เจ้าหญิงผู้ไร้ความรู้สึก

อิ่มเอม

กาลครั้งหนึ่งเนิ่นนานมาแล้ว เจ้าหญิงองค์หนึ่งได้ถูกแม่มดใจร้าย
สาปให้เธอไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ 
ก่อนที่แม่มดจะจากไป ได้บอกวิธีแก้คำสาป
ด้วยเชื่อว่าเจ้าหญิงจะไม่สามารถถอนมันได้
"เจ้าจะเป็นเหมือนเช่นหญิงสาวคนอื่นได้ก็ต่อเมื่อ
เจ้าได้พบกับผู้ชายที่เขาต้องการความรู้สึกจากเจ้าทุก ๆ อย่าง..."
เจ้าหญิงไม่เข้าใจว่านางแม่มดจะบอกวิธีแก้คำสาปทำไม 
ถ้านางต้องการให้เจ้าหญิงตกอยู่ในคำสาป...
เจ้าหญิงจึงเอ่ยถามว่า แล้วท่านจะบอกวิธีแก้คำสาปแก่ข้าเพื่ออะไร...
"นั่นล่ะ คือสิ่งที่เจ้าต้องเรียนรู้..."
แล้วนางแม่มดก็จากไป...
เจ้าหญิงจึงได้ออกเดินทางเพื่อตามหาชายหนุ่ม
ที่แม่มดกล่าวถึง ทั้ง ๆ ที่นางไม่ได้ต้องการ
แต่ทำเพราะเป็นคำสั่งจากพระราชา...
เป็นเวลานานที่เจ้าหญิงอยู่ตัวคนเดียวบนโลกกว้างแห่งนี้
นางเดินผ่านผู้คน คนแล้วคนเล่า ซึ่งทุกครั้งนางจะถามว่า
"ท่านต้องการความรู้สึกของข้าไหม..."
ทุก ๆ คนต่างงุนงง และ เป็นด้วยเหตุใดก็มิอาจทราบได้
ทุก ๆ คนตอบว่า "ข้าไม่ต้องการ..."
แต่แล้ววันหนึ่ง เจ้าหญิงได้พบเจอชายคนหนึ่งนอนหมดแรงอยู่ข้างทาง 
เจ้าหญิงพลันคิดว่า
หรือชายคนนี้ คือคนที่แม่มดบอกว่า 
เขาจะมาช่วยทำให้เรามีความรู้สึกขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง...
เจ้าหญิงจึงถามชายคนนั้นว่า
"ท่านต้องการความรู้สึกของข้าไหม..."
ชายหนุ่มพูดเพียงว่า "ข้าต้องการน้ำ..."
เจ้าหญิงจึงไปหาน้ำให้ชายคนนั้น...
เมื่อชายคนนั้นกลับมีแรงขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เจ้าหญิงจึงถามอีกครั้งว่า"ท่านต้องการความรู้สึกของข้าไหม..."
เมื่อชายหนุ่มเงยหน้าก็กลับตะโกนว่า "นางแม่มดจะเอาอะไรจากข้าอีก..."
เจ้าหญิงไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองมีความรู้สึกขึ้นมาเมื่อไร...
นางรู้แค่เพียงไม่พอใจชายคนนี้ จึงกล่าวว่า
"ข้าเป็นผู้ช่วยชีวิตท่าน ท่านกลับมากล่าวหาข้าเช่นนี้ ข้ารู้สึกเสียใจนัก..."
"ข้าขอโทษ...ข้าคิดว่านางแม่มดมันกลับมาทำร้ายข้า"
ชายหนุ่มต้องการจะขอโทษและขอบคุณเจ้าหญิงจึงจึงเอ่ยขึ้นว่า
"ถ้างั้นข้าควรทำเช่นไรจึงจะเป็นการขอโทษและตอบแทนท่าน..."
เจ้าหญิงเริ่มมีความรู้สึกกับชายผู้นี้โดยที่นางเองไม่ทันได้รู้ตัว
เริ่มแรก เจ้าหญิงสงสารเขา ต่อมากลับไม่พอใจเมื่อเขาพูดไม่ดีใส่นาง
ตอนนี้เจ้าหญิงเริ่มรู้สึกดีใจที่นางจะเสนอความรู้สึกให้เขา โดยที่นางมั่นใจว่า
เขาต้องรับมันอย่างแน่นอน นางคิดว่าถ้าพูดไปตรง ๆ เกรงว่าเขาจะไม่ยอมรับ
จึงเอ่ยขึ้นว่า"ท่านทำอะไรก็ได้ให้ข้ามีความสุขได้ไหม"
ชายหนุ่มจึงเริ่มร้องเพลง....
บทเพลงนั้นช่างไพเราะเหลือเกิน จนในที่สุดเจ้าหญิงก็เริ่มร้องคลอตามไปด้วย
ทั้งสอง เดินไปเรื่อย ๆ พูดจากันอย่างสนุกสนาน
จนความรักเกิดขึ้นเมื่อใดนั้นเจ้าหญิงเองก็ไม่ทันรู้ตัวอีกเช่นเคย
นางรู้ว่าชายผู้นั้นเองก็รักนางเช่นกัน...
เจ้าหญิงที่บัดนี้ ลืมเรื่องคำสาปของนางแม่มดไปจนหมดสิ้นแล้ว
ได้เอ่ยกับชายผู้นั้นว่า
"ท่านรู้มั๊ย ตอนนี้ข้ารู้สึกรัก และห่วงหาอาทรท่านเหลือเกิน..."
แต่แทนที่ชายหนุ่มจะยินดีเขากลับพูดจาตัดรอนว่า
"ข้ารู้ว่าท่านรักข้าเพียงใด ข้ายินดีกับความรู้สึกที่ท่านมีน้ำใจมอบให้
แต่ท่านรู้ไหม...ห่างจากตรงนี้ไปไม่ไกลนัก
เป็นบ้านพักของข้า...ภรรยาของข้ารอข้าอยู่...
ข้าขอรับความรู้สึกนี้ด้วยความเต็มใจ
แต่ข้าไม่อาจมอบความรู้สึกนี้ให้ท่านคืนได้..."
ชายหนุ่มจากไปพร้อมกับความรู้สึกทั้งหมดที่กลับคืนมาของเจ้าหญิง...
เจ้าหญิงได้แต่ร้องไห้เศ้าโศกเสียใจ
ตอนนี้เจ้าหญิงต้องการแค่เพียงกลับเป็นคนที่ไม่มีความรู้สีกเช่นเดิม
แต่ไม่รู้เพราะอะไร นางทำเช่นนั้นไม่ได้....
................
เมื่อกล้าที่จะมีความรัก ก็ต้องกล้าที่จะเรียนรู้กับความรู้สึกที่จะเจ็บปวด
เพราะความรัก...
ไม่ใช่แค่เพียงคนเดียวก็ทำให้มันสมบูรณ์ได้
ต้องมีคนสองคน พร้อมใจกันเขียน...
อย่างน้อย เจ้าหญิงก็รู้แล้วว่าความรักเป็นอย่างไร
ประสบการณ์ที่ผ่านมา คงสอนให้นางเข้มแข็งและรู้จักที่จะรักตัวเอง...