รักฉันอีกสักครั้ง (บทเริ่มต้น )

วิศัลยา

เขาบอกกันว่าเวลาเราได้เจอคนที่ใช่ในหัวใจจะมีเสียงเหมือนระฆังดังก้องไปหมดจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย   ลัลลิยา  สาวน้อยวัยรุ่นกำลังยืนชื่นชมดอกกุหลาบสีแดงที่ชูช่อบานอยู่ริมรั้วไม้เตี้ยๆของโรงเรียน   อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันวาเลนไทน์แล้วแต่ลัลลิยายังหาคนที่จะมาให้ดอกกุหลาบไม่ได้เลย  ความสวยของดอกกุหลาบนั้นช่างเย้ายวนใจยิ่งนักลัลยิค่อยๆก้มลงดมดอมกลิ่นหอมอ่อนๆนั้น
" ว้าวอยากเป็นดอกไม้นั่นจังเลย  จะได้มีคนน่ารักมาหอม   "    
เสียงหนึ่งดังขึ้นลัลลิยาหันไปตามเสียงนั้นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งผมตั้งชี้ใส่เจลหนาคนนั้นยืนอมยิ้มอยู่ที่แก้มของเขาแปะพลาสเตอร์ไว้  ลัลลิยารู้สึกกระดากอายยิ่งนักที่มีคนมาเห็น  เธอถอยห่างจากดอกกุหลาบแล้วทำเป็นรดน้ำดอกกุหลาบ
" เธออยุ่ชมรมอะไรเหรอฉันชื่อวารุตอยุ่ชมรมดนตรีนะ   "
"ฉันอยู่ชมรมพฤกษศาสตร์ เอ่อ ขอทางหน่อยสิ "
ลัลลิยารีบเดินหนีไปวารุตร้องขึ้นตามหลัง " เธอชื่ออะไรน่ะยังไม่ทันตอบเลยรีบไปไหนซะแล้วล่ะ " 
เขาอมยิ้มออกมาเล้กน้อยที่เห็นผู้หญิงคนนั้นรีบเดินก้มหน้าจากไป  เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนดอมดมดอกกุหลาบอย่างทะนุถนอมดูแล้วน่ารักมาก แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีหน้าตาที่โดดเด่นสักเท่าไหร่  ที่ดูดีที่สุดในใบหน้าก็เห็นว่าจะเป็นแค่ดวงตากลมโตสีดำสนิทคูนั้นเท่านั้นเอง    
"ชมรมพฤกษศาตร์ อือฮึ ดูเด็กเรียนชะมัดเลย " 
แล้ววารุตก็เดินหนีไปที่มุมตึกนั้นลัลลิยาแอบมองมาตรงที่วารุตยืนอยู่   หญิงสาวรู
รู้สึกแปลกๆและอับอายใจชอบกล ที่ถูกใครก็ไม่รู้ทักแบบนี้  แถมผู้ชายคนนั้นท่าทางก็เหมือนกับพวกนักเลงเสียด้วย  ลัลลิยาไมเคยข้องเกี่ยวกับคนแบบนี้มาก่อน
ก่อน เธอเดินออกจากโรงเรียนมุ่งหน้าจะกลับบ้าน  ทันใดนั้นมีพวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งเข้ามาลวนลามเธอลัลลิยาตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ท่ามกลางวงล้อมคนพวกนั้น  เธอหลับตาปี๋ทันใดนั้นมีใครคนหนึ่งเข้ามาฉวยข้อมือของเธอพาเธอวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น นายวารุตนั่นเอง หญิงสาวรู้สึกหัวใจเหมือนจะลอยละล่องออกมาจากอกอย่างไรชอบกล  วิ่งออกมาได้ไกลพอสมควรวารุตก็หยุดยืนเหนื่อยหอบแล้วหัวเราะออกมา 
"เกือบไปแล้วนะเธอ "  
ลัลลิยาก้มลงมองมือของตนที่ถูกกุมอยุ่ด้วยมือของวารุตอย่างขัดเขิน ชายหนุ่มรุตัวรีบปล่อยมือเธออกแล้วหัวเราะแหะๆ
" ขอบใจมากนะที่มาช่วย " 
"แค่นี้เองเรื่องจิ๊บๆ "   เขาว่า แล้วเอามือปาดเหงื่อบนใบห้นา ลัลลิยาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้ออกมายืนให้วารุต
"หน้านายเปื้อนน่ะ  เช็ดออกหน่อยนะ "      ว  รตมองแล้วรับผ้านั้นมาถือไว้ลัลลิยา  ยิ้มน้อยๆอย่างรู้สึกเป็นมิตรกับเขา 
" ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่   " 
"นี่เธอชื่ออะไรเหรอ " 
เขาตะโกนถามลัลลิยาหันมามองแล้วร้องตอบเขาไป " ฉันชื่อลัลลิยาอย่าลืมชื่อฉันล่ะ "  แล้วลัลลิยาก้เดินจากไปวารุตยืนมองจนลัลลิยาเดินไปลับตาแล้วยิ้มออกมา 
"ลัลลิยา  ชื่อนี้ฉันไม่มีวันลืมหรอก "
สายลมพัดผ่านมาเบาๆใบไม้สั่นไหวน้อยๆตามแรงลม   ลัลลิยาอมยิ้มรู้สึกเหมือนกับมีเสียงระฆังดังกึกก้องกังวานอยุ่ในหัวใจขึ้นมาเสียแล้ว