มึนหัวจัง

สะพั่งสะท้านไมภพ

มันไม่รู้ว่าจะไปเดินขบวนทำไม
ไปให้เขาถ่ายรูปหรือ ไปให้เขารู้ว่าตัวเชียร์ข้างไหน
ไม่แน่ว่าอาจรับค่าจ้างไปเดิน
ไม่ก็อยากเป็นไทยมุง เพราะว่าทีวีไม่ถ่ายทอด
ไม่ก็อยากดังเพื่อจุดเริ่มต้น
อีกหลายเหตุผลร้อยแปด
   ทำไมผมไม่ไปกะเขาบ้าง
   หรือสะพั่งเป็นคนไม่มีอุดมการณ์
   สะพั่งได้ยินคำถามก็หัวเราะเคี๊ยกๆ
   เอาเป็นว่าไม่มีเลยก็แล้วกัน พั่งตอบ เน้นบ่จี๊ว่ะ
แล้วพี่ไม่คิดจะไปทางฝั่งไหนบ้างเหรอ
พั่งตอบว่า ไอ้บ้า อย่าโง่นัก
อ้าวพี่ทำไมว่าผม
เอาน่าที่ว่าอย่าโง่ก็คือ ข้างไหนมากๆจึงจะไปด้วย
ผมไม่นึกเลยว่าพี่จะมีนิสัยอย่างนี้
ไอ้บ้า...เด๋วนี้เขาทำอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละ...สะพั่งตอบแล้วค้อน
.........
นายก...เอจะทำอย่างไรดี
คนสนิท...ไม่ต้องทำอะไรครับ เดี๋ยวมันก็ออกมา
.........
สักพักเห็นทหารปีนรั้วออกมาจากกรมกอง
ไอ้พวกเดินขบวนเห็นก็เข้าไปทัก
อ้าวไอ้น้องจะไปไหน
แล้วพี่ละจะเดินขบวนถึงเวลาไหนกัน
น้องจะแอบหนีไปคลายความเคลียดสักเล็กน้อย
พี่ก็จะเดินขบวนเล่นๆสักพักเด๋วก็เผ่นแล้ว
...............
ผู้บัญชาการทหาร...เอาไงดีละ
ลูกน้องหมายเลขหนึ่ง....ก็ต้องทำแต่รอแป๊บนึง
ลูกน้องหมายเลขสอง....ผมว่าได้ทีแล้วนะ
ผู้บัญชาทหาร....เออเอาก็เอา
.........................
   ในสถานนางโรมแห่งหนึ่งในเมืองหลวง
   เอ้าเพ่ วันนี้ไมมาได้
   เฮ้ย มันก็ต้องมีวันคลายเคลียดบ้างละวะ
   จำหน่ายเมียว่าอย่างไรเล่าพี่
   คิกๆ จำหน่ายว่า มาเดินขบวนวะ
   เอ้าแล้วพี่บอกว่าจะอยู่ข้างไหน
   อุวะไอ้นี่มัวคุยอยู่ได้ กรูก็อยู่ข้างเด็กไง อ้าวยังงงอีก รีบไปตามมา
.................
เมื่อเดินออกมาจากอาบอบนวด
เป็นไงนายสบายดีไหม
เออรู้งี้มาตั้งนานแล้ว
อ้าวไม่เคยเข้ารึครับ
เคยซิวะ แต่ไม่เคยเข้าฟรีวะ 
.................................
อ้าวฟังตั้งนานนึกว่าเรื่องเดินขบวน
เปล่าซักหน่อยไอ้เรื่องนั้นมันไม่เห็นประหลาด
เดี๋ยวก็ปฏิวัติ เดี๋ยวก็เลือกตั้ง
มันธรรมดาวะไอ้น้อง
ว่าแล้วทหารสี่คนก็ชวนไปหาร้านข้าวต้มกินต่อไป
.......................