ความสุข ณ ริมทาง..

แม่มดใจร้าย

ชีพจรลงเท้าตั้งแต่เช้าจรดเย็น..
การทำงานของวันหยุด เป็นเรื่องปกติของชีวิต..
การเดินทางก็เป็นเรื่องปกติของชีวิต..
เสาร์ที่ผ่านมาจึงเป็นเรื่องปกติ ที่จะต้องเดินทางสู่ภาคตะวันออก..
แต่..เฮ้ย! ทำไมชีวิตต้องไม่ปกติ ด้วยเพลงพวกนี้ด้วยหว่า ก็ตั้งแต่เช้าจรดเย็นฟังแต่เพลงพวกนี้ จนต้องแอบถามใจตัวเองว่า ฟ้าลิขิตหรือเช่นไร..
เพลงลูกทุ่งกำลังฮิตก็เข้าใจ แต่ไยต้องเปิดเพลงซ้ำ ๆ กัน
ซ้ำร้าย..แม้ขนาดเปลี่ยนรถ ก็ยังเปิดเพลงเหมือนกันจากรถคันก่อน..
เฮ่อ! ชีวิต..
แต่..ช้าก่อน ไม่ใช่ชีวิตไม่รื่นรมณ์ เพลงน่ะฟังได้เพียงแต่สงสัยว่าทำมั้ย ทำไม ใจพวกคุณช่างตรงกันขนาดนี้หนอ..
ลองเปลี่ยนฟากจากการนั่งรถยนต์ ไปโดยสารรถไฟ เพื่อเดินทางต่อ เพียงแต่ย้ายจากภาคตะวันออก มุ่งสู่ภาคใต้..
นานเท่าใดที่ไม่ได้ใช้บริการรถไฟไทย..
นานเท่าใดที่ไม่ได้นั่งรถไฟจากบ้านสู่กรุงเทพฯ..
หลายปีนักจนเกือบจะนับไหว..
รถไฟสายใต้ก็เคยใช้บริการเพียงหนเดียว จากกรุงเทพสู่สุราษฎร์
ครั้งนี้ยิ่งใกล้กว่า เพียงแค่จากกรุงเทพสู่ชุมพร..
ณ ชานชาลา รถไฟสามเสน..
กว่าจะมาถึงก็ทุลัก ทุเล  นัดพี่ไว้ที่สามเสน แท๊กซี่บอกไปบางซื่อดีกว่า คุยกันไปคุยกันมาเลยต้องบอกว่า ไปสามเสนดีกว่า เพราะนัดกันไว้แล้ว..
ดีแล้วละที่มาสามเสน เพราะถ้าไปบางซื่อ ชีวิตจะได้รื่นรมณ์หรือเปล่าก็ไม่รู้ได้..
บทดนตรีเพลงเพื่อชีวิต..
โอ้ ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ
มีเกิดแก่เจ็บตายคล้าย ๆ กัน
แต่สิ่งที่มีไม่เหมือนคือความฝัน
อยู่ที่ใครจะล่ามันให้อยู่มือ..ฯลฯ
ที่ดังคลอกับเสียงจอแจของผู้คน และสียงขบวนรถไฟที่มาเป็นระยะ ๆ ร้องขับกล่อมผู้โดยสารที่รอรถไฟ ณ ชานชาลาสามเสน จากชายนิรนาม..(เพราะมิทราบ)

บทเพลงแล้วเพลงเล่า ที่ชายผู้นี้ร้องบรรเลง สร้างรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้คนที่รอคอย แม้แต่ฉันเองยังยิ้มกับบทเพลงที่เขาขับกล่อม..จนถึงขั้นต้องแอบถ่ายรูปมา
คนแล้วคนเล่าที่ฟังชายผู้นี้ขับกล่อม พร้อมที่จะหยิบยื่นน้ำใจไมตรีให้กับชายผู้นี้ ด้วยการให้น้ำ กาแฟ แม้แต่น้ำอัดลม รวมถึงเงินเล็กน้อยจากใจสู่ใจ..
พี่ ๆ ที่เดินทางด้วยกันถามว่า คนอื่นเขาฟังแล้วยังมีอะไรให้พวกเราละ ฟังอย่างเดียว..
ฉันเลยบอกกลับไปว่า เตรียมไว้แล้วละ รถไฟมาเมื่อไหร่ก็จะเดินไปให้ 
ความวุ่นวายเมื่อรถไฟมา ทำให้จำไม่ได้ว่าบทเพลงสุดท้ายที่ฟังนั้นคือเพลงอะไร
แต่..เนื้อร้องเพลงหนึ่งที่จำได้กระท่อนกระแท่นระหว่างนั่งรอรถไฟ  และชายผู้นี้ร้องให้ฟัง แปลได้ดังนี้ว่า..
"ความสุขที่ฉันขับกล่อม อย่าเห็นไม่มีความหมาย"
ช่างตรงกับใจฉันยามนั้นที่ว่า..
"ความสุข ณ ริมทาง"
ที่ไม่ต้องไปไขว่คว้าที่ไหน 
ไม่ต้องมีเวทีใหญ่
แม้แสงไฟก็มิต้องการ
มีเพียงพื้นที่เล็ก ๆ 
เป็นเกร็ดตำนานกล่าวขาน
สร้างความสุขในรอยทาง
ที่มิอ้างว้างซึ่งผู้คน..