ความทรงจำของมิตรภาพ

windsaint

วันนั้นของพวกเขาเป็นวันที่อากาศร้อนอย่างมาก เอก แมน เก้าและวิน ทั้งสี่คนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่และมักจะนัดพบปะและพูดคุยกันอยู่เสมอ วันนี้ก็เช่นกัน พวกเขานัดจะไปดูหนัง เอก ยืนมองนาฬิกาอย่างกระสับกระส่ายในขณะที่แมนและวิน ยืนคอยอย่างเยือกเย็น จนกระทั่งเก้าเดินมาถึงด้วยท่าทีไม่รีบร้อน สบายๆ แล้วเอ่ยทักเพื่อน
ไงวะ เพื่อนๆ รอกันนานไปหน่อย รถมันติด เก้าทักทายเพื่อนอย่างอารมณ์ดี
30 นาที ถ้าจำไม่ผิดกูนัดมึง 11 โมง แล้วมึงก็มาเอา 11 โมงครึ่งแบบนี้ทุกทีสิน่า เอกปะทะคารมด้วยทันทีเมื่อเจอหน้าเก้า
ก็บ้านกูมันไกลนี่หว่า แถมที่นี่กูก็ไม่ค่อยชินซะด้วย วันหลังมึงก็นัดใกล้ๆบ้านกูสิ เก้าตอบ
บ้านไกลๆ แบบนี้ทุกที แล้วมึงจะขยันตื่นเช้าขึ้นมาซักวันเนี่ยมันจะตายมั๊ย เอกยังไม่ลดราวาศอก
ไม่ตาย แต่ขี้เกียจ มาเที่ยวโว้ยไม่ได้มาเรียน จะได้ต้องตรงเวลา แต่ถึงจะมาเรียนกูก็สาย แล้วอีกอย่าง กูไม่ได้มาฟังมึงด่า จะไปไหนก็ไป เร็วๆ หิว 
หิวเรอะ นั่งรถมายังหิวอีก ทีพวกกูยืนรอมึง ไม่หิวเหรอ
หิวแล้วทำไมไม่ไปหากินล่ะ ร้านก็มีเยอะแยะ ใครใช้ให้รอ
อ้าวไอ้นี่ ท่าทางอยากถูกเตะ
เออ เอาน่า 2คนนี่ กัดกันหยั่งกะหมา ถามจริงมึงไอ้เอก ชาติที่แล้วเป็นตุ๊กแกรึไงถึงได้กัดไม่ยอมปล่อย  ไอ้เก้าก็พอกัน ชาตที่แล้วเกิดเป็นไม้พายกวนตลอด กูก็นัดเวลาเผื่อให้แล้วจะกัดกันหาพระขรรค์เพชรด้ามยาวอะไร ไป ไปหาอะไรกิน มันจะได้ไม่กัดกัน ไปไอ้แมน แยกสองตัวนี่ห่างๆกันหน่อย เดี๋ยวมันกัดกันอีก เออ ร้อนๆงี้ ว่างๆ ไปฉีดยามั่งนะไอ้เอก เดี๋ยวจะติดเชื้อบ้า วินพูดหลังจากดูมานาน
เอกเดินยิ้มๆนำหน้าไปตามปกติ ที่จริงแล้วเขาไม่คิดจะโกรธเพื่อนเลยถึงแม้เขาสจะเป็นคนอารมณ์ร้อนและกล้าลุย แต่เขาก็ไม่เคยโกรธใครจริงจังสักคน
วันนั้นทั้งสี่คน กินข้าว ดูหนังและเดินดูของใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานเป็นพิเศษ เหมือนจะรู้ว่าต้องจากกันไปอีกนาน พวกเขาคุย เที่ยว เล่นด้วยกันจนกระทั่ง5โมงเย็น แมนจึงชวนทุกคนไปบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ทั้ง3คนจึงตกลงเดินทางไปบ้านแมน
บ้านของแมนอยู่ในซอยลึกเข้าไปจึงต้องใช้วิธีเดินเข้าบ้านเพราะไม่มีรถเมล์ ระหว่างที่เขาเดินคุยกันไป เอกบังเอิญเดินไปชนจิ๊กโก๋ในซอยเข้า
ขอโทษครับ ผมเดินไม่ระวัง เอกขอโทษอย่างสุภาพ 
ขอโทษ แต่มันไม่หายนี่หว่า เดินยังไงไม่มีตาหรอ จิ๊กโก๋ทำท่าจะเอาเรื่อง
ขอโทษจริงๆครับ  ไม่ได้ตั้งใจ เอกยังคงนิ่งสงบ
อะไรวะ ไม่ได้ตั้งใจเดินยังไงตั้งใจชนนี่หว่า 
ขอโทษครับ พอดีคุยเพลินน่ะครับ 
เฮ้ยไม่ได้เว่ย พูดแบบนี้ก็ พลั่ก จิ๊กโก๋คนนั้นถูกหมัดของเอกร่วงลงไป 
นักเลงจริง ยอมให้แค่3ครั้ง หลังจากนั้น มีเรื่อง เอกกล่าว คำพูดเหล่านี้มักออกมาจากเอก คำที่ไม่มีใครรู้ว่าเอกไปสรรหามาจากไหน
แต่สันดานพาล ย่อมไม่ยอมให้ตัวเองถูกต่อยคนเดียวจึงลุกขึ้นมาและตะลุมบอนกับเอกอย่างอุตลุต แต่สู้แรงเอกไม่ได้ ล้มลงไปนอนอีกครั้ง
อันธพาลก็คืออันธพาล จิ๊กโก๋ลุกขึ้นมาอีกครั้งพร้อมที่จะลุย และพุ่งเข้าใส่เก้าที่อยู่ใกล้ จิ๊กโก๋ชักมีดออกมาพร้อมที่จะแทงเก้า เอกเห็นดังนั้นจึงรีบกระโดดเอาตัวเข้าไปขวางทางมีดเอาไว้ไม่ให้โดนเก้า มีดไม่มีทางผ่านไปหาเก้าได้ เพราะขณะนี้มันได้ปักลงไปในตัวของเอกแล้ว จิ๊กโก๋เตลิดหนีหายไป เอกถูกนำส่งโรงพยาบาลแต่ว่าไม่ทัน เขาสิ้นใจเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ทั้ง3ห่างกันออกไปเพราะต่างคนต่างรู้สึกผิด แต่ก่อนที่จะหมดสติเอกได้บอกกับทั้ง 3 ว่า ถ้าฉันตายไป ฉันอยากจะเป็นสายลม เพื่อที่จะอยู่ข้างพวกแกและคนที่ข้ารักตลอดไป เวลาที่มีลมพัดผ่านขอให้นึกถึงกันบ้างนะ เพื่อนรัก
หลังจากนั้นเอกก็หลับตาลงสิ้นใจอย่างสงบ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทั้งสามตื่นจากห้วงแห่งความคิด เมื่อวูบหนึ่งที่ลมพัดผ่านขึ้นมา เหตุการณ์ผ่านมา3ปีแล้ว แต่พวกเขายังคงจำได้ดีเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน สายลมยะเยือกพัดผ่านมาอีกครั้ง วูบหนึ่งที่ทั้งสามได้ยินเสียงของเอกแว่วดังขึ้น เวลาที่มีลมพัดผ่านขอให้คิดถึงกันบ้างนะ เพื่อนรัก
วินหลับตาลงและพูดออกมาเหมือนจะพูดกับใครบางคนว่า 
นายไม่เคยตายไปจากใจพวกเรา เพราะนายยังคงโลดแล่นอยู่ในใจของพวกเราตลอดไปและนายจะเป็นเพื่อนเราตลอดไป เอก เพื่อนรัก
แล้วแมนเก้าและวินก็เดินกอดคอกันไปภายใต้เงาแห่งพระจันทร์ โดยที่ยังมีเงาของเอกเดินเคียงข้างพวกเขาไม่จากไป