ความห่วงใยและคิดถึง

โอเลี้ยง

225.gif
การห่วงใครสักคนไม่ใช่ของแปลก แค่รับรู้ความทุกข์อย่างละเอียด ความเมตตาก็จะพุ่งเข้า
ใจเราได้ทันที แต่เมื่อเวลาเนิ่นนานไป อารมณ์เหล่านั้นก็จะจืดจางเลือน หายไปเอง 
แต่ถ้าวันใดที่เราเริ่มเอาใจเข้าไปผูกพันกับเขาคนนั้น เริ่มจากเล็กน้อยเลื่อนไปจนถึงขั้นทนไม่ได้เลยเมื่อแค่คิดว่า.. เขาอาจกำลังได้รับภัยจากอันตรายรอบด้าน. 
แค่คิด ความห่วงใยของเราก็พุ่งออกมามากมาย นั่นคือความรู้สึกที่ไม่ธรรมดาเสียแล้ว 
เริ่มมีอาการ เป็นห่วงที่ต้องการผูกพัน..เป็นความผูกพันที่อยากเฝ้ารับรู้.. เป็นการรับรู้ที่ทำให้เราเป็นสุข..ความสุขนั้นทำให้เราอยากคิดถึง.. .และเมื่อเราเริ่มคิดถึงเขา ความรู้สึกเหล่านั้นก็พุ่งออกมาเองโดยเราเริ่มไม่อาจยับยั้ง 
ความรู้สึกที่ใจเราให้เขาด้วยความเต็มใจ.. เคยคิดให้โดยไม่ต้องการเรียกร้องค่าตอบแทน แค่ได้คิดถึงบ้าง ส่งความห่วงใยนิด บอกฝันดีๆให้ชื่นใจ 
นั่นคือบันไดก้าวแรกที่เราเริ่ม "ผูก" 
ผูกเขาเป็นคนพิเศษสำหรับเรา. 
เมื่อผูกแล้ว ก็อยาก "พัน"เขาเข้าใกล้เราทุกที 
เราจะเริ่มเห็นแก่ตัว 
อยากให้เขา "ผูก" เราบ้าง และต้องแน่นหนากว่าเพื่อนทั่วๆไป 
ความกังวลจึงเริ่มแตกหน่อผลิใบ 
ความไม่มั่นใจเข้ามาเป็นปุ๋ย 
ความหวาดกลัวและระแวงจากเพื่อนคนอื่นรอบตัวเขา 
เป็นน้ำเสริมชีวิตความทรมานใจของเรา 
เพาะผลออกมาเป็น... 
ความห่วงใยที่ปนความเห็นแก่ตัวแทรกซ้อนในอารมณ์ 
จนเริ่มพาลเขา โดยเราลืมนึกไปถึงความหลังครั้งก่อนเสียแล้ว 
กว่าเราจะมาผูกพันใจไว้กับเขาได้ 
เราเคยยอมรับทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นตัวเขาไม่ใช่หรือ? 
เราเคยพิศมัยความ "ต่าง" ของเขาจนยอม "พันตัวเองเข้าหา" 
แล้วในเมื่อเรามั่นใจกับความชอบแบบตัวเขาตอนครั้งแรกที่คิด "ผูก" 
จะมาคิดเปลี่ยนเขาให้เหมือนที่เราวาดใหม่อีกทำไม? 
เกิดถ้าเราทำได้ขึ้นมา เขาต้องจมอยู่ในฝันแบบที่เราวาดจนผิดเพี้ยนจากชีวิตเดิม 
เราจะพอใจตลอดไปแน่หรือ? 
ใจเราจะตัดขาดจากความทุกข์ทรมานแน่นะ 
ใช่ เราอาจหลอกทุกคนได้ แต่ 
เรากล้ายอมรับกับตัวเองตรงๆไหม?..ทุกวันที่เราส่องกระจกดวงตาคู่นั้น..บอกความจริงให้เรารับรู้เสมอ..มิใช่หรือ? 
เคยคิดไหม บางครั้ง ที่เรายืนยันลบความรู้สึกที่ "เฝ้าห่วงใยและคิดถึง" 
แต่ความเจ็บปวดของอารมณ์ยังเยาะเย้ยเราที่หน้ากระจก บอกว่าเรา พ่ายแพ้ 
แล้วแบบนี้เราจะเฝ้าหลอกตัวเองอีกทำไมว่า "เราลบแล้ว" 
ลองมามองอีกทางดีไหมนั่นคือ..ให้.. ให้ที่มาจากความเมตตาในใจเรา เรามาเป็น..ทาส...ความห่วงใยและคิดถึงอย่างเป็นสุข ให้ความทุรนทุรายปวดร้าวในทะเลแห่งความเดียวดาย กลายเป็นยาหอมหาใช่ยาพิษ ในวันที่เราไม่อาจตัดขาดความห่วงและคิดถึงกันดีกว่า 
ความเมตตาที่มาจากใจที่ไม่ต้องการเรียกร้อง..ไม่โทษว่าแม้อีกฝ่ายอาจมอบตอบมา เพียงน้อยนิดแถมไม่เคยตรงต่อเวลาเลยสักครั้ง....เราก็จะเป็น...ทาส...ความห่วงใยและความคิดถึงได้อย่างเป็นสุขและเต็มใจ.. 
.และเมื่อนั้นหนทางข้างหน้าที่เราคิด "ผูกพัน"เขาต่อจนสุดปลายทาง แม้อาจพบมรสุมของหนามชีวิต จนกายบอบช้ำเพียงไร ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก็ยัง แทรกความหอมหวานอุ่นนิดๆให้ใจยอมเป็นทาสไม่มีอารมณ์แปรป่วน เหมือน ยามเราต้องการเอาชนะ..เกมในคอมพิวเตอร์ ที่ซับซ้อนและยุ่งยาก แต่เราก็ยังตื่นเต้นยอมสละเวลาทนความเมื่อยล้านั่งนานนับวันคืนด้วยความเป็นสุข				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน