สมุดแบบฝึกหัด ๑

ครูกระดาษทราย

	     หลังจากที่สอนเรื่อง สมเด็จพระสุริโยทัยจบ  ครูกระดาษทรายให้นักเรียนถอดคำประพันธ์จากเรื่องที่เรียนลงในสมุดแบบฝึกหัด  แล้วกลับมายังห้องพัก  เดินไปหยิบเหยือกน้ำดอกอัญชันสีครามซึ่งต้มมาจากบ้าน  รินใส่แก้ว  ใครๆก็ชอบว่า สีเหมือนน้ำมันก๊าด  บางคนก็ว่าสีเหมือนหมึกน้ำเงินหรือครามที่ใส่ผ้าขาว ต่างๆ นานา  ครูกระดาษทรายเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันนะ  แต่ดอกอัญชันที่ริมรั้วหน้าบ้านบานเต็มต้น  จะทิ้งให้โรยไปก็ไร้คุณค่า  จึงเก็บมาใส่กระติกน้ำร้อนต้มดื่มสลับกับใบเตยข้างครัว  วิธีเปลี่ยนสีน้ำดอกอัญชันง่ายนิดเดียว  คือนำน้ำมะนาวบีบลงไปผสมเล็กน้อย  น้ำดอกอัญชันสีครามก็จะเป็นสีชมพูหวาน น่าดื่มแทนที่จะเป็นสีน้ำมันก๊าดแล้ว  คือว่า ตอนเป็นเด็กเคยเก็บดอกอัญชันมาแล้สบีบก้นมดแดงใส่กลีบดอก  ก็เปลี่ยนสีเป็นสีชมพู  นี่ทำบาปโดยไม่ได้ตั้งใจ  ถ้าต้องการหุงข้าวให้สีสันสวยก็นำดอกอัญชัญ ๒  ๓ ดอกใส่ในหม้อหุงข้าว หรือจะคั้นน้ำใส่ก็ได้  ก็จะได้ข้าวสีครามน่ารับประทานทีเดียว อ้าวนอกเรื่องเสียแล้ว  อยู่ในห้องพักครูเลยเถิดไปถึงครัวได้อย่างไรกันนี่  วกกลับมาที่เดิมก่อนดีกว่า
	     เมื่อดื่มน้ำเสร็จครูกระดาษทรายก็มานั่งที่โต๊ะ  สมุดแบบฝึกหัดของนักเรียนกองรอการตรวจอยู่บนโต๊ะตรงหน้าแล้ว  จึงหยิบกระเป๋าดินสอ  หยิบปากกาสีแดงขึ้นมาพร้อมทั้งเปิดสมุดแบบฝึกหัด  อ่านทีละเล่ม ๆ ตรวจไป เรื่อยๆ จนมาถึงสมุดของห้องท้าย ๆ  ตาชักลายเสียแล้ว คือว่าลายมือเด็กๆ บ่งบอกให้เห็นว่าแกคงเป็นคนขอมโบราณมาเกิดกระมัง  ลายมือพันกันยุ่งเหยิง  ตอนนี้ก็พยายามช่วยแก้ไข  โดยเปิดชุมนุมคัดลายมือขึ้นมาเพื่อแก้ปัญหาลายมือให้เด็ก  ซึ่งก็ได้ผลดี  ครูกระดาษทรายเองก็เคยเป็นลูกครึ่งขอมเหมือนกัน  แต่ก็ได้รับการฝึกหัดคัดตั้งแต่เรียนชั้น ม. ๓  ปัจจุบันก็ดีขึ้นและได้รับความไว้วางใจให้เขียนใบประกาศนียบัตร  เกียรติบัตร  ประจำ  อ้าว  ขี้คุยจัง  แหะๆ   
ครูกระดาษทรายจึงหันไปหยิบมะขามจี๊ดจ๊าดวางอยู่บนโต๊ะ มาอมพร้อมกับเกลือเม็ดโต  หายตาลายแล้ว  ก็ตรวจต่อไป  คราวนี้ได้สมุดแบบฝึกหัดของเด็กชายเอกชัย หรือไอ้เอกของเพื่อนๆ หรือนายเอก ของครู ซึ่งกำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๒/๙  คุ้นตาเหลือเกินจะไม่คุ้นได้อย่างไร  ปีที่แล้วนายเอก  ก็เรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๒/๙ นี่แหละ แต่เพื่อน ๆ เขาเลื่อนชั้นไปอยู่ ม.๓  นายเอกก็เลยได้เรียนกับรุ่นน้อง  โชคดีหรือเปล่าไม่รู้  เผอิญนายเอกเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ หน้าอ่อนกว่าวัย  จึงกลมกลืนกับนักเรียนรุ่นน้องจนดูราวกับว่า นายเอกจะเป็นน้องทั้งรูปร่าง  หน้าตา  และสติปัญญาทีเดียวเชียว  ถึงแม้จะเรียนซ้ำชั้นนายเอกก็ยังไม่ชำนาญ  เชี่ยวชาญในเนื้อหาที่เรียน  สิ่งที่นายเอกชำนาญก็คือ การเล่นปั่นแปะ  อย่าว่าแต่นายเอกเลย  ตอนเป็นเด็กครูกระดาษทรายก็เคยเล่น แต่ไม่ได้เล่นเอาสตางค์แค่ดีดมะกอกเท่านั้นล่ะ
	     หันกลับมาเล่าถึงสมุดนายเอกดีกว่า  ถอดคำประพันธ์โคลงบทสุดท้ายของเรื่องออกมาบทสุดท้ายที่ว่า
	    ขุนมอญร่อนง้าวฟาด	     ฉาดฉะ
	ขาดแล่งตราบอุระ	             หรุบดิ้น
	โอรสรีบกันพระ	                ศพสู่  นครแฮ
	สูญชีพไป่สูญสิ้น	               พจน์ผู้สรรเสริญ
	นายเอกก็ถอดคำประพันธ์ว่า..........พระเจ้าแปรใช้ของ้าว ฟัดคอ สมเด็จพระสุริโยทัย  ขาดแล่งถึงอก  ตกลงจากหลังช้าง  พระโอรสรีบกันพระศพเข้ากรุงศรีอยุธยา  ท่านสิ้นแล้วแต่ผู้คนยังกล่าวสรรเสริญจนถึงปัจจุบันและตลอดไป
	     ครูกระดาษทราย  แอบหัวเราะแล้วใช้ปากกาหมึกแดง  วงรอบคำว่า ฟัดคอ ไว้  พร้อมทั้งปิดสมุด นายเอกคงจะหมายถึงคำว่า ฟันคอ นั่นเอง  จากสมุดแบบฝึกหัดของนายเอก ทำให้ครูกระดาษทรายย้อนรำลึกไปถึงอดีต  ตอนที่ยังเรียนไม่จบเคยสอนพิเศษให้นักเรียนชั้นประถมศึกษาของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง  ซึ่งเขียนสรุปเรื่องพระยาพิชัยดาบหัก  ครูกระดาษทรายก็ใช้หมึกแดงวงกลมไว้ที่คำว่า  พระยาพิชัยดหัก  เฮ่ย  แย่แล้วทำภาษาวิบัติหมดเลย  แต่อย่าเป็นห่วงกังวลไปเลย  ครูกระดาษทรายก็แก้ปัญหาโดยการเรียกเด็กเหล่านั้นมาแก้ไข โดยการเขียนใหม่แล้ว  และก็หวังว่า คำคำนั้นเขาเหล่านั้นคงจะจำได้ไปตลอดโดยไม่สะกดผิดอีกต่อไป