เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเมื่อสู่อินเดีย(ตอนจบ)

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ประเทศอินเดีย   บอกได้เลยว่า    สิ่งคุณกลัวคือขอทาน       เคยลองมาแล้วค่ะด้วยความสงสารให้ไอศครีม   ขอทานเด็กไปคนหนึ่ง   ทีนี้   ตามมาเป็นร้อย    เกาะแข้งเกาะขา   จนเราเดินไม่ได้     ลองถามหลายคนที่อยู่ในอินเดีย    บอกว่า  วรรณะนี้เกิดมาเพื่อเป็นขอทาน  น่าสงสารและเห็นใจ   แต่แปลกน่ะ  คนอินเดีย   เท่าที่เห็นไม่มีคนบ้า   ไม่เคยเห็นโรงพยาบาลบ้า  และม้านั่งริมทาง  เท่าที่สังเกตุคนอินเดีย   ชอบคุยกัน    บอกว่ายุ่งมาก   แต่ไม่เห็นมีอะไรคุยกันสะมากกว่า
สิ่งเร้นลับที่ต้องไปค้นหาเองคือ   พุทธยา    สวยงามและศักดิ์สิทธิ์   
สำหรับการต่อรถในอินเดีย    คุณต้องมีเงินปลีก   ไม่งั้นคุณจะไม่ค่อยได้เงินทอน   ไม่ว่าซื้อของฝาก   ทั้งที่ตกลงราคากันแล้ว   ถ้าไม่มีเงินปลีก   ก็ไม่ยอมทอนหลายร้าน
สเน่ห์ของอินเดีย   คงจะเป็นการต่อรองราคาของ   ว่าเราเสียรู้คนอินเดียไหม
หลายคนเท่าที่เจอ   กลับไปซื้อร้านเดิม   ส่วนมากจะได้ราคาไม่ตรงกัน   คนไทยที่มาเที่ยว  บางคนก็รับไม่ได้   กับการไม่รักษาคำพูดของคนเดีย
สถานที่สำคัญ     เดี๊ยวนี้มีขอทาน   ทั้งมืออาชีพ  และสมัครเล่น   ถามไถ่  ได้ใจความว่า   คนไทยชอบ  สงสาร   เลยให้เงินง่าย  แถมไม่รับเงินทอน  ทำให้คนอินเดียเคยตัว
สภาพฝุ่นที่คละคลุ้งจนแทบหายใจไม่ออก   ความสกปรก   อาหาร    ต้องทำใจและยอมรับให้ได้แต่คนไทยดีอย่างหนึ่ง   คือมีวัดไทยในอินเดียเป็นที่พึ่งพิง
และสถานที่สำคัญ  ขอทานจะเข้าไปไม่ได้
การนั่งปฎิบัติธรรม   เราต้องยอมรับ    และอย่าคิดแทนคนอื่น     มองดูด้วยสายตาที่มองว่า   ผู้คนหลั่งไหลมาด้วยศรัทธา   มีความสุข  กับสิ่งที่เห็นที่เป็นอยู่
บอกได้เลยว่า   คนอินเดียพูดประโยคง่ายของคนไทยได้เยอะมาก   และค่อนข้างจะประหยัด   ไปดูที่สอบเป็นดอกเตอร์   มหาลัยใช้กระดาษซีดมากใบปริญญาเอกเก่า  ใบสมัคร   ร้อยด้วยเชือกกระสอบ    คนใหญ่คนโต  จะมาจะไม่วุ่นวาย  เหมือนคนไทย   เตรียมตัวสามสิบนาทีเสร็จ
ห้องน้ำในสถานที่สำคัญ  มีทุกที่ค่ะ  แต่ตามทาง  เรามักเห็นคนอินเดีย  ยืนฉี่  กันก้นขาวๆๆหรือล้อมวงสังสรรค์ไปคุยไปขี้ไป
คนไทยจึงกลัวเรื่องห้องน้ำที่สุด   สถานที่เที่ยวที่สำคัญมีหุกแห่งแยกชายหญิงสะอาดในระดับหนึ่ง