-โ-ห-ว-ต-

อัลมิตรา

"มันอะไรกันนักกันหนา กับแค่จะไปกินข้าวมื้อเที่ยง 
คิดกันไปอยู่นั่น เลือกกันไม่จบไม่สิ้นเสียที .. ชักโมโหหิวแล้วแฮะ"
เมื่อก่อนนั้น ฉันเกิดความรู้สึกอย่างที่เขียนไว้ในข้างต้นบ่อย ๆ 
ตอนที่จับกลุ่มกับเพื่อนประมาณ 6 คน หาร้านอาหารสำหรับมื้อเที่ยง
บางร้าน ที่ว่างมีน้อย ไม่เพียงพอสำหรับ 6 คน บางร้านที่พอนั่งได้ก็ไม่ชอบ
เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นตอนที่ชักช้าเสียเวลาถามไถ่กันอยู่นานสองนาน
กิน กิน เข้าไปเหอะ เวลาพักก็มีแค่ชั่วโมงเดียว จะสรรหาอะไรกันมากมายนะ
คงเป็นเพราะตัวฉันทำตัวไม่ค่อยชินกับสภาพแบบนั้น ก็เลยรู้สึกว่าเรื่องมากไปนิด
จากที่ต้องเข้าเวรทำงานเป็นกะ บางมื้อเตรียมอาหารมาจากบ้านเองด้วยซ้ำไป
ที่บอกว่าเตรียมมาน่ะ หมายถึง แม่ทำและจัดการใส่กล่องให้เรียบร้อย ไม่ได้ทำเอง
คิดดูละกัน กลางค่ำกลางคืนเข้าเวรสี่ทุ่มกว่าเลิกงานเช้าตรู่ ออกนอกที่ทำงานก็ไม่ได้
แล้วมันจะมีอะไรดีไปกว่า ต้องจัดการเตรียมมาเอง .. 
หิวเมื่อไหร่ ก็ อุ่นที่ไมโครเวฟ ซะ
จนชินนะ .. ที่สามารถกำกับอาหารที่ต้องการ และช่วงเวลาที่อยากจะกินได้
พอมาอยู่ในระเบียบของชีวิตทำงานปกติ มันก็เลยเซ็ง 6 คน 
..บางที ก็ 6 ความคิด..
ตกลงกันตั้งแต่สิบโมงเช้า เที่ยงไม่ลงตัว ก็ยังเคย
 .. น่าเบื่อออก คิดแล้วอยากจะ ฮ่วย ดัง ๆ ..
เดี๋ยวนี้น่ะเหรอ ไม่เซ็งแล้ว ไม่เบื่อหน่าย มีความสุขกับพักเที่ยงชะมัด 
กินคนเดียวซะเลย  ไม่ต้องหงุดหงิดกับการโหวตเลือกร้านอาหาร
เลือกซื้อเองกินบ้าง ฝากเขาซื้อบ้าง เตรียมไปเองบ้าง แล้วแต่โอกาสจะอำนวย
มีเวลาพอที่จะนั่งพักผ่อนสบาย ๆ เปิดเน็ต ฟังเพลง อ่านหนังสือ แล้วก็ไปแปรงฟัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะเหรอ กว่าจะรวมตัวครบ 6 คน 
บางคนก็ขอเข้าห้องน้ำก่อน .. เฮ้อ..
บางคนขอหวีผม เติมแป้งนิด .. เฮ้อ ..
หิวชะมัดเลยฉัน ไส้จะขาดอยู่รอมร่อ.. เฮ้อ ..
จู่ ๆ ก็นึกถึงการโหวต  โหวตเลือกพรรค โหวตเลือกร้าน 
..มันคล้ายกันอยู่นิดนึงจริง ๆ นะ.. ขอบอก นิดเดียวจริง ๆ