วันหนึ่ง - หัวหน้าเรียกเขาเข้าไปพบในห้อง หัวหน้าบอกเขาว่า หัวหน้า : " คุณตูบคุณรู้ไหมว่างานที่คุณทำนี้มันไม่ตรงกับที่ลูกค้าต้องการคุณแก้มากี่รอบแล้ว ยังคิดไม่ออกอีกเหรอ " ตูบ : " ผมทำเต็มที่แล้วนะครับ " ตูบพยายามเก็บอารมณ์ที่สะสมมานานนับปี หัวหน้า : " ผมให้โอกาสคุณ 2 วัน จัดการกับงานนี้ให้เรียบร้อย " ตูบ : " ผมทำไม่ได้ " หัวหน้า : " ทำไมคุณคิดจะปล่อยให้งานนี้มันพังใช่ใหม " ตูบมองหน้า หัวหน้าพร้อมกับหน้านิ่วขิ้วขมวด กัดฟันอย่างแรง ตูบ : " ผมขอลาออก ใครมันอยากทำงานกับคุณก็ทำไป บริษัทดีกว่านี้ก็มีเยอะ ฝีมืออย่างผม ผมไม่ง้อหรอก ไอ้เจ้านายที่ประเภทวันวันเหล่แต่เลขา แล้วไม่ทำงานอะไรเลยเนี่ย ผมเบื่อ " เจ้านายยืนตาค้าง อาปากค้างสักพัก ตูบก็เดินออกไปเก็บข้าวของแล้วอำลาเพื่อน ๆ ในสายงานออกไป วันต่อมา ณ ที่บ้าน ตูบช่างนั่งทำหน้าเซ็งกับชีวิตเหลือหลายทำไมนะทำไมเขาไม่ยอมอดทนเขาคิดป่านนี้ก็คงมีงานทำต่อแล้ว เฮ้อ สักพักเขาก็ออกจากบ้านไปกินข้าวลำพังริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขามองพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไกล ขอดูแล้วช่างสวยงามเสียจริง เขาอิ่มอาหารที่อร่อยมากมาก และวิวก็สวยจนกระทั่งมืด เขากำลังเดินกลับบ้าน ทันใดนั้นเอง เขาเห็นโจรวิ่งราวกระเป๋าเป้ของผู้หญิงคนหนึ่ง นายตูบ จึงวิ่งตามโจรไป จนกระทั่งโจรหยุดแล้วชักมีดขึ้นมา ในใจตูบกลัวก็กลัวแต่อยากเป็นฮีโร่เหมือนกัน จึงกระโดดเข้าหากำแพงแล้วตีลังกาเอาขาฟาด ฟาด ฟา....ด "จ๊ากก" เสียงตูบร้อง "โอ้ยย" ตูบร้องลั่น เพราะขาไปฟาดมีดที่โจรถือไว้ โจรก็ตกใจจึงทิ้งกระเป๋าไว้แล้ว หนีจากไป ทันใดนั้นเอง เจ้าทุกข์กับตำรวจก็มาถึงบริเวณนั้น ตูบโดนจับข้อหาวิ่งราวทรัพย์ซะได้ " คุณตำรวจ ผิดคนแล้ว " ตูบโวย " นี่แหล่ะค่ะ คุณตำรวจ จับมันไปเลย " เจ๊ที่ถูกวิ่งราว " โว้ยยย เจ๊ มันวิ่งไปนู่นแล้ว ฉันไม่ได้ขโมย " ตูบเริ่มโมโห แต่ไม่มีใครเชื่อตูบจึงถูกพาตัวไปโรงพักพร้อมกับแผลที่ขาเล็กน้อย ตูบเถียงอยู่ยกใหญ่ ตำรวจอีกนายก็ขึ้นมาบนโรงพักพร้อมกับโจรที่วิ่งราวเจ๊ พร้อมกับเจ้าทุกข์อีก 2 คน " เออ เอ ไอ้หมอนี่แหละค่ะ คุณตำรวจ " เจ๊ที่กล่าวหาว่าตูบเป็นขโมย ตำรวจที่จับตูบมาจึงงง " ไม่ใช่เขาหรอกค่ะ แห่ะ แห่ะ เห็นมันมืดก็ไม่นึกว่า " เจ๊หัวเราะแก้เขิน " ปล่อยได้ยัง ผมจะไปหาหมอ " ตูบโวย เจ็ตะโกนมา " เดี๋ยวสิคุณ " " อะไรอีก " ตูบเซ็ง " ฉันมีของตอบแทนและอยากขอโทษเธอนะ " เจ๊กล่าว " ถ้าให้เงินเก็บไว้เถอะ เอาไว้ให้โจรรายต่อไปก็แล้วกัน " ตูบบอกเจ๊ " ในกระเป๋าไม่มีเงินหรอก แต่ฉันมีหนังสือเล่มนึง รับไว้นะ " เจ๊บอกพร้อมกับทำหน้าอยากให้จริง ๆ ตูบจึงรับมาแล้วตูบก็ออกจากโรงพักอย่างพระเอก ตูบคิดในใจ ซวยจริง ๆ โว้ย แล้วเขากลับมาพักที่บ้านตัวเองพร้อมกับทายารักษาแผล นึกขึ้นได้เจ๊นั่นหยิบหนังสือมาให้นี่นา ตูบจึงหยิบขึ้นมาดูสักพัก To be continue !!!
ภาพตะวันตกดินที่ นายตูบทานข้าวและถ่ายภาพมา ( ภาพจากวินโดว์ XP )
27 เมษายน 2546 15:29 น. - comment id 68543
หนุกดีค่ะ
28 เมษายน 2546 02:07 น. - comment id 68546
แหม. . .พระเอกชื่อตูบนะ พี่ก็นึกภาพตอนคุณตูบตกใจกลัวมีด ซะหูตั้ง ปากยาวเชียว แหะ แหะ. . . เขียนได้น่าติดตามดีนะจ๊ะ. . . หัดเขียนเรื่องแรกใช่ป่ะ แบบนี้พี่ก็โชคดีซิที่ได้อ่านงานเขียนชิ้นแรกของเก่ง ตูบมองหน้า หัวหน้าพร้อมกับหน้านิ่วขิ้วขมวด กัดฟันอย่างแรง = ขิ้ว = หุหุ อย่ารีบซิจ๊ะน้อง อิอิ ชอบเผลอเหมือนพี่เลย (จุ๊ - จุ๊ แอบมาเตือน!!) รีบโพสตอน 2 นะจ๊ะ. . .จะตามมาอ่านจ๊ะ =^________^=
28 เมษายน 2546 10:19 น. - comment id 68554
อื้ม จะรออ่านนะจ๊ะเก่ง \\\\(^__^)//
28 เมษายน 2546 11:39 น. - comment id 68559
รอ...รอ...รอ..รอ..รอ...รอ...
28 เมษายน 2546 12:43 น. - comment id 68560
ขอบคุณแมวน้อยน้า พี่แม่มดนก......อิ อิ ตูบ ชื่อเหมือนหมานิ รัหมา กะ แมวนี่นา กะว่านางเอกชื่อเมี๊ยวซะเลย พูดเล่น ^__^ พี่ฟาง........ท่านพี่นี่เขียนเรื่องสั้นเกง่เหลือหลาย กระผมอายเหลือเกิน พี่อ้อม.......เร็ว ๆนี้แหล่ะ