เขียนถึงคนบนฟ้า

โคลอน

"เรามาวิ่งแข่งกันมั๊ย"
เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ขณะที่ฉันกำลังเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์ จุดหมายคือบ้านน้าที่อยู่ถัดไปไม่ไกลนัก
"อ้อ...นึกยังไงขึ้นมาล่ะ...ได้สิ"
ฉันตอบแบบงงๆ เมื่อเห็นเจ้าของเสียง ซึ่งเป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็ก ที่บ้านอยู่ตรงข้ามกันนั่นเอง
ที่แปลกใจเพราะตั้งแต่พวกเราเรียนมัธยมก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย เจอกันจังๆก็แค่พยักเพยิดให้กันพอเป็นพิธีเท่านั้น  
ไม่เหมือนสมัยเด็กๆที่แต่ละคนยังกะโปโลกันอยู่ พอถึงวันหยุด พี่ชาย ซึ่งเป็นลูกของน้าจะเป็นหัวโจกพาเด็กๆในซอยเล่นกัน
สมัยนั้นเด็กๆวัยไล่เลี่ยกันจะเยอะ ก็เลยสนุกและสนิทกันเร็ว 
แต่พอขึ้นมัธยม ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่พวกเราเริ่มจะห่างกันไป แต่กลุ่มผู้หญิงก็ยังเหนียวแน่นเหมือนเดิม เพียงแต่จากที่เล่นเกมส์ซ่อนหา โดดยาง ม้าก้านกล้วย ตี่จับ เตย วิ่งแข่ง โอย...นึกแล้วท่าจะยาว คนแก่แล้วก็ประมาณนี้แหละนะความหลังเยอะหน่อย หลังๆพวกเราจะไปรวมตัวกันบ้านน้าทำขนมกินกัน เพราะน้าใจดี เด็กๆจึงแวะเวียนกันไปหาอยู่ประจำ จนถึงขณะนี้ก็ยังเป็นที่รำลึกความหลังไปโดยปริยาย ส่วน ยะ เจ้าของเสียงข้างบนนั้น พอขึ้นมัธยมก็เสน่ห์แรง เจ้าชู้หาตัวจับยาก เลยห่างกันไปโดยอัติโนมัติ 
แล้วเย็นวันหนึ่ง หลังจากกลับจากโรงเรียน แต่ฉันก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนชุด เพราะต้องใส่ให้คุ้ม (ความจริงแล้วไม่อยากซักหลายชุดนั่นเอง)ฉันตั้งใจจะเดินไปเที่ยวบ้านน้าอย่างเคย เดินไปได้สักพักก็ได้ยินเสียง ยะ ตามหลังมาว่า
"วิ่งแข่งกันมั๊ย"
"อ้อ...นึกยังไงขึ้นมาล่ะ...ได้สิแต่ระยะทางแค่นี้ฉันแพ้เห็นๆอยู่แล้วจะแข่งให้เหนื่อยทำไม"
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะต่อรอง แค่ไม่อยากวิ่งเฉยๆ แต่ ยะ กลับบอกว่า
"เดี๋ยวต่อให้ วิ่งไปถึงเสาไฟฟ้าต้นนั้นแล้วเราจะวิ่งตาม"
"อืมม....ก็ได้"(ลองเสี่ยงดู...ฉันแอบคิดในใจ)
ก่อนที่เราจะเริ่มวิ่งแข่งกัน พี่ชายก็โผล่หน้ามาอยู่หน้าบ้านแล้วตะโกนว่า
"เดี๋ยวส่งสัญญาณให้ เอ้า หนึ่ง สอง สาม"
ฉันออกสตาร์ทอย่างแรงและเร็ว เพราะคิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะเอาชนะคนที่ไม่เคยชนะได้เลยตั้งแต่เด็ก และคิดว่าเดี๋ยว ยะ คงจะแซงไปได้อยู่ดี เพราะนักกีฬาอย่างเขากับ กองเชียร์อย่างฉันจะเอาอะไรไปสู้ได้ถึงจะต่อให้ก็เถอะ แต่ฉันกลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่เหมือนคนวิ่งเหยาะๆซะมากกว่า สุดท้ายฉันก็ชนะไปแบบเซ็งๆ 
พี่ชายตะโกนแซว ยะ ว่า
"วู้ๆ ออมแรงนี่หว่า แพ้ผู้หญิง ฮ่าๆ"
แล้วสองหนุ่มก็หายตัวไปไหนกันอีกไม่รู้
เช้าวันถัดมา ฉันเจอหน้า ยะ ก่อนออกจากบ้านแว๊บนึงก็เลยยิ้มให้ก่อนเป็นครั้งแรก ยะ ก็ยิ้มตอบกลับมา ณ เวลานั้นฉันไม่นึกเอะใจเลยว่า นั่นจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่เราได้เจอกัน ต่างคนต่างไปโรงเรียนโดยไม่ได้พูดคุยกันเหมือนเคย
หลังเลิกเรียนพอกลับถึงบ้าน ขณะที่ฉันกำลังดูทีวีอยู่ก็ได้ยินเสียงร้องไห้มาจากบ้านของ ยะ เสียงของป้าเกดแม่ของ ยะนั่นเอง
ใจลงไปอยู่ตาตุ่ม เหมือนเท้าจะไวเท่าความคิดพอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็มาอยู่บ้าน ยะ แล้ว
คนที่บ้านบอกว่า ยะ มอเตอร์ไซค์คว่ำ ตายคาที่ เค้าไปส่งเพื่อนกลับบ้านที่นอกเมือง(พวกเราอยู่ในตัวอำเภอ เพื่อนส่วนหนึ่งมาจากนอกเมืองเวลามาเรียนจะนั่งรถรับส่งนักเรียนมา)เค้าซ้อนกันไปสี่คน ยะ เป็นคนขับ เสี้ยงนั้นก้องเหมือนมาจากที่ไกลๆที่ไหนสักแห่ง นาทีนั้นฉันอยากให้ตัวเองหูแว่วไปเองแต่ เสียงร้องไห้ กลิ่นอายความเศร้าโศก ณ ที่แห่งนั้น ก็ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
ภาพเมื่อวานตอนเย็นที่พวกเราวิ่งแข่งกัน และรอยยิ้มเศร้าๆเมื่อเช้า คือการสั่งลางั้นหรือ ฉันนึกโกรธตัวเองที่ทำไมไม่นึกเอะใจถึงสิ่งที่เป็นเหมือนสัญญาณบ่งบอกเหล่านั้น และนึกเสียใจที่ทำไมไม่ทำตัวให้ปกติ พูดคุยเล่นกันเหมือนตอนเด็กๆ ความจริงแล้วเป็นฉันเองต่างหากที่เปลี่ยนไป ไม่พูดไม่คุย นอกจากจะเจอหน้ากันจังๆเท่านั้น
ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบการแข่งขันเอามากๆไม่ว่าจะเรื่องอะไร เวลาเล่นเกมส์กันตั้งแต่เด็กก็จะแพ้ตลอด เพราะไม่มีแรงฮึดอยากเอาชนะใคร
ณ ตอนนั้น ที่ฉันวิ่งเข้าเส้นชัยเอาชนะคนที่ไม่คิดว่าจะชนะได้ ทำให้รู้สึกมีความสุขแม้จะเพียงแว่บหนึ่งก็ตามหลังจากที่ได้ตระหนักว่าถ้าเขาไม่ออมมือให้ก็ไม่มีทางชนะได้หรอก 
การสูญเสีย เพื่อนวัยเด็กในครั้งนั้นทำให้ฉันเรียนรู้ที่จะรู้จักเอาชนะแต่เป็นการ เอาชนะใจตนเอง นั่นคงเป็นคำสั่งลาที่ฉันคิดว่า ยะ อยากจะบอก
"อย่าเพิ่งยอมแพ้ ถ้าคุณใช้แรงแค่น้อยนิด"
วันนั้นถ้า ยะ ไม่ออมมือให้ ถึงแพ้ฉันก็ภูมิใจ เพราะอย่างน้อยก็สู้สุดใจตั้งแต่ก้าวแรกที่ออกสตาร์ทแล้ว 
"ขอบคุณนะคนบนฟ้า"
ปล.ไหนๆนายก็ได้ไปที่ชอบๆแล้ว สงกรานต์นี้ฉันจะฝากขนมที่นายชอบไปให้นะ รอรับด้วยล่ะ"