การปล่อยวางกับความอิสระ

คีตากะ

เมือ่พวกเราอยู่ดินแดนที่สูง จะมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ ในโลกที่มีอยู่เป็นจำนวนมากเหมือนกับเม็ดทรายในแม่น้ำคงคา เกิดขึ้นมาในพริบตาเดียว แล้วสลายไปในพริบตาเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับภาพมายา! และแม้แต่พูดไม่ได้ว่าในพริบตาเดียว มันเหมือนกับเกิดขึ้นมาปุ๊บ ก็สลายไปทันที พวกเราอยู่ในดินแดนที่สูงดูโลกมายาทั้งหมด ก็เป็นเหมือนเช่นนี้
             ดังนั้น ความทุกข์ในชีวิตมันดูเหมือนยาวนาน เป็นเพราะพวกเราอวิชา ถูกกักขังอยู่ในกรงของเวลากับช่องว่าง มันจึงดูเหมือนยาวนาน แต่ความเป็นจริงมันไม่นาน สำหรับพระเจ้า แม้แต่ 1 วินาที ในพริบตาเดียวยังไม่ถึง ความจริงไม่นับเวลา เ ร็วมากจริงๆ! แต่เพราะว่าพวกเธอถูกกักขังไว้ที่มุมมุมหนึ่ง มองไม่เห็นทั้งหมด ดังนั้นก็เข้าใจว่า ตัวเองอยู่ที่นั่นเท่านั้น ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น! พวกเธออยู่ได้ทุกแห่งหน เพียงแต่ถูกขังอยู่ที่นั่น บินออกไปไม่ได้ แล้วคิดว่า ตัวเองนั้นอยู่ที่นั่นเท่านั้น ตัวเองก็เป็นคนนั้น เป็นคนนี้
             เหมือนกับบางครั้งนกตัวเล็กๆ หรือแมลงจะติดอยู่ในหน้าต่าง เพราะว่ากระจกของหน้าต่างนั้นใส ภายในห้องก็มีตะเกียง ดังนั้น พวกมันจึงเข้าใจว่า ที่หน้าต่างนั่นไม่มีอะไร ว่างเปล่า สุดท้ายตัวเองก็บินชนเข้าไป ศีรษะบวมขึ้นมา ตาก็มองไม่เห็น อีกสักพักก็ล้มลงไป พวกมันไม่ไปช่องที่ว่าง แต่กลับบินผ่านไปที่กระจกนั่น 
             พวกมันก็เหมือนกัน! ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่ความสุขก็ไม่นำพา ก็หมดเรื่องแล้ว แม้แต่ความปลอดภัย ก็ไม่ต้องร้องขอ สุขภาพ ความสำเร็จ ชื่อเสียง ทรัพย์สิน ครอบครัว อะไรก็ไม่ต้องการทั้งสิ้น พวกเราก็จะไม่มีอะไรที่เป็นทุกข์แล้ว! ก็เป็นเพราะพวกเราอยากได้มากเกินไป จึงถูกกักขังไว้ที่นี่ ไว้ที่นั่น จมูกก็ถูกจูงไปที่นั่น แล้วตนเองจึงร้องโวยวายเพื่อขอความช่วยเหลือ