คำพ่อ-คำแม่ ตอน~*ความในใจ*~

พ*ภาพวาด

ลูกรัก...
     ลูกโตพอที่จะรู้เรื่องราวของชีวิตบ้างแล้ว  ลูกคงจะรู้แล้วว่าพ่อเม่นั้นรักลูกมากแค่ไหน  ลูกเปรียบเหมือนดวงตาดวงใจของพ่อ-แม่ทุกคน  ที่พ่อแม่เหนื่อยยากลำบากทำงานทำการจนไม่ค่อยมีเวลาให้แก่ลูกทุกวันนี้  ลูกก็คงพอทราบแล้วว่าก็เพื่อตัวลูกเองทั้งนั้น  ลำพังสองปากสองเท้าของพ่อแม่  ทำงานแค่ครึ่งวันก็พออยู่ได้แล้ว  ที่พ่อแม่ทุกคนเป็นอย่างนี้ก็เพราะความรักลูกนั่นเอง   ที่บอกมานี้ไม่ใช่เพื่อเรียกร้องบุญคุณหรือเพื่อเรียกร้องอะไรจากลูกหรอก  เพราะในวันหน้าลูกก็จะได้รู้เอง
     อันที่จริงพ่อแม่ทุกคนแหละที่ต้องการอะไรหลายๆอย่างจากลูก    แต่ก็พูดไม่ได้ มันเหมือนน้ำท่วมปาก  เป็นต้นว่าพ่อแม่ถึงแม้จะ  ร่ำรวยสิ่งของมากมายเหลือใช้  แต่ก็ยังอยากได้ของขวัญของฝากจากลูกอยู่ดี  แม้ของนั้นจะไม่มีราคาค่างวดนักหรือสู้ของที่มีอยู่ไม่ได้  แต่เป็นของฝากจากลูก  พ่อแม่ก็ปลื้มในอกเหลือล้นแล้ว  เมื่อลูกมีขนมมีอาหารมาฝาก  ถึงแม้จะอิ่มแล้ว ก้สามารถกินของที่ลูกนำมาได้อีกด้วยความเต็มใจ  เสื้อผ้าที่ลูกนำมาให้   แม้จะไม่สวยงามอะไรนัก  แต่พ่อแม่ก็จะใส่อวดลูก  เอาใจลูกหรือเมื่อลูกมาเยี่ยมเยียน  แม้จะไม่มีอะไรติดมือมาเป็นของฝากเลย  มีแต่หน้ามาให้เห็น  มีแต่สองมือมาไหว้หรือกราบที่ตัก เท่านี้พ่อแม่ก็พอใจแล้ว  มันทำให้อิ่มอกอิมใจไม่น้อย  ในใจของพ่อแม่ทุกคนเป็นอย่างนี้แหละลูก ต่อไปวันหน้าถ้าลูกมีลูกของตัวเองนั่นแหละจะเข้าใจความรู้สึกอย่างนี้ได้