การเดินทางที่เริ่มต้นหรือสิ้นสุด (บทความ)

น.นิรัติศัย

การเดินทางที่เริ่มต้นหรือสิ้นสุด
หากสิ้นหวัง เพราะอะไรบางอย่าง
หลายๆคน คงอยากจะลุกและเดินต่อไป
แต่อีกหลายๆ คนอาจจะหยุดเหมือนผมตอนนี้
หยุดเพื่อคิด เพื่อตัดสินใจ
"คนที่เลือกทางผิดขอแค่เลือกทางใหม่ ชีวิตเรามีโอกาสเลือกเสมอ วันนี้มันเจ็บทำให้เรื่องมันจบ จากเขาไป เพื่อชดใช้ให้กับตัวเธอเอง"
ผมอยากเดินต่อไปอย่างใครหลายๆ คน อยากไปในที่ๆ มีคนมากมายเขามีความสุขกัน 
สวรรค์ มันคือที่ไหนกัน 
สวรรค์อยู่ในอก
นรกอยู่ในใจ
นั่นคือสิ่งที่รู้ๆ กันอยู่   แต่ยากจะเข้าใจและทำมันได้
ความรักทำให้เราต้องเจ็บและมีความสุข
ความรักทำให้เราลืมมองตัวตนหรือตัวเราเอง
มันอาจจะเป็นความหลง หรือความรักดีหละ
"จากนี้จนตายเธอเลือกเองได้เสมอ หยุดได้แล้วความเสียใจ"
นั้นสิ หยุดได้แล้วผมควรจะหยุดอย่างที่ใครๆบอก
หยุดเสียใจและเริ่มชีวิตใหม่ 
มันอาจดีกว่า หรือไม่ดี แต่อย่างน้อยมันอาจจะดีกว่าตรงนี้ ที่นี่ ที่ที่รู้สึกแย่ พอๆกับการจะกระโดนจากที่สูงแล้วปลดปล่อยพันธนาการทั้งหมด
ไม่หละ  ผมไม่ทำให้ใครสมเพสไปมากกว่านี้ 
ครั้งหนึ่งผมได้ทำปีกหายไป แต่คร้งนี้ ผมสูญเสียอะไรบ้างอย่าง แต่กลับทำให้ผมมีปีก ปีกที่คอยนำพาผมไป ณ ที่ต้องการได้ 
ผมหมดเรี่ยวแรง แม้จะบินมา 2-3 คืน แต่ตอนนี้ผมเกร่งขึ้นมาก ปีกเริ่มจะกางออกถึงแม้จะไม่สุดแขนก็ตาม 
กำลังใจจากคนรอบข้าง เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ มีมากมายจนผมอยากจะลุกขึ้นสู้กับโชคชะตาที่ผมสามารถกำหนดได้ โดยไม่ขึ้นอยู่กับใครคนใดคนหนึ่ง
ผมรู้ ว่าตัวผมเองไม่ได้เลิศเลอ หรือคู่ควรอะไร ไม่ดีเลยก็ว่าได้ แต่ความรู้สึกมันคือส่วนลึกที่ใครๆ ต่างก็รับรู้แม้ไม่เคยบอก ก็ตาม 
นั่นสิ บางคนไม่บอกแล้วจะรู้มั้ย งั้นอยากจะแย้งกับเขาว่า บอกจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว 
สมควรมั้ยกับการที่จะบอกอีก เปลี่ยนสิ เปลี่ยนเป็นการกระทำ 
แต่.... บางครั้งการกระทำเรามันอาจสายไปแล้วก็ได้ 
ผมไม่โทษใครในโลกนี้ แต่ผมโทษตัวผมเองมากกว่า ว่า ทำไมถึงทำตัวได้อ่อนแอและน่าสมเพสขนาดนี้
ตอนนี้ผมกำลังถือนาฬิกาเพื่อดูเวลา ผมมีปีกที่สามารถโผบินได้แล้ว แต่ยังมีผ้าสีแดงพันเท้า นั้นคือความผูกพันที่มีอยู่ 
แล้ววันหนึ่งมันก็อาจหลุดไป เพราะเวลาได้ผ่านไปแล้ว ผมเพียงเฝ้ามองอย่างใจจดใจจอพร้อบกับคราบน้ำตาที่เหือดแห้ง 
แล้วจะบิน ณ จุดหมาย
ความอ่อนแอทำให้เราดูน่าสมเพส 
ความอ่อนแอทำให้เราดูน่าสมเพส 
หากรักแล้วรักเพราะสงสาร เลิกเหอะ เลิกคิดเสียดีกว่า 
ไม่มีใครเขาต้องการความรักที่เกิดจากความสงสาร 
"ไม่คู่ควรในรักเธอ อย่าปิดบังฉันเลยดีกว่า  ไม่คู่ควรให้รักเธอ ฉันโกหกตัวเองมาพอแล้ว ไม่คู่ควร ปล่อยไป รักเธอ ปล่อยไป รักเธอ ปล่อยไป ไม่รักเธอ ไม่รักเธอ ปล่อยไป ไม่ ไม่ ไม่รัก รัก รัก "
บทเพลงคอยเตือน
บทกลอนเคยสอน
บทความเคยผ่อน
ย่นระยะทางของชีวิต 
"เธอเปลี่ยนไป ไม่มีใครรู้ ทั้งที่ยังมีฉันอยู่ ....
ลึกๆ ข้างในนั้นเธอหวั่นไหวๆ
เธอบอกว่าเธอเสียใจ แต่คงไม่มีใครเข้าใจ
ทางออกคือการนอกใจ
อยากรู้เธอทำได้อย่างไร 
เธอบอกได้มั้ยว่าเธอไปแอบมีเค้าเมื่อไหร่
เธอเอาเวลาที่ไหนให้เขาตอนให้ฉัน
เธอไปกับเค้าทั้งๆที่เรายังรักกัน"
ไม่เคยคิดว่าสักวันต้องเลิกกัน เลิกกัน 
ผมแค่ทบทวนเรื่องที่ผ่านมา แค่คิดตามเพลงที่บรรเลงข้างกาย
ตอนนี้ผมอาจเป็นนกเริ่มหัดบินอีกครั้ง และผมเชื่อว่าจะบินให้สูงเท่าที่จะสูงได้อีก 
อย่างน้อย การร่วงลงสู่พื้นน้ำที่เย็นเยือก มันคงทำให้ร่างและวิญญาณผมสลายได้
หรืออย่างน้อย ผมอาจจะเป็นนกดวงจันทร์ ที่บินเพื่อเข้าสู่จันทราที่แจ่มจรัส 
ผมจะกางปีกและบินไป ณ ท้องนภากว้างอีกครั้ง 
และผมจะไม่พยายามหันกลับมาสู่อดีตที่ทำให้รู้สึกแย่ แบบนี้อีก
ผมต้องทำให้ได้เหมือนกับคนอื่นๆ ไม่ว่าเราเคยผูกพันกับคนคนนั้นมาหลายปีก็ตาม อย่างน้อยยังมีคนที่มากกว่าผมอีก 
ขอบคุณคำบอกเล่าของน้องคนหนึ่ง ขอบคุณกำลังใจ และขอบคุณสำหรับคำแนะนำจากเพื่อนรัก นายเข้มแข็งได้ นายอดทนได้ เราก็ต้องอดทนเหมือนกัน
ขอบคุณ หนุ่ย สำหรับเรื่องราวดีๆมากมาย สำหรับคำแนะนำ ขอบคุณ ใหญ่ สำหรับสิ่งที่นายอดทนให้เห็นและบอกให้เราทำในสิ่งที่อยากระบาย ขอบคุณ โอ สำหรับ 7 เดือนบรรลุธรรม
ขอบคุณ โม สำหรับให้อดทน แต่ทำไมแกไม่อดทนบ้าง  ขอบคุณกำลังใจอีกมากมาย ที่เคียงข้างกันเสมอมา และบทความอันมีค่าอีกเยอะแยะ ขอบคุณสำหรับใครบางคนที่ทำให้เรารู้อะไรมากกว่านี้
และคำแนะนำที่ให้ แต่เราเลือกเอง เลือกที่จะจบ แบบนี้ ดีกว่า เพราะคิดว่า มันเหนื่อยมาพอแล้ว เจ็บมาพอแล้ว และรักมามากพอแล้ว 
ปล.
คนอื่นๆ อาจจำเรื่องดีๆ ไว้ 
แต่นกอย่างผม ขอลืมอดีตเพื่อบินสู่ดวงจันทร์  ถึงแม้อาจจะถึงหรือไม่ถึงตามนั้นคือ ทางเลือก ของผมเอง
แค่ความรู้สึกดีๆ แค่ความสงสาร อย่าเลย อย่าทำอีกเลย