เจ้าชายสายน้ำกับเจ้าหญิงดวงจันทร์

ดาวฟ้า

ณ ดินแดนอันไกลโพ้น ยังคงมีโลกของธรรมชาติ ซึ่งโลกแห่งนี้คล้ายๆกับโลกของมนุษย์ คือมีทั้งความสุข เศร้า ความสมหวังและความผิดหวัง
	เจ้าชายสายน้ำ เป็นพระโอรสของพระราชามหาสุทร และเจ้าหญ้งดวงจันทร์เป็นพระราชธิดาของพระราชาอากาศและพระราชินีดวงดาว เจ้าชายสายน้ำกำพร้าแม่ตั้งแต่เล็กจึงเป็นเด็กที่ค่อนข้างขาดความอบอุ่นเพราะพระราชาต้องคอยดูแลประชาชนจึงไม่ค่อยมีเวลาให้กับเจ้าชายเท่าไหร่นัก ผิดกับเจ้าหญิงดวงจันทร์ ที่มีทั้งพระราชาและพระราชินีดูแลอย่างใกล้ชิด สองครอบครัวนี้ถึงแม้ว่าพระราชวังจะอยู่ใกล้กันแต่ก็ไม่ถูกกันเลย 
	สายน้ำ นี่พ่อว่าถึงเวลาแล้วนที่เจ้าควรจะมีคู่ได้แล้ว พระราชามหาสมุทรพูดขึ้นหลังจากตรึกตรองอยู่นาน เพราะมันถึงเวลาแล้วที่เจ้าชายควรจะมีใครสักคนมาดูแล
	พ่อฮะ ผมยังอยากอยู่คนเดียวนะฮะ แล้วที่สำคัญถ้าผมจะรักใครผมเลือกเจ้าหญิงของผมเองได้ เจ้าชายไม่ต้องการที่จะมีคู่ตอนนี้ เพราะเขารู้ดีว่าเขารักใคร และก็จะรอเธอคนนั้นต่อไป ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
	ทำไมล่ะ พ่อว่ามันถึงเวลาแล้วนะ พ่อเลือกเจ้าหญิงให้เจ้ามันก็ดีอยู่แล้ว อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ พระราชายังยืนยันคำเดิม
	แต่พ่อฮะผมยัง..
	เจ้าต้องแต่งงาน พระราชายื่นคำขาดให้เจ้าชายแล้วเดินจากไป
	เจ้าชายสายน้ำไม่รู้จะทำยังไงจึงเดินออกมาที่สวนหลังพระราชวัง และนั่งใช้ความคิดอยู่เงียบๆ
	เจ้าชายสายน้ำ ทำอะไรอยู่หรอค่ะ เสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากอีกฟากของสนาม เธอนั่งลงตรงริมรั้วด้านสนามของเธอ เจ้าชายค่อยๆเดินไปหาและแอบดีใจเล็กๆ มี่ได้เจอเธอ เจ้าชายนั่งตรงริมรั้วที่สนามของตัวเอง
	เธอนั่นเองเจ้าหญิงดวงจันทร์ มีอะไรหรอเจ้าชายถาม
	ก็ฉันเห็นเธอนั่งอยู่ ดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจก็เลยทักเธอ เผื่อเธออยากจะมีเพื่อนน่ะ เจ้าหญิงตอบ
	ขอบใจนะเจ้าหญิงพ่อเราต้องการให้เราแต่งงาน แต่เรายังไม่อยากแต่ง
	เธอก็บอกพ่อเธอไปสิ ว่าเธอไม่อยากแต่งง่ายแค่นี้เอง เจ้าหญิงแนะนำ
	ถ้าเรื่องมันง่ายอย่างที่เธอว่ามันก็ดีน่ะสิ พ่อไม่เคยฟังเราหรอก ยังไงเราก็ต้องแต่งงานอยู่ดี เจ้าชายยิ้มอย่างปลงๆ
	แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าเจ้าหญิงของเธอเป็นใคร 
	ไม่รู้ เรายังไม่เคยเห็นหน้าเลย ถ้าเป็นคนที่เรารักก็ดีสิ เจ้าชายพูดพร้อมกับสบตาเจ้าหญิง แต่เจ้าหญิงไม่ได้รู้สึกอะไร
	หรอเธออย่าคิดมากนะ ไม่สบายใจยังไงก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ เธอตะโกนเรียกฉัน ฉันก็ได้ยินแล้ว เจ้าหญิงบอกอย่างยินดีที่จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าชายอย่างเต็มใจ
	ขอบใจนะแต่เราจะเรียกเธอยังไงล่ะ เธอก็รู้ดีว่าพ่อฉันถูกกับพ่อของเธอซะที่ไหนล่ะ
	มันก็จริงของเธอนะ
	ฉันว่านะ ฉันจะมารอเธออยู่ที่นี่ทุกวันและก็เวลาบ่ายๆอย่างนี้ เพราะพ่อฉันออกไปเยี่ยมประชาชน และพ่อเธอก็ไปตรวจราชการ เจ้าชายบอกเจ้าหญิงเพราะเขาเองก็อยากจะอยู่ใกล้เธอทุกวันอยู่แล้ว
	แล้วเธอจะรอฉันทุกวันอย่างนี้หรอ เจ้าหญิงถาม
	ก็ใช่สิ
	เธอจะรอได้หรอ ฉันอาจจะติดธุระนะ 
	ไม่ว่าเธอจะมาช้าแค่ไหน ฉันก็จะรอเธอ เจ้าชายบอกจากความรู้สึกในใจ ทำให้เจ้าหญิงรู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
	หลังจากวันนั้นเจ้าชายสายน้ำกับเจ้าหญิงดวงจันทร์ได้พบและคุยกันทุกวัน ต่างคนต่างพูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดกันทำให้พวกเขาเข้าใจกันมากขึ้น เจ้าหญิงดวงจันทร์ก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีและคอยเป็นกำลังใจให้กับเจ้าชายทุกเวลา เจ้าชายเองก็ได้เรียนรู้ถึงคำว่ารัก และรู้จักกับความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากใครคนไหน เจ้าหญิงดวงจันทร็เป็นผู้ที่เติมสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตของเขาให้เต็ม
	เวลาผ่านไปหลายเดือน ความผูกพันระหว่างเขาและเธอเริ่มมีมากขึ้นจนกลายเป็นความรัก เจ้าหญิงดวงจันทร์รักเจ้าชายสายน้ำอย่างไม่รู้ตัว เจ้าชายสายน้ำเองก็รักเธอมากเช่นกัน แต่แล้วก็ถึงวันทีทั้งสองต้องเผชิญกับความจริงที่ว่า รักที่เขาและเธอมีให้กันมันเป็นไปไม่ได้และไม่มีวันเพราะพ่อของเขาและเธอทั้งสองคงไม่มีวันยอมให้พวกเขารักกันอย่างเด็ดขาด
	เจ้าชายเจ้าไปคุยอะไรกับคนที่วังนั้นน่ะพระราชาถามด้วยความโมโหและไม่พอใจ
	เจ้าก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบพวกมัน แล้วเจ้าก็ยังจะไปคุย
	ผมก็แค่อยากมีเพื่อนคุยนี่ฮะ เจ้าชายตอบเสียงเบาๆ
	มีเพื่อนคุยเจ้าก็คุยกับพี่เลี้ยงของเจ้าสิ ทำไมเจ้าต้องไปคุยกับคนพวกนั้นด้วย มันไม่มีอะไรดีหรอก ต่อไปนี้อย่าให้พ่อเห็นเจ้าไปคุยกับมันอีกนะ
	อ้อแล้วอีกอย่างพ่อหาเจ้าหญิงให้เจ้าได้แล้ว งานแต่งงานของเจ้าคืออาทิตย์หน้า พระราชายื่นคำขาดแล้วเดินจากไปทันที โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของเจ้าชายเลย
	ทำไมทำไมต้องเป็นแบบนี้เจ้าชายเริ่มน้ำตาไหลแล้วเดินเข้าห้อง ขังตัวเองไว้ในห้วงแห่งความคิดของเขา และถูกพระราชามหาสมุทรกักบริเวณ
	เจ้าหญิงยังคงเฝ้ารอเจ้าชายอยู่อย่างนั้นทุกวันๆ จนมีข่าวออกมาว่าเจ้าชายจะแต่งงานในอาทิตย์หน้าแล้ว เจ้าหญิงแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินข่าว เธอเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ซักพักพระราชาอากาศกับพระราชินีดวงดาวเข้ามาเพื่อบอกกับเจ้าหญิงว่า อีกสามวันข้างหน้าเธอต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านท้องฟ้า ซึ่งพระราชาถูกย้ายให้ไปทำงานที่นั่น ทำให้เธอตกใจอย่างมากแต่เธอก็ต้องไป ต่อไปนี้เธอคงไม่ได้พบเจ้าชายสายน้ำอีกและคงไม่มีโอกาสอยู่แสดงความยินดีกับเจ้าชาย เจ้าหญิงตัดสินใจเขียนจดหมายถึงเจ้าชายและให้พี่เลี้ยงคนสนิทของเธอเอาไปให้เจ้าชายในวันแต่งงาน
	วันงานของเจ้าชายมาถึงเขาไม่มีความยินดีกับการแต่งงานเลย เพราะวานนี้ไม่ใช่งานแต่งงานของเขากับเจ้าหญิงดวงจันทร์คนที่เขารัก เขาอยากจะไปหาเธอใจแทบขาด แต่ก็ไปไม่ได้ ขณะที่เจ้าชายกำลังจะเข้าพิธี พี่เลี้ยงคนสนิทของเจ้าหญิงได้นำจดหมายมาให้
	เจ้าชายสายน้ำที่รัก
	เวลาที่เธอเปิดจดหมายของฉันอ่าน ฉันคงจากเธอไปไกลแสนไกลแล้ว พ่อของฉันถูกย้ายให้ไปทำงานที่บ้านท้องฟ้า ซึ่งมันห่างไกลจากที่นี่ซะเหลือเกิน ฉันอยู่ที่ท้องฟ้าส่วนเธออยู่ที่พื้นดิน เราไม่มีวันมาพบหรือมาบรรจบกันได้ ฉันรู้ข่าวมาว่าเธอกำลังจะแต่งงานในอีกไม่กี่วันนี้ ฉันเองก็รู้ว่าเธอไม่ยินดีกับการแต่งงาน แต่ฉันคงช่วยเธอต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องแต่งงานตามคำสั่งของพ่อเธอถึงแม้มันจะเป็นการบังคับและเธอก็ไม่เต็มใจ แต่ฉันดีใจนะที่อย่างน้อยฉันได้มาพบเธอและได้เรียนรู้ถึงคำว่ารักและก็รู้ว่าเธอรักฉันด้วยหัวใจของเธอ ฉันเองก็จะเก็บรักษาความรักของเธอเอาไว้อย่างดี แม้เหตุผลต่างๆที่ต้องทำให้ฉันและเธอจะต้องจากกันตลอดกาล ฉันก็จะขอรักเธอตลอกไป ถึงแม้ว่าเธอจะพบใครหรือรักใครซักกี่คน แต่ฉันขอให้เธอรับรู้เอาไว้ว่าเธอยังคงเป็นเจ้าชายของฉัน และฉันคนนี้จะยังรุกเธอ ไม่เปลี่ยนแปลง
							รักเธอตลอดไป
						          เจ้าหญิง ดวงจันทร์
	เจ้าชายหลับตาลงพร้องๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นทาง เขาต้องสูญเสียเธอไปแล้วจริงๆหรือนี่ มันอะไรกัน เจ้าชายตัดสินใจออกจากการแต่งงานกลางครัน เพื่อที่ไม่อยากให้เจ้าหญิงคนที่แต่งงานกับเขาต้องเจ็บปวดโดยที่เขาไม่รักเธอเลย เจ้าชายรีบเดินออกจางานทันทีโดยไม่ฟังเสียงของพระราชา ที่จะตัดพ่อตัดลูกกับเขา
	เจ้าชายรีบเดินไปที่ลำธารแห่งหนึ่ง เจ้าหญิงฉันจะไม่ขอมีใครและจะรักเธอผู้เป็นเจ้าหญิงของฉันตลอดไป เธอรอฉันนะ เจ้าชายสลายร่างตัวเองกลายเป็นสายน้ำลอยไปทุกหนทุกแห่ง เพื่อที่จะหาทางไปพบเจ้าหญิงให้ได้ แต่แล้วเขาก็พบความจริงที่ว่า ยังไงแผ่นดินกับแผ่นฟ้าไม่มีทางที่จะพบหรือบรรจบกันได้ เขายังคงรอเจ้าหญิงอยู่อย่างนั้น
	เจ้าหญิงมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะลงมาช่วยเจ้าชายได้เพราะแผ่นดินกับแผ่นฟ้าไม่มีวันที่จะมาบรรจบกันได้ แต่เธอยังคงขับแสงจันทร์ของเธอลงไปที่สายน้ำทุกที่ทุกแห่งที่เธอจะสามารถทำได้ เพื่อให้เจ้าชายได้รู้ว่าจะยังคงมีเธอเป็นเพื่อนและคอยอยู่เคียงข้าง คอยเป็นกำลังใจให้เจ้าชายตลอกไป
	เจ้าชายรับรู้ถึงการกระทำของเจ้าหญิงเขารู้สึกอบอุ่นใจมาก ที่เจ้าหญิงยังคงคิดถึงเขาเสมอ ถึงแม้เขาและเจ้าหญิงจะไม่ได้สมหวังหรือมีความสุขกับการแต่งงานกัน แต่เขาก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเงาของเจ้าหญิง ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่เงา แต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเจ้าชาย
	ถึงแม้ความรักอาจจำไม่ได้ลงเอยด้วยความสมหวังอย่างที่มันควรจะเป็น แต่เขาและเธอก็จะมีความสุขได้ ถ้าพวกเขารู้จักกับคำว่ารักอย่างแท้จริง