พรหมลิขิต [=Destiny of Heven=] ....( 1 ปฐมบทของความบังเอิญ )

ป๊ากเก้อร์

ความทรงจำที่เลือนลางไปและไม่เคยที่มันจะกลับมา วนเวียนอยู่ในหัวเราอีก และสิ่งที่ทำให้ต้องพรากจากกันในชาตินี้ก็เพราะกรรมที่ได้ก่อขึ้นหรือ หรือเนสิ่งทดสอบระหว่างฉันกับเธอ เมื่อภูตื่นขึ้นก็คิดว่าฝันเมื่อกี้เหมือนกับความจริงมาก ภูฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง น่าตาน่ารัก ตากลมบ่องแบ๊ว แต่ถูฉุกคิดได้ว่า 
"เราฝันถึงผู้หญิงคนนี้อีกแล้วเหรอ" ไม่รู้กี่ครั้งที่ฝัน แต่ทุกครั้งที่ฝันยิ่งรู้สึกผูกพันธ์กับผู้หญิงคนนี้มาก ภูเรียนอยู่มหาลัยชั้นปี 4 มีเพื่อนๆมากมายทั้งชายและหญิง แต่ก็ไม่รู้สึกว่าเพื่อนจะอยู่กับเค้าได้ตลอดชีวิต ประโยคนี้ภูคิดอยู่เสมอ และคิดทุกครั้งที่ฝันถึงผู้หญิงคนนี้ 
    เสียงๆ หนึ่งดังขึ้น "เฮ้ย ! ภู คิดไรอยู่ว้า แม่ง โลกส่วนตัวจังนะ"  
"อ้อ กูคิดอะไรเพลินๆอยู่หวะ"  
"พรุ่งนี้สอบแล้ว คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะภู "
นุกับแนท เพื่อนของภูในกลุ่มห้องเดียวกัน ทั้ง 3สนิทกัน แต่... นุกับแนทนั้นเป็นแฟนกัน และก็อาจจะเป็นเหตุผลนึงที่ว่า แม้จะสนิทกันก็จริงแต่ภูก็ไม่เคยที่จะสุงสิงกับ 2คนนี้เท่าไหร่ เพราะด้วยทั้งคู่เป็นแฟนกัน ดังนั้นภูมักจะไปสุงสิงอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเพื่อนของภูกลุ่มนี้มักจะชอบเตะบอล ซึ่งตรงกับตัวภูที่ชอบเตะบอลเป็นชีวิตจิตใจ 
"ภู! กับบ้านด้วยกันป่าว"
นั่นคือเสียงของแนทที่ชวนภูกับบ้านด้วย 
"ไม่หละแนทกลับกับนุเถอะ ภูว่าจะไปเตะบอล"
แต่ทว่าแนทกลับมองภูด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์คล้ายๆว่าอยากให้ภูกลับด้วย แต่แล้วทั้ง 2ก็เดินจากไป จากนั้นภูจึงเดินไปหาเพื่อนกลุ่มซี้ 
ตูน =เพื่อนปากห้อย 
น่อง =เพื่อนตัวดำนิสัยพ่อพระ แต่ลึกแล้วขี้หรีนิดหน่อย 
พั้ม =เพื่อนตัวขาวผอมสูงหน้าตาดีสุดในกลุ่มแต่พูดไม่ค่อยชัดเพราะดันลิ้นไก่สั้น 
ปู =ชายหน้าเหลี่ยมที่ชอบทำซึ้งต่อหน้าเพื่อนๆเวลาน้อยใจ 
เช =บุรุษผู้มีเสน่ห์ดึงดูดเพศเดียวกัน แต่ก็พอมีเสน่ห์อยู่บ้างกับเพศตรงข้าม
หมึก =เพื่อนตัวดำอีกคน แต่ไปไหนไปกัน มีเรื่องหมึกลุยก่อนคนแรก แม้หน้าจะไม่หล่อ แต่ก็นิสัยดี 
หนึ่ง =บุรุษผู้มีอุดมการณ์และเพียบพร้อมด้วยหลักการสารพัดอย่าง 
และสุดท้าย ....
รุ้ง =สาวสวยที่สุดในกลุ่ม เพราะดันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มสนั่นเอง
บุคลเหล่านี้คือเพื่อนสุดซี้ของภู ที่ภูมักจะมาสุงสิงเสมอ "แป๊ะ !" เสียงดัง แป๊ะ นี้ไม่ใช่เสียงอะไร เป็นเสียงฝ่ามือของภูที่ได้สัมผัสกับศรีษะอันแบนราบของ หมึก และฝ่ามืออีกมากมายก็ตามมาเป็นละลอก ฮ่าฮ่าฮ่า ....เสียงหัวเราะของเหล่าเพื่อนผองดังขึ้น 
'แม่งเสียงดังแป๊ะอย่างกะระฆัง..เวงเอ๊ย ก้องกังวาลในหัวกูเลย"
"หัวไอหมึกแม่งโคตรทุยเลยหวะ" ปูพูดไปขำไป 
"โอ๋..ขวัญเอ๊ยขวัญมา" เชรูปหัวหมึกด้วยความเอ็นดู และคำถามที่กวนโอ๊ยก็ดังขึ้น "เฮ้ย! เจ็บเปล่าว้า...." ฮ่าฮ่าฮ่า ตูนถามด้วยความสะใจ 
"มึงลองมั้ยหละ" หมึกพูดด้วยความแค้นพร้อมอยากจะเอาคืนทุกคน
"เฮ้ยแล้วนี่ใกล้จะสอบแล้วนะเว้ย อ่านหนังสือกันยังว้าเทอมสุดท้ายแล้วน้าเว้ย" น่องถาม 
"เออ พูดถึงเทอมสุดท้าย ถ้าสอบเสร็จไปเที่ยวบ้านกูที่ชะอำป่าวว้า" ตูนเอ่ยถามเพื่อน 
"เออว่าแต่เดี๋ยวนี้ไม่เห็นรุ้งเลยหวะ มันไม่มาเรียน 2วันแล้วหนิ ..เฮ้ยพั้มแฟนพั้มไมไม่มาเรียนอะ" เชถาม
"เลิกกันแล้ว" พั้มตอบด้วยท่าทีเฉยๆ เหมือนคนตายด้าน แต่ผิดกับทุกคนที่ได้ยิน เพราะตอนนี้ทุกคนก็อึ้งกิมกี่ไปตามกันและภูก็พูดขึ้นว่า "เลิกกันเมื่อไหร่ว้าเนี่ยะ วันนั้นยังเห็นไปไหนด้วยกันอยู่เลย" 
"ก็เลิกกันวันนั้นแหละ" พั้มพูด
"อ้าวไมว้าพั้ม" ภูถามด้วยความสงสัย 
"ก็รุ้งมีคนใหม่ จากกันทางเน็ท แล้วก็คุยกันมาหลายเดือนแล้ว เราพึ่งรู้เมื่อวันนั้นอะแหละ แล้วรุ้งก็ไม่สนใจเราอีกเลย"
"รุ้งแม่งแย่มากเลยหวะ" เชตำหนิอย่างไม่พอใจ 
"แล้วพั้มก็เศร้าอะดิ" ภูพูด 
"อืม..นิดหน่อย..แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว"
"งั้นกูว่านะ เตะบอลดีกว่าแก้เซ็ง" ภูพูดชวน
"เออเห็นด้วยหวะ" ตูนพูดสนับสนุน แล้วเพื่อนๆก็พากันเดินขึนไปที่โรงยิม แต่ทว่า
"โห! คิวยาวหวะเพื่อน" ตูนพูด
"ไร้วาอุตส่าห์จะมาเล่น"ภูพูดด้วยความเสียดาย "งั้นไปเล่นเกมส์ดีกว่า " ภูออกความเห็น 
"เอองั้นก็ดี" ตูนเห็นด้วย
"เล่นเกมส์ก็ได้ว้า"เชพูดด้วยความเสียดาย พอทุกคนมาถึงร้านเกมส์ต่างคนก็ต่างจับจองที่ของตัวเอง แต่แล้วภูก็ได้ไปสดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าอย่างจัง "แป๊ะ" เสียงดังสนั่นร้าน เป็นเสียงคุ้นเคยของคนในกลุ่ม นั่นคือเสียงประจำกลุ่ม เสียงตบหัวนั่นเอง "โอ๊ย!" ภูกุมมือด้วยความเจ็บ 
"ห่าเอ๊ย..ตบมาได้"
"เหม่อไรว้า จะเล่นเปล่าเนี่ยะ"ตูนถาม 
"โอ้โหเสียงดังแป๊ะเลย" ฮ่าฮ่าฮ่า เสียงขำของเชและเพื่อนๆก็ดังขึ้น 
"มองเหม่อไรว้า" ตูนถามอีกรอบ 
"เปล่า ก็แค่มองดูว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆ คุ้นมากเหมือนเคยเห็น"ภูตอบ 
"เออ..เรื่องของมึง" ตูนตอบพร้อมกับไม่ใส่ใจอะไร แล้วเพื่อนพ้องทั้งหลายก็เล่นเกมส์กันอย่างเมามันมีด่ากันบ้างโหวกเหวกโวยวายกันบ้างตามภาษาผู้ชาย แต่ดูเหมือนว้าภูจะไม่ค่อยมีสมาธิเล่นซักเท่าไหร่ เพราะตัวเค้าเองนั้นเล่นเกมส์ไปก็มองผู้หญิงคนนั้นไป ภูรู้สึกกับว่าผู้หญิงคนนั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก นึกไม่ออกเลย2ชั่วโมงผ่านไป....
"ตาสุดท้ายแล้วนะเว้ย"ตูนบอกกับเพื่อนๆ แต่ทว่า..... "โธ่เอ๊ย แพ้อีกแล้ว" ตูนพูดด้วยความแค้นเคืองนิดหน่อย "ไอเชแม่งรุมนี่หว่า"ตูนพูด 
"อ้าวรุมไรว้า..ฮ่าฮ่าฮ่า...กูเก่งตะหาก" เชขำด้วยความสะใจ แล้วทั้งหมดก็เตรียมลุกไปจ่ายตังค์พร้อมพากันกลับบ้าน "อุ๊บ!? โทษครับ" ภูไม่ทันระวังเดินไปโดนผู้หญิงคนนั้น โดนผู้หญิงคนที่ภูเหม่อมองอยู่ แต่หัวใจภูกลับเต้นรัว ตึกๆๆ จนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้ และภูก็พูดต่อว่า "เอ่อ ผมไม่ทันระวัง ขอโทษด้วยนะครับ" ภูใจเต้นแรงมากขณะพูด ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตรและตอบกลับไปว่า "ไม่เป็นไรค่ะ" ภูถึงกับอึ้งเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแบบถนัดถนี่ ในใจคิดได้ถึงในฝัน ฝันที่เคยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งจับมือไปด้วยกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่นั่นคือฝัน แล้วทำไมผู้หญิงในฝันถึงมาอยู่ตรงหน้าได้ ภูคิดในใจ เพราะใบหน้าของเธอช่างเหมือนนางในฝันของภูเหลือเกิน "แป๊ะ!" 
"เอ้ย มึงจะไปยังว้า"  เสียงประจำกลุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมเสียงดังแป๊ะที่ก้องกังวาลในหัวภู เชนั่นเองที่เป็นเรียกสติภูด้วยเสียงประจำกลุ่ม และเธอคนนั้นก็ขำเพราะอาการเอ๋อของภู ส่วนภูก็ยังมึนงงและเดินออกไปพร้มกับเพื่อนๆ แต่ในใจก็คิด ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนผู้หญิงในฝันเราจริงๆ และพวกเหล่าเพื่อนซี้ทั้งหลายพอออกจากร้านเกมส์แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านกัน ระหว่างจะเดินกลับบ้านเสียงโทรศัพท์ของภูก็ดังขึ้นนั่นคือ เสียงของรุ้ง เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มเพียงหนึ่งเดียวได้โทรมา "ภูอยู่ไหน?" รุ้งพูด
"อ้อรุ้งเหรอ ว่างัยหายไปไหนมา 2วันไม่มาเรียนเลย"
"ขี้เกรียจอะ แล้วก็รุ้งเจอคนใหม่ เค้าก็โอเคอะ เค้าชวนไปอยู่ด้วย "
"เฮ้ย !?แล้วนี่คบกันยังไม่ถึงอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ แล้ว..."
 "รุ้งเบื่ออะภู รุ้งเหงาด้วย ไม่อยากอยู่คนเดียว"
 "อ้าว!?....." ภูได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
"แล้วภูอยู่ไหนแล้ว"
"กำลังจะกลับบ้าน"
"เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้รุ้งไปมหาลัยและ มีสอบด้วยหนิ" 
"อืม"
"ภูอย่าพึ่งบอกเพื่อนๆนะว่ารุ้งย้ายหอไปอยู่กับคนใหม่"
"อืมๆ"ภูได้แต่ตอบอืม อืม อืม แล้วก็อืมเพราะอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก แล้วรุ้งก็วางสายไป ภูได้แต่คิดว่าทำไมรุ้งถึงเป็นคนแบบนี้จากเด็กใสซื่อไร้ดเยงสา แต่ตอนนี้เริ่มเหมือนเด็กใจแตกเข้าทุกที เมื่อภูกลับถึงบ้านก็อาบน้ำอาบท่ากินข้าว และทำกิจวัตรประจำวันนั่นคือ เล่นคอม ภูเล่นทั้งเน็ท ทั้งเอ็มเอสเอ็น คุยกับเพื่อนๆทั้งเพื่อนสมัยเรียนประถม มัธยม จนเวลาล่วงเลยไปถึง 4ทุ่มโทรศัพท์มือถือของภูก็ดังขึ้น "ฮัลโหล"
"นอนยังภู" นั่นคือเสียงของแนท แต่เสียงของแนทช่างหงอยเหงาเศร้าสร้อยเหมือนมีเรื่องอยากจะปรับทุกข์กับภู "ว่างัยแนท เสียงหงอยเชียวทะเลาะอีกแล้วเหรอ"
"อืม นุยังคบฝิ่นอยู่เหรอภู" 
"เอ....อันนี้ภูไม่รู้นะ ทำไมเหรอแนท "
"ก็วันนี้นุคุยกับใครก็ไม่รู้ แต่แนทรู้ว่าคนที่นุคุยด้วยเป็นผู้หญิง..ดูท่าทางนุจะเกรงๆเค้าอยู่เหมือนกัน ภู!แนทคิดมากไปรึเปล่าหรือว่าแนทก็เป็นแค่ตัวเลือกของนุ"
ภูได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
"เออ..แนท ภูก็ไม่รู้นะ แต่คงไม่มีอะไรหรอก...มั้ง...."ภูตอบไปโดยไม่แน่ใจและพูดเหมือนกับว่าปิดบังแนท 
"ภู บอกแนทมาเถอะ นุยังคบกับคนที่ชื่อฝิ่นอย฿ใช่มั้ย? "แนทพูดไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา  ภูไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะสิ่งที่แนทพูดมาถูกหมด คือ นุยังคบกับฝิ่นอยู่ สุดท้ายภูก็ตัดสินใจ เล่าเรื่องราวของนุกบฝิ่นให้แนทฟัง 
"แนท คือ ก็จริงอย่างที่แนทพูดหนะแหละ แต่ภูก็ไม่แน่ใจว่าคุยกันบ่อยขนาดไหนเจอกันบ้างมั้ย แต่ก็คงคบกันอยู่นั่นแหละ " ภูพูดด้วยความำบากใจ ส่วนแนท 
"แนททำใจไม่อะภู" แนทเริ่มร้องไห้ฟูมฟายหนักขึ้น ภูได้แต่ปลอบให้แนทเบาใจและชวนแนทคุยถึงเรื่องสอบในวันพรุ่งนี้ 
"แนทพรุ่งนี้ก็สอบแล้วนะ อ่านหนังสือยัง"
"อ่านแล้ว" แนทตอบไปร้องไห้ไป 
"อืมดีดี ภูจะได้ลอก ฮ่าฮ่าฮ่า" ภูพูดจบก็หะวเราะ พอภูพูดประโยคนี้จบแนทก็เริ่มมีรอยยิ้มบ้างและตอบไปว่า 
"บ้า! แนทก็ทำไม่ค่อยได้หรอกยังจะมาลอกอีก"
"ไม่เป็นไรขอให้ได้ลอกพอ เดี๋ยวให้ลอกภาษจีนบ้าง"  
"โอเคโอเคได้ได้" แล้วภูก็พูดตัดบทไปว่า 
"สบายใจขึ้นแล้วใช่มั้ยแนท"
"อืม ก็เพราะภูนั่นแหละ" แล้วแนทก็แอบขำนิดๆ
"งั้นภูขอตัวไปหละนะ
"จ้า....ฝันดีจ้าภู"
"โอเค เช่นกันแนท"
ก่อนนอน ภูก็ยังคิดเรื่องของแนทกับนุ ซึ่งความจริงแล้ว แนทจะเรียกว่าเป็นนุนั้นก็ไม่ใช่ เพราะก่อนที่ทั้ง 2จะคบกันนุนั้นมีแฟนอยู่แล้ว นุเป็นคนราชบุรีและมีแฟนมาก่อนแล้วนั่นก็คือฝิ่นคนที่แนทพูดถึง เท่าที่รู้นุนั้นเป็นแฟนกับฝิ่นมานานมากแล้วประมาณ 4-5ปได้ก่อนนุจะเข้าเรียนมหาลัย และเหตุผลของความห่างไกลกันระหว่างนุกับฝิ่น นุจึงนอกใจฝิ่นไปคบกับแนทด้วยเพื่อเป็นคนแก้เหงา แต่ทว่าแนทเป็นคนที่จริงจังและนุก็เป็นแฟนคนแรกของแนทแนทจึงได้เสียใจมากขนาดนี้ ภูคิดไปคิมาไม่รู้นานเท่าไหร่ แล้วก็หลับไปจน...
เช้าวันรุ่งขึ้น..การสอบก็มาถึง การสอบครั้งนี้เป็นการสอบครั้งสุดท้ายของภาคเรียนและเป็นการสอบครั้งสุดท้ายของชีวิตเด็กมหาลัยของภูและเพื่อนๆ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นจนในที่สุด..ก็มาถึงวันประกาศผลว่าใครจะเรียนจบมหาลัยกันบ้าง ทุกคนพากันไปเจอที่ร้าเน็ทเพื่อมาดูผลสอบกันทางอินเตอร์เน็ท เพื่อนของภูจบกันหมดทำคนแนนได้เป็นที่หน้าพอใจจน..มาถึงภู 
"เฮ้ย!! มึงลุ้นอย่างกะเปิดไพ่เลยนะ" ปูพูด
"มันลุ้นนี่หว่า ..เฮ็ย..ออกแล้วหวะ!!......วะ!!!!" ภูอุทานด้วยความสะใจและดีใจแบบสุดๆ"2.00พอดีเป๊ะ เส้นยาแดงผ่าแปดจริงๆ" ภูสอบผ่านและเรียนจบการศึกษาด้วยคะแนนเกรดเฉลี่ยรวม 2.00พอดีเป๊ะ "ถ้าไม่ได้ภาษาจีนนี่ ตายแน่เลย" ภูคิดในใจ 
"อุ๊ย!" เสียงอุทานของใครบางคนดังขึ้น 
ด้วยความดีใจสุดๆของภู ไม่ทันระวังภูกำลังจะจับเม้าท์คอมพิวเต้อร์ แต่กลับไม่ได้มองว่ามือตัวเองดันไปจับเม้าท์ผิดอัน เพราะแทนที่จะจับเม้าท์แต่กลับไปจับมือของใครบางคนเข้า.......