๒๔ มีนาคม ๒๕๔๖ .... หวายยยย.....เราตื่นสายอีกแล้ววววว เมื่อคืนกว่าจะได้นอน ก็เข้าวันใหม่แล้ว (พี่ ๆ ใจร้าย ใช้แรงงานเด็ก) วันนี้ น้อง ๆ มารอแต่เช้าเลย ฮั่นแน่ .... จับน้องเล่นเกมส์ดีก่า อิอิ สำเร็จแฮะ !!!! วันนี้ทุกคนตั้งใจทำกิจกรรมดี ปัญหาระหว่างเพศเริ่มหมดไป ทีละน้อย ๆ จนแทบไม่เหลือ น่าชื่นใจมาก ๆ เลยค่ะ ยิ่งการนำเสนอผลงานของน้อง ๆ ผู้ชาย ที่ตลก ๆ ทำให้เกิดเสียงหัวเราะดังก้องบริเวณโรงเรียนได้ไม่ยากเลย วันนี้มีกิจกรรมที่ทำให้เกิดอารมณ์อ่อนไหว และละเอียดอ่อน ค่อนข้างเยอะ ซึ่งจาวตาลเตรียมใจมารับความเงียบแล้วล่ะ แต่ผลกลับตรงข้าม น้อง ๆ กล้าแลกเปลี่ยนเรื่องราว ความทุกข์ที่สุดของตัวเอง ให้เพื่อนฟังได้อย่างไม่ลังเลมากนัก ถึงแม้บางคนจะมีน้ำใส ๆ คลอเต็มเบ้าตาก็ตาม .... จาวตาลว่ามันเป็นน้ำตาแห่งการปลดปล่อยนะคะ ถ้ามันจะไหล ก็ปล่อยมันเถอะ อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้ว่า เรายังมีกันและกันอยู่เคียงข้าง ที่พร้อมจะให้กำลังใจเสมอ (โห ..ซึ้งก็เป็นด้วย อิอิ) .... จาวตาลว่ากิจกรรมนี้ทำให้พวกเรา สนิทกันขึ้นเย๊ออออเลยนะคะ ไม่เชื่อลองดูตอนนี้สิ (จะเห็นมะเนี่ย) น้อง ๆ จูงมือพวกเราเดินชมหมู่บ้าน แล้วก็ไร่ของพวกเขาค่ะ ... ไร่เขียวชอุ่ม ลมเย็น ๆ มีผลไม้เมืองหนาวให้เด็ดใส่ปากได้ ตลอดทางเลย ... พวกเราทุกคนมีโอกาสไปกราบพระอาจารย์ ที่มาอยู่บนดอยด้วยน๊า.... น้อง ๆ ลากพวกเราขึ้นเขาไปค่ะ กว่าจะตะกายพาตัวอ้วน ๆ ของตัวเอง ขึ้นมาได้ครบ ๖ ชีวิต ก็แทบกระอัก น้อง ๆ หลายคนชวนพวกเราไปที่บ้าน แต่ไปไม่หมดหรอกนะคะ ต้องกลับไปพักผ่อนเอาแรง เพราะคืนนี้มีปาร์ตี้แบบลีซู อิอิ (ขอแว๊บไปอาบน้ำก่อนนะคะ) ปิ๊ง !!!!.... (กรุณาจินตนาการภาพนางฟ้าปรากฏตัวข้างหน้า) มาแล้วค๊าาา....น้องดาว (นางฟ้าของจาวตาล ผู้เนรมิตชุดสวย ให้พวกเรา...อิอิอิ)) หนึ่งในผู้เข้าอบรม พาจาวตาล พี่โบว์ พี่แอน ไปแต่งสวยเป็นสาวลีซู ส่วนหนุ่ม ๆ อีก ๓ คน ก็ซุ่ม ไปหล่อในชุดชนเผ่ามา เมื่อเราไปถึงลานกว้างที่เดิม น้อง ๆ ที่น่ารักก็ลากพวกเรา (แบบไม่ทันตั้งตัว) เข้าวงเต้นรำทันที การเต้นแบบลีซู จะจับมือ และ ล้อมกันเป็นวง ดังนั้นจึงเป็นโอกาสเดียวที่ ชายหนุ่มหญิงสาว จะจับมือ เมาสาว เมาบ่าว (น้องๆที่นั่น เค้าเรียกกันแบบเนี้ยค่ะ) กันได้ โดยมีนักดนตรีดีดเพลง อยู่กลางวง ทุกคนจะทำเท้าเป็นท่าเดียวกันหมดเลย ดูแล้วน่ารักดีแฮะ.... หลังจากการเต้นรำจบลง น้อง ๆ ๕-๖ คนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ดูดาวที่ส่องประกายระยับอยู่บนผืนกำมะหยี่สีดำอันกว้างใหญ่ (ต้องไปเห็นเองค่ะว่าดาวบนดอยน่ะ สวยแค่ไหน) พร้อมกับ ถ่ายทอดความประทับใจ และเรื่องราวส่วนตัวของพวกเขา ออกมาให้ได้ฟังกันอย่างสนิทสนม น้องตัวเล็ก ๆ บางคน ก็หลับไปกับตักพี่ย้ง บางคนก็นั่งตักพี่แอน พี่เอก หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ซัน ผู้ยังคงเป็นขวัญใจน้องผู้ชาย อยู่เสมอ ก็วิ่งเล่น อยู่....บนลานใกล้ ๆ นั้น มีครูคนหนึ่งขับลำนำ เพลงลีซูแท้ ๆ ให้ได้ฟัง .... ชีวิตที่มีความสุข บางครั้งมันก็เรียบง่ายแบบนี้นี่เอง.....
ของเล่นของน้องๆบนดอย
น้อง ๆ ร่วมกันทำกิจกรรม
หน้าส่วนตัว
ตัวแทนกลุ่มออกมารายงานผล
น้อง ๆ ทำได้ดีมากจริง ๆ ......ขอปรบมือให้
หนุ่ม - สาวลีซู ในงานเต้นรำ
สวยมั๊ยยยคะ......อิอิอิ
บรรยากาศในงานเต้นรำ ที่หนุ่ม - สาว จับมือล้อมกันเป็นวงกลม และมีคนบรรเลงเพลงอยู่ตรงกลาง
งานเต้นรำ
ระหว่างทางที่เดินไปไร่
อิอิอิ....แวะเก็บภาพวิวสวย ๆ ก่อนนะคะ
๒๕ มีนาคม ๒๕๔๖
.... วันนี้แล้วสินะคะ ที่พวกเราต้องจากความเรียบง่ายที่ดอยล้าน
กลับสู่กรุงเทพฯอันยุ่งเหยิง น้องโจ ผู้เข้าอบรมอีกคน
มาพร้อมเพื่อน ๆพาพวกเราไปเดินดูไร่ที่น้องบอกว่าอยู่ใกล้ ๆ
แค่นี้เอง (ใกล้มากเลยค่ะ ขาไปเกือบ ๓ กิโลฯ ขากลับอีก ๓ กิโลฯ)
และชิมลูกท้อ ลูกบ๊วยสด ๆ ...แถมระหว่างทางนะคะ น้อง ๆ ยัง
เด็ดหญ้านู่นหญ้านี่ มาให้เคี้ยวตลอดทางเลย จาวตาลได้ลองดื่มน้ำ
จากตาน้ำบนเขาด้วยนะคะ ดื่มน้ำใส ๆ กับสัมผัสลมเย็น ๆ
ทำให้พวกเราหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง .... น้อง ๆ ต้องเดิน
มาที่ไร่แทบทุกวัน นี่สิ เคล็ดลับความแกร่งและความแข็งแรง
ของทุกคน ส่วนพวกเรา.... ไม่ต้องพูดถึงค่ะ หอบกันหลายรอบแล้ว
แต่ดอยที่นี่ เดินยังไง๊ ยังไงก็มีความสุขค่ะ เพราะว่าชาวดอยล้าน
จะรักและหวงแหนป่าไม้ของพวกเขามาก ดังนั้นป่าเลยเขียวชอุ่ม
น่าสดชื่นมาก ๆ ค่ะ แถมชาวบ้านยังช่วยกันป้องกันเรื่อง
ยาเสพย์ติดได้อย่างดีเยี่ยม ดอยนี้เลยเป็นแหล่งปลอดยาค่ะ
ที่สำคัญ พวกเขายังเป็นเกราะปราการด่านแรก ที่จะป้องกัน
ไม่ให้ยาเสพย์ติดเข้าประเทศไทย เพราะพวกเขาจะขับไล่
และไม่ต้อนรับคนที่ยุ่งเกี่ยวกับยาฯเลยล่ะค่ะ
แต่รัฐบาลต้องการให้ดอยนี้เป็นอุทยานแห่งชาติ โดยจะตัดถนนขึ้นไป
ให้นักท่องเที่ยวขึ้นมาเที่ยว ชาวบ้านเขาไม่ยอมเลยล่ะค่ะ เด็ก ๆ
ที่ได้รับการอบรม จึงรวมตัวกับชาวบ้าน จัดตั้งเครือข่ายติดต่อกับ
NGO เพื่อเจรจากับรัฐบาล เพี้ยง !!!! ...ขอให้สำเร็จทีเถอะค่ะ
ไม่อย่างนั้น เขาอาจจะกลายเป็น สวนสัตว์มนุษย์ เหมือน
ชาวกะเหรี่ยงคอยาวก็ได้
ความน่ารัก และความเอื้ออาทรของทุกคนก็ทำให้พวกเราผูกพัน
กับมิตรภาพที่เกิดขึ้น จนไม่อยากกลับ .... เมื่อถึงเวลาที่ต้อง
ลงจากดอย ถึงกับใจหาย.... น้ำตาซึมเลยล่ะค่ะ
เวลา ๔- ๕ วันสั้นเหลือเกิน พวกเรากล่าวคำอำลาดอยที่น่าอยู่
เต็มไปด้วยความสวยงามและน้ำใจอันบริสุทธิ์อยู่ในใจ....
ทุกคนนั่งเงียบ ๆ เก็บความประทับใจ ความอบอุ่น และ
มิตรภาพที่เกิดขึ้นทุกพื้นที่ของดอยแห่งนี้ตามทางที่รถ
แล่นผ่านเข้าสู่ตัวเมือง....
..... ดอยล้าน และ ผู้คนที่นั่น....จะอยู่ในใจพวกเราตลอดกาล...
แล้วเราจะเจอกันอีกแน่นอน
ผีเสื้อปีกบางฯ 22 พ.ค. 2546 11:26 น. - ID 951 
1962
1
0
22 พฤษภาคม 2546 19:48 น. - comment id 68801
น่าสนุกจัง เราชอบชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ที่สุดเลย อยู่กับป่ากับน้ำ อ่านแล้วสบายใจจัง อิอิ ฝันหวานเชียว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ