เรื่องเล็กๆในยามเช้าวันนี้

สะพั่งสะท้านไมภพ

ผมมองเห็นสุนัขตัวผู้ตัวหนึ่ง พันธ์ไทยสีดำ แกคาบกระดูกไว้ที่ปากท่อนหนึ่ง วิ่งเลิ่กลั่ก มองซ้ายมองขวา หาที่ลงแทะ สักพักแกก็ตัดสินใจวิ่งเข้าไปในซอยสักสิบเมตรได้ แล้วก็นอนแทะ แกเอาปากแกขบตรงหัวข้อกระดูก สักครั้งสองครั้ง แล้วแกก็ทิ้งแล้ววิ่งหางกระดิกเข้าไปในซอยนั้นอีก
   ผมยืนมองดูมันแล้วก็ขำ ไอ้หมาหวงกระดูก อุตส่าห์แย่งมาได้ แต่อาจจะแย่งมาผิด ไปเจอกระดูก กระดู๊ก กระดูกจริงๆเข้า
   ผมควักบุหรี่มาดูด แต่ในขณะที่กำลังสืดควันเข้าปอดอยู่นั้น จมูกและร่างกายก็สัมผัสได้กับความสดชื่นของอากาศตอนเช้า ผมนึกขันตนเอง ชอบอากาศที่บริสุทธิ์ปลอดโปร่งแต่ดันมายืนดูดบุหรี่ 
   ผมนั่งมองดูผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาในตอนเช้าวันนี้ รถเมล์เล็กสองแถวในซอยบ้านผมบรรจุคนเต็มเหยียดตูดห้อยหน้าแหงน แล่นออกรับผู้โดยสารจากซอยออกไปที่ตลาดสพานใหม่
   วันนี้ผมจะทำอะไรกินดี เดี๋ยวแวะซื้อฟักและซี่โครงไก่มาต้มดีกว่า อร่อยดี
   เงินในธนาคารวันนี้ลดลงใกล้ๆจะมีปัญหา ผมคิดว่าจะเริ่มทำแบบมีปัญหาก่อนจะดีกว่าดีกว่าที่จะมีปัญหาจริง
   กลับมาบ้านผมก็ลงโพสของขายบนเว็บไซด์ ก็หวังว่าวันนี้จะมีรายได้เข้าบ้านอย่างน้อยก็สามร้อยห้าสิบบาท
   ค่าของทองคำรูปพรรณก็ตกลงแล้ว นี่เอจะซื้อทองเก็งกำไรสักบาทสองบาทดีหรือไม่ เก็งไปเก็งมาไม่มีตังค์ก็ต้องเอาทองไปขาย ก็จะขาดทุนอีก
   รัสเซียก็ทำสงคราม
   เห็นเขมรแล้วก็นึกถึงประวัติศาสตร์ชาติไทย ทหารไทยมัวแต่ยิ้มให้กับมันมากเกินไปมันจึงซ่าได้แบบนี้
   ในที่สุด วันนี้ ก็ไม่รู้จะทำอะไรดีอีกเช่นเคย
   แต่อย่างไรก็ตาม ผมสะพั่งสะท้านไมภพ ก็ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าในปีนี้จะทำในสิ่งที่ไร้สาระแต่เพียงอย่างเดียว แต่เชื่อไหมครับว่า ก็ต้องคิดเหมือนกันก่อนทำนะครับว่า สิ่งที่จะทำแต่ละอย่างนั้นไร้สาระหรือเปล่า ยากเหมือนกันเนอะ