ฉันคือความโฉดเขลา

แทนคุณแทนไท

สำหรับเธอ
ฉันอาจเป็นคนที่โฉดเขลาที่สุดเท่าที่เคยเห็น
ฉันตื่นเต้นในความธรรมดา
และเย็นชาในราคะทะยานอยากที่ควรมี
เพชรพลอยที่ประดับบนหน้าฉัน
จึงมีแต่กรวดทรายไร้ค่าและสิ้นราคา จะแลกหาความศิวิไลซ์ใดก็มิได้
++
ฉันโฉดเขลา
และจืดชืดจนหาความตื่นเต้นอันใดมิพบ
ความสุขของฉัน จึงเป็นความเปล่าว่างที่เธอมิเคยสัมผัสได้
เหมือนลมหายใจ ที่ไฉนเลยจะรู้สึกได้ดีกว่ารูปรสที่ได้ลิ้มชิม
++
เมื่ออาทิตย์ลับฟ้า
เสี้ยวเวลาก่อนพลบค่ำยังคงมีความหมายสำหรับฉัน
ความรู้สึกฉันยังยืนยง พิสูจน์ความสัตย์ซื่อที่มีต่อลมหายใจแห่งนั้นเสมอ
อาภรณ์ที่ระยับด้วยเก็จอัญมณีเลอค่า... ประดับงามบนร่างเธอ
เธอผู้หมางเมินวินาทีแห่งหวัง และนึกชังเสี้ยววินาทีที่ยืนยงของฉัน
++
ราตรีที่อึกทึก 
กับความรู้สึกอันแจ่มจ้าของเธอ ทำลายความเป็น โคลัมบัส ของฉันจนสิ้น
ความโฉดเขลาของฉัน กัดกินศรัทธาแห่งวาสนาที่เคยมี... 
พร้อมกับความรู้สึกไม่มีอะไรให้ค้นหา และสิ้นไร้นางฟ้าที่ฉันจะค้นพบ
++
ก่อนที่วินาทีแห่งความโศกดาย จะพัดฉันหายไป ณ มหาทะเลแห่งความเศร้า
อาภรณ์ที่เธอสวมทับ ระยับวาบด้วยมณีประดับอันเลอค่า
ใบหน้าอันสิ้นหวังของฉันสะท้อนสะทก ปรากฏฟ้องอยู่บนมรกตสีทอง
หยาดน้ำตาแห่งความอาลัย เผยความทุกข์เทวษแทนอัญมณีระยับ
++
เพียงครู่เดียวแห่งความคิด
เธอฉวยโอกาสนั้น สลัดดวงตาฉันทิ้งไปพร้อมกับความรักของเธอ
ฉันหลุดลอยลงสายน้ำแห่งความโศกดาย ... ดิ่งลึกไปพร้อมกับมรกตสีทองที่เธอสลัดทิ้ง
มิดมืดและเย็นยะเยือก จับขั้วหัวใจ
ก่อนที่จิตสัมผัสฉันจะเลือนหาย
วงหน้าเธอมีรอยยิ้มแรกที่ฉันเพิ่งเคยพบเห็น 
ฉันคือความโฉดเขลาที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น
ฝันของเธอแย้มยิ้ม เผยสวยงามและแสนชื่นที่เคยมี
ความกำสรดช่วยสวมเพชรอลังการลงบนเครื่องแต่งกายเธอ
แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าหมดจดและแสนซื่อ
++
ละครเศร้าปิดฉากลงแล้ว
เสียงปรบมือมีให้แก่ผู้ทุกข์เทวษบนเวทีนั้น
ทั้งผู้ซึ่งได้กล่าวคำอำลาสุดท้าย... และทั้งฉันผู้ซึ่งมิได้เอ่ยเอื้อนสิ่งใด
ทั้งหมด และทั้งฉันผู้ซานซม
++
ฉันคือความโฉดเขลาที่สุดเท่าที่เธอเคยมี

พระจันทร์ที่ ๒๑ กรกฎาค์ ๒๕๕๑ / แทนคุณแทนไท				
comments powered by Disqus
  • ผู้หญิงช่างฝัน

    21 กรกฎาคม 2551 09:12 น. - comment id 100642

    ฉันเฝ้ามองท้องฟ้าไกลลิบ
    ผ่านหน้าต่างแห่งความเปลี่ยวเหงา
    เห็นเพียงสีเขียวคล้ำของขอบฟ้า
    กับความปรารถนาอันห่างไกล
    
    ฉันหมกมุ่นและครุ่นคิด
    แต่ไม่อาจระบายสิ่งที่อัดแน่นเต็มอก
    อ้างว้าง.. เหว่ว้า...
    น้ำตาแห่งความโง่เขลา.. หลั่งริน
    
    มายาของขอบฟ้า ลวงตาให้มองเห็นภาพอันสวยงามได้อย่างน่าอัศจรรย์เสมอ ๆ
    แต่เพียงชั่วครู่.. ก็เลือนหายไปอย่างโหดร้าย  ไม่เหลือสิ่งใดให้เราได้สัมผัส..    
    โอบกอดได้.. ก็เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น...
    
    เมื่อทุกสิ่งล้วนคือ ม า ย า...   
    น้ำ ต า..  จึงยั่งยืน      36.gif
  • น.นิรัติศัย

    21 กรกฎาคม 2551 19:13 น. - comment id 100653

    งานรื่นเริงดั่งดวงตะวันยามเที่ยงวันร้อนแผดเผาจนเกรียมไหม้
    
    แต่ราตรีกาลกลับทำให้เราหนาวเหน็บดั่งนกที่หลงรัง หวังคอยฝูงจะมารับในวันพรุ่ง
    
    ........
    
    6.gif6.gif
  • นทธี ศศิวิมล

    22 กรกฎาคม 2551 01:13 น. - comment id 100660

    อ่านแล้วสวย เหมือนกำลังดูภาพเขียนมากกว่าอ่านตัวหนังสือเลยค่ะ (ทำได้ยังไง) 
    ชอบมากค่ะ เขียนเรื่อยๆนะคะ จะตามอ่านค่ะ
  • แทนคุณแทนไท

    22 กรกฎาคม 2551 09:17 น. - comment id 100666

    แล้วฉันก็พบว่า
    
    แท้แล้ววันเวลาอันสุขชื่นสำหรับฉัน... คือฝัน
    ฝันที่แม้มีอาจจะคว้าได้ดั่งปรารถนา
    แต่ก็ฝันได้ดังปรารถนา
    
    ความฝันที่สัตย์ซื่อ
    มิเคยใจชืดปฎิเสธความโศกดายทั้งมวล... ที่ฉันมี
    
    ถึงแม้ว่า
    มายาแห่งฝัน จะจับต้องครองคะนึงมิได้
    ไร้รูปสภาพ ให้ยึดถือ
    แต่มีนามสภาพให้ไขว่คว้าเสมอ... นิจนาน และนิรันดร์มา
    
    เมื่อเธอกล่าวคำอำลาแด่ฉัน
    สิ่งที่เหลือไว้สอนรอยอาลัย... คือนามสภาพที่ฉันครุ่นคิด...
    ครุ่นคิดถึงวันเวลาอันสุขชื่น อิ่มใจ และละไมหวาน.. ณ กาลนั้นที่ผ่านล่วง
    
    ภายใต้รัตติกาลอันมิดมืด
    เธอจึงยังแจ่มจ้าอยู่ในหทัยโศกของฉันเสมอ
    
    แม้ว่า... มายาที่ฉันสัมผัส
    จักมิอาจสมปรารถนาใดได้ในรูปสภาพนั้น
    แต่ฉัน...
    ก็จักยืนยันที่จักคิดถึงและคนึงหาเธอ
    ภายใน "นามสภาพ" สมมุติถึง
    
    ตลอดมา และนิรันดร์ไป
    36.gif
    
    ขอบคุณที่แวะมาครับคุณผู้หญิงช่างฝัน
  • แทนคุณแทนไท

    22 กรกฎาคม 2551 09:23 น. - comment id 100667

    เพียงเสี้ยววินาทีระหว่างวันอันยุ่งยากและซับซ้อน
    ยังมีเวลาประหวั่นถึงความรู้สึกที่โถมทับ
    สลับกับความอิ่มสุข และทุกข์โถม
    
    ในจิตพินิศถึงนั้น แม้เสี้ยวสั้น แต่นานเนิ่นพอให้มโนได้รู้สึกรู้สม เท่าที่ปรารถนาหวัง 
    
    
    ขอบคุณที่แวะมาครับคุณ น.นิรัติศัย36.gif
  • แทนคุณแทนไท

    22 กรกฎาคม 2551 09:32 น. - comment id 100668

    สวัสดีครับคุณ นทธี ศศิวิมล 
    
    ขอบคุณที่แวะมา และขอบคุณทุกถ้อยคำ เสมือนน้ำค้างในยามเช้าครับ 
    
    เมื่อวานผมแวะไปอ่านเรื่องสั้นของคุณ จบรอบแรก ยังจำความรู้สึกที่เต้นระทึกได้อย่างพิกล มิรู้จะหาคำอธิบายความอย่างไรได้
    
    อันที่จริง ผมมีความอดทนจำกัดที่จะจับจ้องตัวอักษรหน้าคอมพิวเตอร์นานๆ แต่เรื่องสั้นคุณกระตุ้นบางสิ่งในใจ จึงกลับมาอ่านซ้ำอีกครั้งในค่ำคืน และยังยังอิ่มสุขกับถ้อยรสคุณมิเปลี่ยน
    
     คงได้แต่หวังพึ่งคุณ ว่าว่างๆคุณจะเขียนเรื่องสั้นอีก เพราะผมมิเคยขบเขียนสิ่งที่เขียนได้
    
    จะจำชื่อ "นทธี ศศิวิมล" ไว้นะครับ 36.gif
  • ยาแก้ปวด

    22 กรกฎาคม 2551 13:58 น. - comment id 100670

    มาแอบเศร้าแต่ตอนไหน..ไม่ทันเห็น
    
    ...ทำไมวันนี้เปรียบตัวเองเสียแบบนี้เล่า..
    
    ความฝัน..ความรัก..ความรู้สึก
    นี่คือความโฉดเขลาได้ด้วยฤา..??
    
    สงสัยอากาศร้อน....ฝนไม่ตก..
    รสถ้อยดูตัดพ้อจริง...
    
    หรือเป็นอีกอารมณ์ที่ทดลองจินตนา..
    
    46.gif59.gif
  • ยาแก้ปวด

    22 กรกฎาคม 2551 14:45 น. - comment id 100672

    ๑
    เห็นเธอมัวโศกเศร้า
    ว่าโฉดเขลาในความรัก
    ใจฉันนั้นแทบหัก
    ใยความรักทำกับเธอ
    ๒
    อยากปลอบประโลมขวัญ
    แต่ต้องกลั้นใจเสมอ
    เกรงใครที่ทำเธอ
    เศร้าจนเพ้อเผลอท้อใจ
    ๓
    อย่ามัวเสียใจเศร้า
    ความโฉดเขลาใช่เรื่องใหญ่
    ตัดพ้อหัวใจใย
    เพียงบางใครตัดใจลา
    ๔
    โลกเธอเคยสดสวย
    และโรยด้วยปรารถนา
    ใยขีดเขียนโรยรา
    ฤาปรารถนานั้นดับลง
    ๕
    หลับตาเถิดที่รัก
    อิ่มอุ่นพักใจลุ่มหลง
    ลืมคนเคยมั่นคง
    ปลดใจปลงยามร่ำลา
    ๖
    หัวใจเธองามจรด
    มิเคยลดปรารถนา
    ถ้อยรสจินตนา
    อย่าร้างลาน่าเสียดาย...
    
    อดไม่ไหวต้องมาอีกรอบ ขออภัยที่มาเสียยาว..
    
    46.gif59.gif
  • โคลอน

    22 กรกฎาคม 2551 15:29 น. - comment id 100675

    หากคนเราพูดว่าตัวเองต่างๆนานา ก็คลับคล้ายว่าต้องการปิดกั้นความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองไม่ให้คนอื่นรับรู้
    
    หรืออีกนัยหนึ่งคือแทนคำพูดสำหรับคนที่ต้องการปลอบหรือแสดงความเห็นใจเราว่า "อย่ามายุ่งกับฉัน"
    
    อันนี้วัดจากตัวเองอ่ะค่ะ4.gif36.gif
  • โคลอน

    22 กรกฎาคม 2551 15:30 น. - comment id 100676

    ปล. บทกลอน ยาแก้ปวด นี่ อบอุ่นจริงๆนะ11.gif36.gif
  • ชมพูภูคา

    22 กรกฎาคม 2551 21:27 น. - comment id 100682

    อาจเพียงแค่ใจเราที่เป็นผู้กำหนด
    
    ผู้ที่โฉดเขลาอาจคือคนเดียวที่ยืนหยัด
    
    อย่างผู้ชนะ ท่ามกลางความพ่ายแพ้และ
    
    หยาดน้ำตา ... จะมีประโยชน์อะไรที่ต้องโดดเดี่ยว เนาะ...
    
    เพราะงั้น ขอเป็น ผู้โง่งม  อีกคนนึงละกัน
    
    ...............................................................
    
    38.gif38.gif38.gif38.gif38.gif38.gif38.gif
  • ผู้หญิงช่างฝัน

    25 กรกฎาคม 2551 14:39 น. - comment id 100708

    เสาร์หน้าเวลาดี...  จะชวนไปใช้หนี้แผ่นดิน..   39.gif36.gif

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน