มิถุนา 2008 ณ ถนนแห่งความเงียบ ชีวิตคนเรามันก็แปลก แบ่งแยกอะไรได้สาระพัด แต่ทำไมแยกใจตนเองไม่ได้ นั่นสินะ...แม้ใจตนเองยังแยกแยะไม่ออก ความโดดเดียว ความเหงา เว่ว้า อ้างว้าง ไร้สิ่งเร้า ทุกวันนี้ผมทำอย่างนี้ ทำแบบนี้เพื่ออะไรกันแน่ จุดมุ่งหมายเหรอ มีสิ ใครบ้างไม่มี หรือว่าคุณยังหาจุดมุ่งหมายของชีวิตไม่ได้ ตอนนี้ผมมันก็แค่คนๆ หนึ่ง ที่อาจเคว้งคว้างบนเรือชีวิต ล่องลอยอยู่กลางทะเล ความสำเร็จของชีวิตหรือ เงิน ทอง หรือเกียรติยศ สิ่งเหล่านี้ผมเริ่มผมขยะแขยงกับมันเต็มทน ความสำเร็จที่แท้จริงมันอยู่ที่ไหน ฐานะทางการเงิน หรือ มีสิ ผมมีเงินพอจะเที่ยวเล่นสบายๆในชีวิตนี้แน่นอน งานหรือ ผมไม่ไปยึดติดกับงานที่ทำหรอก ความสามารถผมมากกว่านั้น ครั้งหนึ่งเป้าหมายของชีวิตคือ ทำอะไรก็แล้วแต่ ให้มีเงินใช้ ร่ำรวยเงินทอง เหลือกินเหลือใช้ แล้วไงหละ ผมว่าผมมีหมดแล้ว แต่ชีวิตของเรามันไม่ได้อยู่ที่นี่ ความเหงา ความรัก ความเศร้า ทุกข์ โศก หัวเราะร่าน้ำตาริน มันก็เป็นแบบนี้ .. หลงทางแล้วสิ ชีวิตก็มีอยู่แค่เพียงเท่านี้ เกิดเพื่ออยู่และตายเพื่อจาก เหอะ! ผมไม่ฆ่าตัวตายหรอก ชีวิตมันมีค่ามากกว่านั้น แต่ใครเล่าจะรู้คุณค่าที่แท้จริง ธรรมะหรือ การบวชเรียนหรือ การออกธุดงค์หรือ นั่นมันชีวิตคถาคต แต่มันก็ดีนะ หากคนเราเลือกได้ ใครบ้างเคยบนบานสานกล่าว ขอพรขอโพย เวลาทำบุญตักบาตร ชาติหน้าฉันใดขอให้ร่ำขอให้รวย เมื่อก่อนผมก็เป็นแบบนั้นหละ ขอบ้าขอบอ ตอนนี้ผมไม่กล้าแม้แต่จะเกิดใหม่ การที่ต้องมาเวียนว่ายตายเกิด ต้องมาเจอกับความ สุข ทุกข์ เศร้า โศก ป่วย เจ็บ และต้องจาก ผมเบื่อกับชีวิตแบบนี้เต็มทน แต่ใครเล่าจะรู้ ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป อนาคตทุกคนวาดฝันไว้ตามที่ตนเองต้องการได้และสามารถเขียนฝันนั้นให้สำเร็จ แต่สุดท้ายคุณก็ยอมที่จะเกิด แก เจ็บ ตายและทนทุกทรมานบนโลกใบนี้ ทนทุกข์กับความรัก ความสุข ความเศร้า ความเหงา เกียรติยศ ชื่อเสียง และเงินตรา เมื่อสามสีปีที่แล้ว ผมยังยืนอยู่บนดาดฟ้าของบ้านอยู่เลย ปีกผมยังกางต้านแรงลมและแรงโน้มถ่วงของโลก แต่ตอนนี้ผมว่า ผมทำปีกอันนั้นหายไปแล้ว ไม่แน่ใจนักว่ามันหายไปได้อย่างไร ลึกๆแล้ว ผมจมปลักอยู่กับความรักที่งี่เง่า ที่ไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเป็นอย่างไร คุณเคยมีความรักไหม? ตอบดังๆหน่อย ไม่ได้ยิน อิสระจากความรัก คืออะไรเหรอ เวลาของความรัก เวลาของอิสระในแต่ละคน หรือความเป็นส่วนตัว เอ่ยไปก็ยาวยืดเป็นหางว่าว ถึงแม้จะพยายามให้ตายแค่ไหน หากไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ตอนนี้ผมกลับคิดถึงคำที่เขาเอ่ยกันว่า คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน ถึงแม้จะพยายามรั้งไว้หากมันไม่ได้ มันไม่ใช่ มันก็รั้งไว้ไม่อยู่ ควรจะเลิกทำสิ่งต่างๆไปเลยดีมั้ย .... มีคนคัดค้านหรือ ใช่สิ หากคุณไม่พยายามแล้วมันจะได้หรือ แล้วคุณพยายามแล้วคุณคิดว่ามันจะได้หรือ สรุปคือไม่ว่าจะพยายามแสนสาหัส หรือ ไม่ทำอะไรปลดปล่อยไปตามเวลาของมัน บางครั้งมันก็เป็นอย่างที่เขาพูดกัน หรือว่าไม่จริง คุณเคยอกหักไหม? หลายคนก็เคยและลุกสู้ต่อ หลายคนก็บอกว่าไม่ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นไปตามสิ่งที่ทำทั้งสิ้น เคยคิดมั้ยว่าคนรักจะอยู่อีกฟากฝั่งของประเทศ ของจังหวัด หรือว่าไกลแสนไกล แล้วทำไมหละ ทำไมถึงเจอกันได้ บุบเพหรือ เราเป็นกระทำขึ้นมาเองทั้งหมด เหมือนกับความพยายามนั้นหละ หากไม่พยายามก็ไม่ได้ แต่บางครั้งพยายามเกือบตายมันก็ไม่ได้เหมือนกัน ผมเหนื่อยกับชีวิต หรือเรียกว่า วิถีชีวิต ตื่นแต่เช้า มาทำงาน เลิกงานก็ไปพักสมองและกลับไปนอน ชีวิตมีเพียงเท่านี้ เกิดมา ทำงาน กิน เที่ยว นอน เสพเมถุน บ้า และตายไปตามอายุที่เขากำหนด หรือเราเป็นตัวกำหนด ทำทุกอย่างเพื่อใครหรือ? หลายคนบอกว่าเพื่อ ตนเอง ครอบครัว คนรัก ลูก สังคม หรือคนรอบข้าง วันหนึ่งคุณไม่ทำงาน คุณจะมีเงินหรือ วันหนึ่งคุณเกิดอุบัติเหตุ เงินในคลังชีวิตคุณต้องเอามาใช้ แล้วมันก็ย่อมหมด เอาหละ หากไม่หมด คุณจะหยุดทำงานได้หรือไม่ น้อยคนนักที่ไม่ทำงานแต่ได้เงิน เงินนั้นมาจากไหน? ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามาจากไหน ลองคิดดูเล่นๆว่า สมัยก่อน ไฟฟ้ายังไม่มี การเดินทางยังเป็นทางเท้า การปรุงอาหารยังต้องก่อกองไฟ ทำไมคนพวกนั้นเขาอยู่กันได้ แต่มาถึงตอนนี้หลายๆคนจะเป็นจะตายขึ้นมา เพราะว่าเราเกิดมาบนโลกที่สะดวกสบายไงหละ ผมคิดเสมอ กินอาหารทุกวันนี้เพียงเพื่อมีชีวิตอยู่เท่านั้น มันไม่จำเป็นแล้วหละ ว่าต้องอร่อย หรือไม่อร่อย เพราะสิ่งเหล่านั้นทำให้เรายึดติดกับกิเลส และชีวิตนี้มันก็ไม่หมดไปจากสิ่งนั้น ไปบวชเลยไป หลายๆคน ตะโกนบอกผมแบบนี้ ไม่จำเป็นหรอก การบวชมันต้องนุ่งห่มแบบพระอย่างนั้นหรือ เราแต่งชุดธรรมดา ไม่ได้หรือ บวชมันอยู่ที่จิตใจและร่างกายที่พร้อมจะสร้างเกราะอันวิเศษให้กับชีวิตที่เหลืออยู่ มามัวแต่ยึดกับชุดอยู่มันก็ไม่หมดสิ้น ความรู้สึกทั้งหมดเกิดจากจิตใต้สำนึกที่มันสมองไตร่ตรองจนเป็นเนื้อแท้และเปร่งออกมา แต่บางคนมันสมองก็คิดแต่อยากได้อยากมี โดยไม่สนใจว่าจะทำร้ายชีวิตหรือทำให้คนอื่นเดือนร้อนอย่างไร ปล. ผมบ้าไปแล้วแน่เลย มีชีวิตเพื่ออะไรกันแน่..... สิ่งที่ต้องการก็ได้ตามต้องการสิ่งที่หวังก็ได้ตามดั่งที่หวังไว้ แล้วผมต้องการอะไรอีกในชีวิตนี้ ทำไมถึงไม่ภูมิใจกับสิ่งที่ได้มา ทั้งๆที่ พยายามเท่าที่ทำได้แต่สุดท้ายมันก็เท่านั้น แล้วผมจะพยายามไปเพื่ออะไร ชีวิตคนเราแสนสั้นนัก นั้นสิ แสนสั้นยิ่งนัก แด่...ตัวผมเอง
น.นิรัติศัย 8 มิ.ย. 2551 15:50 น. - ID 9329 
1234
1
0
8 มิถุนายน 2551 17:02 น. - comment id 100449
กาลครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี่เอง ... ฉันได้ลาท่านตาแอนด์ พ่อเฒ่าเดินทางออกตามหาปีกที่หายไป ....เดินดุ่มๆๆ เอ.. ปีกเราหายไปไหนน๊า อ่อ.. เจอแล้ว อยู่ที่นางมโนราห์นี่เอง ....นิทานเรื่องนี้สอนให้รุ้ว่า อย่าเซ่อๆซ่าๆให้นางมโนราห์ขโมยปีกไปได้ อิอิ แวะมาทักทายนะคะ ไม่ได้มานานเลย ได้แค่แอบๆอ่านค่ะ
9 มิถุนายน 2551 23:33 น. - comment id 100465
..เรนแวะมาทักทาย..และเรนเก๊าะขอเป็นกำลังใจให้คุณตามหาปีก..ที่หายไป..นะคะ..
10 มิถุนายน 2551 16:11 น. - comment id 100471
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว .... . . . แล้วเจ้าชายก็แต่งงานกับเจ้าหญิงอย่างมีความสุข .. จบบริบูรณ์ .. แล้วเราก้อปิดหนังสือ เพื่อเปิดหนังสือเล่มใหม่อ่านต่อไป ..
14 มิถุนายน 2551 19:48 น. - comment id 100512
ตรงกับความคิดที่กำลังสับสนในจิตใจตอนนี้เลยค่ะ ^ ^
15 มิถุนายน 2551 16:20 น. - comment id 100513
หลายความคิดมากเลยนะเนี้ย ต่างคนต่างมีข้อสรุปของตนเองแต่ขอคุณ กีกี้ อ่ะดิ จบซะดื้อๆแบบนั้น มันยังไงกานแน่ ชีวิตมันย่อมมีเรื่องไม่ดีและดีเกิดขึ้น เราก็พร้อมจะฝ่าฟันไปให้ได้ แต่สุดท้าย ก็ยังทำปีกหายไปอยู่ดี ฉางน้อย เรนเอง และเจ้าหญิงน้อย ถึงวันนี้เราจะทุกข์แสนปวดจนยากจะลืมตา แต่วันหนึ่งตาเราก็ต้องเปิดเพือดูความเป็นไปของของโลกใบนี้ ว่าจริงมั้ย
16 มิถุนายน 2551 23:57 น. - comment id 100521
ปีกหัก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ