หญิงขายผลไม้กับเด็กชายพิการ

รอยทาง

หญิงวัยกลางคนผิวกายคล้ำดำกร้านสวมเสื้อผ้าเก่าๆ   ไรผมสีขาวดอกเลา  เดินเข็นรถขายผลไม้พร้อมกับเด็กชายพิการ    เป็นภาพที่ฉันมักเห็นเป็นประจำตั้งแต่เรียนมัธยมจนกระทั่งจบปริญญาตรีและทำงาน    ฉันเรียกแกว่า   "ป้านวล"
ป้านวลมีอาชีพขายผลไม้รถเข็น  รถของแกจะมีสองชั้น   ชั้นบนจะขายผลไม้ตามฤดูกาลแบ่งเป็นกองๆ  แล้วแต่ละชนิด   ชั้นล่างจะทำเป็นกรงไว้สำหรับเลี้ยงและขังลูกพิการ    อาการลักษณะยิ่งกว่าชายน้อยแห่งบ้านทรายทอง   
ฉันขอเรียกว่าชายน้อย..    บางครั้งก็เห็นชายน้อยร้องโยเย   เดินไปด้วยกับแม่  มือหงิกงอ  ขาเป๋  ปากเปี้ยว  น้ำลายฟูมปากยืดไหลอยู่ตลอดเวลา  พูดไม่ชัดถ้อยชัดคำ   บางครั้งมือหนึ่งของป้านวลจูงลูกอีกมือเข็นรถผลไม้ไปด้วย   คนเดินผ่านไปมามองด้วยความสมเพชเวทนา   บ้างก็แสดงอาการน่าขยะแขยงใส่     
 
เพราะความไร้เดียงสาและเป็นเด็กพิการที่พิเศษไปกว่าคนอื่น   ซนไม่อยู่นิ่งต้องคอยดูแลระมัดระวังอย่างใกล้ชิด  บ้างเข้าไปหยิบข้าวของคนอื่นทำกระจุยกระจาย  ฉันมักจะเห็นป้านวลวิ่งไล่ป้ำจับลูกเป็นประจำ    จนทำให้รถจะชนแกและลูกก็หลายครั้ง   บางคนก็ตะโกนด่ามาดังๆ  หยาบๆ คายๆ    ป้าแกไม่มีเสียงโต้ตอบใดๆ  ได้แต่ยอมรับสภาพ     
จนกระทั้งฉันทำงานเห็นป้านวลที่ไหนอดไม่ได้ที่จะอุดหนุนผลไม้ของแกด้วยความเห็นใจและสงสาร   บ้างก็ซื้ออย่างไม่มีเหตุผลหรือเอาไปแจกฝากคนอื่น  ทักทายคุยกันบ้างตามสมควร 
"ขายดีมั๊ยป้า"   เป็นคำถามเดิมๆ  ทุกครั้งที่ได้เจอ
"ก็พอขายได้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง"  
"เจอที่ไรก็ซื้อของฉันทุกที   ถ้าซื้อเพราะความสงสารก็อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยนะ  แค่คุยกับฉันเฉยๆ ก็ได้"  ป้านวลบอก
"ไม่หรอกป้าของกินของใช้ทุกวันอยู่แล้ว"   ฉันพูดให้แกสบายใจ
ป้านวลพูดต่อ   "คนในตลาดไม่มีใครอยากคุยกับฉันหรอกเขารังเกลียดลูกของฉัน   อยู่กับลูกสองคนมาตลอดหลังจากที่คลอดออกมา   พอรู้ว่าลูกพิการพ่อของเขาก็ไม่เอาหนีไป  ปล่อยให้อยู่เลี้ยงดูกันตามมีตามเกิด  ฉันสงสารลูก"   
ป้านวลจะแทนตัวแกเองว่า "ฉัน"  พูดเล่าเรื่อยไปไม่ได้แสดงถึงอารมณ์เศร้าเสียใจให้น่าสงสาร    และไม่อายที่จะเลี้ยงดูมือหนึ่งใช้ผ้าเช็ดน้ำลายที่ไหลยืดยาวของลูก    ฉันรู้สึกดูเหมือนป้าแกมีความสุขที่ได้ปฏิบัติต่อลูกเช่นนั้น   
บางครั้งคนเราเงินทองวัตถุสิ่งของก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญยิ่งใหญ่นัก   หากแต่มีใครสักคนที่ได้พูดคุยรับรู้ฟังเรื่องราวของเขาเพียงเท่านี้ก็คงเป็นสุขไม่น้อย   ฉันก็หวังว่าป้านวลก็คงเป็นเช่นนั้น    ฉันเคยนั่งรถโดยสารผ่านสถานที่แถบชาญเมืองกับเห็นป้านวลและลูกกำลังเข็นรถคู่ชีพออกมาจากบ้านเพิงสังกะสีเก่าๆ
เช้ามืดจะมีรถจากชาวสวนมาส่งผักในตลาด   ป้านวลจะมารอรับซื้อผักผลไม้และจะมานั่งขายตามริมถนนฟุตบาทแต่ก่อนฟ้าสางและมีชายน้อยนอนหลับคลุมโปงอยู่ข้างๆ    สายหน่อยก็จะเข็นรถขายผลไม้ไปเรื่อยอย่างไม่มีความย่อท้อต่อความเหน็ดเหนื่อยและลำบาก   ฉันยังคิดว่าแกเอาเวลาไหนนอนกันแน่
เมื่อไรที่พบเจอป้านวลก็จะเห็นชายน้อยเสมอ    ฉันเห็นเขาตั้งแต่เล็กจนกระทั่งเติบโตขึ้นเรื่อยๆ  แต่ความพิการของเขาก็ยังติดตัวเสมอมา  
 "นี่ฉันก็ไม่กล้าปล่อยลูกไว้ตามลำพัง   เพราะเคยมีคนจะมาจับเอาไปขอทาน"   แกเล่าต่ออย่างซื่อๆ    
ฉันมองดูด้วยความสังเวทและเห็นใจไม่น้อย    แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร   ผมที่สั้นเกรียนเหมือนเด็กผู้ชายแต่งกายมิดชิด   ป้านวลกระซิบบอกฉันเบาๆ อีกว่า 
"จริงๆ แล้วลูกฉันเป็นผู้หญิง  ไม่กล้าบอกให้ใครรู้กลัวว่าอันตรายจะมาถึงตัว  ทุกคนที่นี่คิดว่าเป็นผู้ชายกันทั้งนั้น  ฉันจับเขาแต่งตัวเป็นผู้ชายตั้งแต่เกิด"   แกพูดอย่างช้าๆ  เนิบๆ
 "โฮ้  ป้านวล   ป้านี่ฉลาดจริงๆ"    ฉันอุทานเบาๆ  และอดขนลุกไม่ได้กับสิ่งที่แกเล่าให้ฟัง  เพราะบริเวณที่ป้าแกอยู่มีแต่พวกขี้เหล้าเมายา  สามล้อ  อยู่กันทั้งนั้น
ฉันรู้สึกชื่นชมในตัวป้านวลไม่น้อย     นี่นะหรือหัวอกของคนเป็นแม่ที่สุดแสนประเสริฐยิ่งนัก    ต่อให้ลูกจะเป็นคนเลวหรือพิการซ้ำซ้อนอย่างไรก็ยังรักและพร้อมที่จะปกป้องคุ้มครองตลอดเวลา  "คนเราเลือกเกิดไม่ได้   แต่เลือกที่จะมีชิวิตให้อยู่ได้"     ขอให้ป้านวลโชคดีตลอดไป