เหตุใดคนเราจึงต้องบำเพ็ญ

คีตากะ

 
"ชีวิตของเราได้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นหลังจากที่เราได้ใช้พลังอันแท้จริงและปัญญาของเราแล้ว  ซึ่งเป็นสติปัญญาเดิมแท้ของเรา ทุกอย่างจะมา  ความสามารถพิเศษทุกอย่างจะปรากฏขึ้น  ธรรมชาติแห่งความรักและธรรมชาติที่ซ่อนเร้นของเราจะปรากฏขึ้น  ความสามารถพิเศษทุกอย่างของเราจะมา โดยที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน" 
~ อนุตราจารย์ชิงไห่~
 
"เมื่อเราบรรลุถึงความสงบสุขภายใน  เราก็จะบรรลุทุกสิ่งทุกอย่าง ความพอใจและความสมปรารถนาทุกอย่างทั้งทางโลกและสวรรค์ ล้วนมาจากอาณาจักรของพระเจ้า  การตระหนักรู้ภายในถึงความสอดคล้องกลมกลืนชั่วนิรันดรของเรา  ถึงปัญญานิรันดร์ของเรา และถึงมหาพลานุภาพของเรา  หากเราไม่ได้รับสิ่งเหล่านี้  เราก็จะไม่มีวันพอใจ ไม่ว่าเราจะมีเงินหรือมีอำนาจขนาดไหน  หรือไม่ว่าจะมียศตำแหน่งสูงสักเพียงไรก็ตาม"
~ อนุตราจารย์ชิงไห่~
 
"จงค้นหาทรัพย์สมบัติชัวนิรันดร์ของเธอ  และเธอจะสามารถนำสมบัติเหล่านั้นออกมาจากแหล่งซึ่งไม่มีวันใช้ได้หมด  นี่คือพระพรอันไม่มีที่สิ้นสุด!  ฉันไม่มีคำพูดที่จะโฆษณาสิ่งนี้ได้  ฉันได้แต่กล่าวสุดดี และหวังว่าเธอคงจะเชื่อคำกล่าวของฉัน   หวังว่าพลังของฉันจะสามารถส่งผลกระทบถึงหัวใจเธอ  และช่วยยกเธอขึ้นสู่ความรู้สึกที่มีปิติสุข  แล้วเธอก็จะเชื่อ  หลังจากการประทับจิตแล้วเธอจะเข้าใจความหมายของสิ่งที่ฉันพูดนี้ได้อย่างถ่องแท้  ฉันไม่มีวิธีที่จะอธิบายถึงพระพรอันยิ่งใหญ่นี้  ซึ่งพระเจ้าได้มอบให้แก่ฉัน  และให้ฉันมีสิทธิที่จะแจกจ่ายออกไปแก่ผู้อื่นฟรีๆ  โดยไม่คิดค่าตอบแทนหรือมีข้อแม้ใดๆ "
~ อนุตราจารย์ชิงไห่~
 
" คำสอนของเราก็คือ อะไรก็ตามที่เธอจำเป็นต้องทำในโลกนี้  ก็จงทำไป ทำจนสุดความสามารถ จงมีความรับผิดชอบ และก็นั่งสมาธิทุกๆ วันด้วย  แล้วเธอก็จะได้รับความรู้มากขึ้น  ได้รับปัญญามากขึ้น  และได้รับความสงบสุขมากขึ้น  เพื่อที่เธอจะได้รับใช้ตนเองและรับใช้โลกนี้  อย่าลืมว่าเธอมีความดีของตัวเธอเองอยู่ภายใน  อย่าลืมว่าเธอมีพระจ้าอยู่ภายในตัวเธอ  อย่าลืมว่าเธอมีพุทธะอยู่ภายในใจของเธอ" 
~ อนุตราจารย์ชิงไห่~
 
"ผู้ที่ประเสริฐบริบูรณ์ก็คือ  ผู้ที่เป็นมนุษย์สมบูรณ์เต็มตัว  ผู้ที่เป็นมนุษย์เต็มตัวจะประเสริฐบริบูรณ์  ขณะนี้  เราเป็นมนุษย์เพียงครึ่งเดียว  เราทำสิ่งต่างๆ ด้วยความลังเลใจ  เราทำสิ่งต่างๆ ด้วยอัตรา  เราไม่เชื่อว่าพระเจ้าเป็นผู้ที่จัดทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดนี้  เพื่อความเพลิดเพลิน  และเพื่อประสบการณ์ของเรา  เราแบ่งแยกบาปและบุญ เราถือทุกอย่างเป็นเรื่องสำคัญใหญ่โต แล้วก็ตัดสินตัวเองและคนอื่นไปตามนั้น  เราทุกข์ทรมาณจากการตั้งข้อจำกัดของตัวเอง  ว่าพระเจ้าควรจะทำอะไร  เข้าใจไหม?  ที่จริงแล้ว พระเจ้าอยู่ภายในตัวเราและเราจำกัดพระองค์ไว้ เราอยากเล่น อยากจะสนุกสนานเพลิดเพลิน แต่เราไม่รู้ว่าจะทำอะไร  เราจึงได้แต่พูดกับคนอื่นว่า "อา!  เธอไม่ควรจะทำอย่างนั้นนะ "  และก็พูดกับตัวเองว่า "ฉันไม่ควรจะทำอย่างนั้น  ฉันต้องไม่ทำอย่างนั้น  ฉันต้องไม่ทำอย่างนี้  แล้วฉันควรจะเป็นมังสวิรัติไปทำไมกัน ? นั่นแหละ ! ฉันก็รู้อย่างนั้น  แต่ฉันเป็นมังสวิรัติเพราะว่า  พระเจ้าภายในตัวฉันต้องการแบบนั้น" 
~ อนุตราจารย์ชิงไห่~
 
"เราถูกแยกออกจากพระเจ้าก็เพราะว่าเรามีธุระวุ่นวายมากเกินไป  ถ้ามีคนกำลังพูดคุยกับเธออยู่  แล้วเสียงกริ่งโทรศัพท์ก็ดังอยู่ตลอดเวลา  แต่เธอกลับวุ่นวายอยู่กับการทำครัว หรือพูดคุยกับคนอื่นอยู่  ก็ไม่มีใครจะติดต่อกับเธอได้  พระเจ้าก็เช่นเดียวกัน  ท่านกำลังเรียกเราอยู่ทุกวัน  แต่เราไม่มีเวลาให้ท่านเลย และคอยแต่จะวางหูโทรศัพท์ใส่ท่าน" 
~ อนุตราจารย์ชิงไห่~