ปืนดอกไม้ [ไม่เหมาะกับเด็กและสตรีมีครรภ์]

หมอกจาง

ฉันเอาดอกไม้หย่อนลงปลายกระบอกปืน
จ่อเข้าที่หัวของฉันเอง
และลั่นไก
เปรี้ยง!!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว
หัวฉันแตกกระจาย มันสมองตกเปรอะเปื้อนพื้น
คนกวาดถนนถือไม้กวาดเดินมากวาด
เธอค่อยๆกวาดเศษสมองฉันทีละชิ้นใส่ลงในที่ตัก
ฉันมองดูพลางพึมพำขอโทษ
เธอบอกไม่เป็นไร
เลือดฉันไหลเหมือนลำธาร
มันเป็นสีแดงใส
ไหลไป ไหลไป ลัดเลาะข้ามถนน
ผ่านพงหญ้า ป่าละเมาะ
ปลาตัวโตหน้าตาหน้าเกลียดแหวกว่ายในลำธารนั้น
เด็กเด็กพากันไล่จับปลาสนุกสนาน
บางคนกระโดดลงดำผุดดำว่าย
“ตรงนี้มีเศษสมองอยู่ชิ้นหนึ่ง”
เสียงบางคนตะโกน
คนเล่าลือต่อต่อกันไป
ใครต่อใครพากันเล่าลือต่อต่อกันไป
ถึงผู้ชายที่ใช้ดอกไม้ระเบิดสมองตัวเอง
หนังสือพิมพ์ทุกฉบับลงข่าว
รายการข่าวทุกช่องรายงานอย่างเร้าใจ
ชาวบ้านแห่กันมาดูแน่นขนัด
ทุกคนรู้ แต่ไม่มีสักคนเข้าใจ
ฉันกลายเป็นดารา
เป็นคนที่ทุกคนต่างสนใจ
ทุกคนขอดูแผลบนหัวฉัน
และทำหน้าแสยง เมื่อเห็นว่ามันสมองฉันหายไป
หนังสือพิมพ์ทุกเล่มตีพิมพ์รูปบาดแผล
กล้องทีวีเก็บภาพฉัน ไม่ว่าในยามนั่ง ยืน หรือเดิน
เด็กเล็กเล็กฝ่าผู้คนมาเพื่อได้จับมือกับฉัน
แต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม
เวลาผ่านไปและผ่านไป
ดอกไม้สีแดงหงิกงองอกขึ้นที่ริมลำธาร
มันสมองของฉันคงถูกเผาทิ้งรวมไปกับกองขยะ
เด็กน้อยบางคนด้อมมองหาปลาในน้ำสีแดง และกลับไปด้วยสีหน้าผิดหวัง
ฉันเดินผ่านไปยังใจกลางเมือง ไม่มีใครสนใจฉัน
ฉันเดินขึ้นไปยังสำนักงานหนังสือพิมพ์
พวกเขาบอกให้ฉันนั่งรออยู่ครึ่งวัน เพื่อจะบอกว่าทุกคนกำลังทำงานวุ่นวายมาก
สถานีโทรทัศน์ก็เช่นกัน
โลกไม่ได้แย่ไปกว่าเดิม เพียงแค่ฉันอ่อนล้าลงไป
ฉันเอาดอกไม้หย่อนลงปลายกระบอกปืน
จ่อเข้าที่หัวของฉันเอง
และลั่นไก เปรี้ยง!!
ดอกไม้ปลิวหวือผ่านกะโหลกศีรษะที่ว่างเปล่า
ไม่มีเลือด ไม่มีมันสมอง
ไม่มีแม้กระทั่งใครสักคนจะหันมาดู
..............................................