บันทึกรัก "เขาคิชกูฎ"

แม่มดใจร้าย

ชีวิตนี้ไม่เคยห่างหาย หรือห่างไกลจากภาคบ้านเกิด 
"ตะวันออก" บ้านฉันคือ "ประตูสู่ภาคตะวันออก"
ดินแดนแห่งนี้ผูกพันฉันไว้ตั้งแต่เด็ก  
และนับตั้งแต่เริ่มทำงาน อีกจังหวัดหนึ่งที่ผูกพันฉันไว้ก็คือ
"จันทบุรี"  เมืองแห่งภูเขา และทะเลสวย ย้อนหลังไปหลายปีก่อน
ฉันมักจะเดินทางไปจันทบุรีกับพี่ชายทุกอาทิตย์ เพื่อสัมผัสกับธรรมชาติ
ระยะหลังฉันห่างหายจากจันทบุรีไปนานพอสมควร แต่ก็มิใช่ว่าจะห่างเหิน
ฉันยังคงมีโอกาสเดินทางไปทำงานหลายครั้ง แต่ในครั้งนี้ฉันตั้งใจ
และเอ่ยปากชวนเพื่อนว่า "ข้าพเจ้าอยากไปเขาคิชกูฎ"

แล้วก็ไม่ผิดหวังกับการเอ่ยปากบอกเพื่อน
เพื่อนบอกว่า เอาสิอยากไปก็ไป
รอยยิ้มเปื้อนอยู่เต็มใบหน้าเมื่อเพื่อนตกลงอย่างง่ายดาย ทั้งที่เพื่อน
เคยไปมาแล้วเมื่อปีก่อน เพื่อนมารับในเช้าวันเสาร์
เราออกเดินทางโดยใช้เส้นทางมอเตอร์เวย์ มุ่งสู่ชลบุรี บ้านบึง และเข้าอำเภอแกลง ที่ฉันบอกเพื่อนว่า แกนะลง ส่วนฉันไม่ลง
เพื่อนเลยบอกว่า ถ้าฉันลงแกก็เดือดร้อน เพราะไม่มีคนขับรถ
ก็เลยบอกเพื่อนไปว่า ไม่เป็นไร ฉันเหยียบเบรคเป็นจ้า..55
เราสามคนถึง คิชกูฎ ตอนเที่ยงตามเวลาที่กะกันไว้
หาอาหารใส่ท้องอันหิวโหย แถมโดนเพื่อนโซ้ยว่าเป็นหญิงโส "โสโครกนะ" 
ก็คุณเพื่อนน่ะสิ ส่งกาแฟให้ฉันก็ทำหก ส่งข้าวหลามให้ฉันก็เอามาหยดใส่
แล้วจะมาว่าฉันได้เช่นไรกันหนอ


จะว่าไปแล้ววันนี้ นับว่าเป็นความโชคดีของพวกเรา ที่ขึ้นเขาตอนเที่ยง
แต่อากาศเป็นใจอย่างมาก แดดไม่ร้อน แถมยังมีละอองหมอก
ทำให้พวกเราขึ้นเขากันอย่างสบายใจ สบายอุรา พวกเราสามคน
เดินทอดน่องหลังจากที่นั่งรถขึ้นมาสองต่อ จากฐานองค์พระสีวลี จนถึง รอยพระพุทธบาท และจากพระพุทธบาท จนถึงสุดเขตห้ามเดิน หรือที่เรียกกันว่า "ผ้าแดง" 


ทุกครั้งที่ฉันเดินป่า หรือขึ้นเขาไม่ว่าจะเป็นที่ใด ฉันจะมีอาการเหนื่อยทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้ฉันเดินอย่างสบายใจ และสงบ อากาศระหว่างการเดินไปและกลับนั้น
เย็นสบาย เหมือนอยู่เมืองในหมอก ฉันบอกกับเพื่อนว่า เนี่ยเป็นบุญของพวกเรา ที่อากาศไม่ร้อน และเป็นเพราะความตั้งใจของพวกเรา ที่ทำให้เราเดินขึ้นเขาได้จนถึง "ผ้าแดง"

ภาพบรรยากาศงาม ๆ ยังคงอยู่กับเราเสมอ 
โอกาศหน้าจะพาเที่ยวใหม่
อ่านครั้งนี้คงเหมือนอ่านบันทึก
แต่..เป็นบันทึกรัก จากภาคตะวันออก