลางๆไม่ก่อประโยชน์อันใดเลย
การมีความหวัง   สมหวัง   ผิดหวัง  การต่อสู้  การยอมแพ้      การดีใจ การเสียใจ
  หัวเราะ   หรือ  ร้องไห้  มักเกิดควบคู่กันไป   กับชีวิต
บางคนช่วงชีวิตเยาว์วัยมีความสุขมากมาย      แต่เมื่อสู่โลกที่ต้องดิ้นรนด้วยตัว
เอง  เจอแต่เรื่องวุ่นวาย   เวียนว่ายไม่รู้จบ
บางคนช่วงชีวิตแรกลำบาก   แต่ช่วงชีวิตหลังมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิต
แต่ก็มีบางคนที่ลำบากมันตั้งแต่เกิดจนตัวตาย  และคงก็มีบางคนเกิดมาสบายตั้ง
แต่เกิดจนตาย
ความสุข    ความทุกข์  เกิดจากความคิด   เหมือนรัก   โลภ   โกรธ     หลง  เป็น
เรื่องธรรมดา   เพราะต้องมีคละเคล้าปะปนกันไปอย่างต่อเนื่อง   คนทุกคนจึง
ควรสร้างความหวังอย่างต่อเนื่อง  แม้ว่าเราไม่สามารถมีความหวังตลอดเวลาได้
แต่การอยู่อย่างมีความหวังพูดง่าย  แต่กระทำยาก   แต่ก็ควรอย่าสิ้นหวังอย่างยืด
เยื้อยาวนานเพราะการสิ้นหวังทำให้หมดชีวิตชีวา  ขาดแรงบันดาลใจ
การอยู่อย่างมีความหวังบางคนต้องใช้พลังอย่างมาก   และต้องใช้ความอดทนพอ
ควร  เพราะเราอาจหวังและสู้ทนหวัง  แต่อาจไม่สมหวังเพราะการมีความหวัง
และการสมหวังไม่ใช่เรื่องเดียวกันแต่เป็นเรื่องต่อเนื่องกัน
สาหตุที่เราสูญเสียความหวังคือ  การทำอะไรเต็มที่   ทำดีต่อเนื่อง  แต่ไม่ได้รับผล
ของการกระทำที่คุ้มค่า   แต่ตรงกันข้าม   ถูกดุด่า  ถูกตำหนิ   ทำให้สูญเสีย
ท้อถอย  หมดกำลังใจ     ถ้าเราต้องเจอเหตุการณ์เหล่านี้ซ้ำซาก  เป็นประจำ
เราเปลี่ยนความคิดและการกระทำคนอื่นไม่ได้  เราต้องเปลี่ยนความคิดตัวเอง
และมุมมองแบบใหม่ว่าควรคิดอย่างไรให้ใจเป็นสุข
ด้วยเหตุผลกลไกหลายประการ    ด้วยสถานะ   หน้าที่   ความรับผิดชอบที่แตก
ต่างกัน   เพราะมนุษย์ทุกคนต้องมีเหตุผลในตัวเองเสมอ
    แต่ความอ่อนแอและความเข็มแข็ง   ในแต่ละคน  มีภูมิคุ้มกันแตกต่างกัน
และการต้านแรงเสียดทานต่างกัน    บางคนมีมาตั้งแต่เกิด  โดย   ดีเอ็นเอ
แต่บางคนสร้างขึ้นเองภายหลัง   
ด้วยเหตุนี้ความเปราะบางที่ทุกคนควรมีคือ   การเข้าใจโลก  เข้าใจชีวิต
และสิ่งสำคัญคือ  ควรอยู่อย่างมีความหวัง   แม้จะไม่มีสิ่งที่ดีเกิดขึ้น
การอยู่อย่างมีความหวังไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร    เรื่องนี้มิได้ดั่งหวัง
ก็หวังเรื่องอื่นแทนเพราะการอยู่อย่างมีความหวังย่อมดีกว่า   อยู่อย่างไม่มี
หวัง  มิใช่หรือ....?