มันคือเรื่องของความรู้สึกเพียวๆ

p.g.

--> วันใดที่ไม่มีฉันอยู่  ใครหลายคนอาจหมดคำถาม
เพราะ   การมีอยู่ของฉัน  หลายครั้งทำให้หลายคนไม่พอใจ
-->  วันใดที่ไม่มีฉันอยู่  ใครหลายคนอาจหมดข้อสงสัย
เพราะ   การมีอยู่ของฉัน  หลายครั้งทำให้หลายคนขมวดคิ้วหากัน
-->  วันใดที่ไม่มีฉันอยู่  ใครหลายคนอาจหมดบทสนทนานินทา
เพราะ  การมีอยู่ของฉัน  หลายครั้งทำให้หลายคนต้องสนทนาในเรื่องแย่ๆ
-->  วันใดที่ไม่มีฉันอยู่  ใครหลายคนอาจรู้สึกว่าโลกเบาขึ้น
เพราะ  การมีอยู่ของฉัน  ตลอดเวลาดูเหมือนโลกจะลำเอียงเสมอ
...ฉันไม่เข้าใจ  ว่าทำไมหลายต่อหลายครั้งใครต่อใครมักตัดสินคนจากการมองเห็น
...หรืออาจเพราะว่า  การมองเห็นเป็นประสาทรับรู้แรกที่จะสื่อถึงสมอง  หลายคนจึงตัดสินจากสายตาเพียงอย่างเดียว
...ไม่ก็อาจเป็นเพราะ  สิ่งที่มองเห็นไม่ควรค่าแก่การตัดสินใจดีๆ สักครั้งหนึ่ง
)))>  เมื่อก่อนตอนเธออยู่  ฉันไม่จำเป็นต้องตอบทุกคำถาม  เพราะเธอจะรู้ทุกคำตอบจากการกระทำ  และหลายๆ อย่างของการกระทำฉันก็บอกให้เธอรับรู้ทุกวินาที  เธอจึงไม่ค่อยจะสังสัยใคร่รู้กับอารมณ์ และความรู้สึกของฉัน
....เด๋วนี้เธอไม่อยู่แล้ว  ฉันต้องตอบคำถามมากมายยิ่งกว่าข้อสอบ O-Net ที่เพิ่งสอบเสร็จไปหมาดๆ นี้ซะอีก  ใจจริงก็อยากบอกการกระทำให้หลายคนรับรู้ทุกวินาทีเหมือนเธอ  แต่ก็ทำไม่ได้  เพราะฉันเป็นคนรักของเธอแค่คนเดียว  จึงไม่มีสิทธิ์โทรไปรายงานการกระทำให้ใครต่อใครรับรู้
.... ด้วยเหตุนี้หรอ  ฉันจึงถูกตราหน้าว่าอย่างโน้นอย่างนี้  ทั้งๆที่ฉันไม่ได้รู้สึก ไม่ได้คิด  ไม่ได้ทำอย่างที่เค้าพูดมา  เป็นเพราะแบบนี้หรอคำอธิบายของฉันจึงสายเสมอที่จะแก้ตัว
)))>  เมื่อก่อนฉันนึกว่า  ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย  แต่แล้วทำไมวันนี้ฉันกลับมองว่า  ความจริงตายแล้วเสมอถ้าคุณไม่แสดงออกให้สาธารณชนรับทราบทุกขณะหายใจ
)))>  เมื่อก่อนเธอสอนว่า  ไม่จำเป็นต้องแบกความรู้สึกของคนทั้งโลก เพราะคนทั้งโลกก็ไม่ได้แบกความรู้สึกของเราแค่คนเดียว   แต่เด๋วนี้ฉันต้องแบกความรู้สึกของคนทั้งโลก ทั้งๆ ที่คนทั้งโลกที่ว่าก็ไม่ได้แบกความรู้สึกของฉันไว้ซักหน่อย
)))>  เมื่อก่อนฉันเข้าใจว่าการมีอยู่เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุด  แต่ตอนนี้การมีอยู่เป็นเรื่องที่ทุกทรมานมากที่สุด  เพราะฉันไม่เห็นเธอจะทุกข์ร้อนในวันที่เธอไม่ได้เหยียบแผ่นดินอีกแล้ว  ก็มีแต่ฉันนี่แหละที่วันนี้ต้องก้มหน้ารับคำว่า"ตอแหล"
....อันที่จริงฉันเชื่อว่าสันดารเป็นสิ่งที่คนเราแก้ไขไม่ได้  แต่ทำไมวันนี้สันดารมองโลกในแง่ดีของฉันมันเปลี่ยนไปแบบทะแม่งๆ แบบนี้ล่ะ  ความอดทนที่เคยมีให้กับเธอ  วันนี้ฉันก็ใช้มันกับใครหลายๆคนที่ว่าไม่ได้อีกเช่นกัน
-+-+->>>  เนี่ยเมื่อก่อนตอนเธออยู่นะ  ฉันเคยคิดว่า  การแต่งงานเป็นเรื่องที่สวยงามที่สุดในชีวิตผู้หญิง  แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนความคิดแล้วล่ะ  ความรู้สึกก็เปลี่ยนไปด้วย  ก็เพราะไม่มีเธอแล้วไง  การแต่งงานเลยดูเป็นเรื่องกำมะลอในชีวิต  หากสักวันนึงฉันต้องถูกจับแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ
-+-+->>>  เฮ้อ...อะไรหลายๆอย่าง หลายๆคน ก็ดูจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาเนอะ  ดูอย่างฉันซิยังเปลี่ยนเลย  ตั้งแต่เธอไม่อยู่ฉันดูเปลี่ยนไปเยอะเลย  ความคิด  ความรู้สึกก็ดูเปลี่ยนไปในทางที่แย่มากขึ้นกว่าเดิมด้วย  
---+++  ฉันรู้มันไม่ดี  แล้วจะให้ทำไงล่ะ  ในเมื่อการมีอยู่ของฉันมันเป็นเรื่องทรมาน  การแต่งงานก็เป็นเรื่องกำมะลอของชีวิตฉันไปซะแระ  แบบนี้...จะหาความสุขจากความรักได้ที่ไหน  ในเมื่อ....วันนี้เธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้รอบกายฉัน
!!!!  ฉันไม่เคยโกรธเธอเลยตั้งแต่ที่เรารู้จักกัน  ทุกครั้งคือฉันน้อยใจ  แต่วันนี้ฉันทั้งน้อยใจ  เสียใจ  แล้วก็ ฯลฯ ของความรู้สึก  
เสียใจ.....ที่วันนี้ฉันไม่มีโอกาสดีๆ ทำสิ่งดีๆ ให้เธอได้เห็น
น้อยใจ.....ที่วันนั้นเธอทิ้งฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ  ทั้งที่จริง เธอกับฉันก็อาจมีโอกาสได้จากไปพร้อมๆ กัน  ถ้าเธอไม่แลกชีวิตที่เหลือของเธอให้กับฉัน
ฯลฯ ของความรู้สึก ก็ถูกแสดงออกทางคำพูด(บางคำ) การกระทำ(บางที)
ฮุ้ย.....อีกหลายอย่างเลยเธอ ตั้งแต่เธอไม่อยู่  ฉันก็เป็นไปได้อีกหลายอย่างเลย ทั้งๆที่ เมื่อก่อนเธออยู่  ฉันไม่ใช่คนแบบนี้  ...  เฮ้อ ทั้ง "ตอแหล" ที่ใครหลายคนมัดมือฉันถือไว้ .....ถ้าเธออยู่ป่านนี้เธอคงแกะมันแล้วโยนทิ้งไปนานแล้ว				

ไม่รู้ทำไม  เวลาสายตาหลายๆ คู่  จ้องมองที่จุดดำ 1 จุด  แต่กลับพูดกันไปได้เป็น 100 เป็น 1,000 แบบ ....ทั้งๆที่สุดท้าย รวมๆแล้ว มันก็คือจุดดำ 1 จุด อันเดิม....?