กาลครั้งหนึ่งของความทรงจำ

ความทรงจำ

ตอนที่ฉันอยู่ม.4ฉันชอบในห้องผู้ชายคนหนึ่ง เขากับฉันทะเลาะกันทุกวันเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่เพื่อนๆในห้องจะได้ยินเสียงของฉันกับเขาทุกพัก แล้วพอวันเกิดเขาฉันก็เอาการ์ดที่ทำเองไปให้เขาฉันเขียนว่าฉันชอบเขาด้วย ตั้งแต่นั้นเขาก็บอกว่าเกลียดฉันเราไม่พูดกันอีกเลยนับว่าเป็นความผิดหวังครั้งแรกของฉัน พอฉันอยู่ม.6ฉันไปชอบรุ่นน้องเราเจอกันที่ชมรมตอนเทอม1 ฉันกับเขาเข้าชมรมเดียวกันและเราก็ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน
ถามชื่อก็ไม่บอก แต่ฉันไปส่งงานให้อาจารย์สายม.5 พอฉันเข้าไปในห้องม.5/3
ก็เจอเขาเข้าพอดีเลยได้รู้ว่าเขาชื่ออะไร เพื่อนห้องฉันก็ช่วยเป็นแม่สื่อให้ส่งจดหมายตอบกันไปมาแต่ว่าวามที่ไม่ได้วัยเดียวกันและฉันก็ไม่ค่อยไว้ใจเขาเท่าที่ควรเราคบกันได้ประมาณครึ่งปีก็เลิกคบไป ไม่มีฝ่ายไหนยอมบอกเลิกก่อน
ก็เลยค้างคากันอยู่อย่างนี้ อาจจะผิดที่ฉันก็ได้ ฉันไปแอบปลื้มรุ่นพี่คนหนึ่งเขาแวะมาเยี่ยมโรงเรียนฉันได้คุยกับเขาเพราะเพื่อนของฉันมันรู้จัก เขาถามไถ่ใส่ใจทั้งที่เราไม่สนิทกันแม้แต่นิดเดียว เขาจบปี4แล้ว ฉันเอาของขวัญปีใหม่ไปให้เขาในวันที่2มกราคมเพราะโรงเรียนเปิดวันที่2ก็ไม่เจอตัวเขาก็เลยฝากพี่ชายเขาไปให้ แล้ววันรุ่งขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะกลับบ้านเขาก็มาขอบคุณฉันแล้วบอกว่าฉันให้ของขวัญเขาได้ใกล้เคียงวันเกิดเขามากเลยเพราะเขาเกิดวันที่3มกราคม
ฉันก็เลยได้รู้วันเกิดเขาอย่างบังเอิญ หลังจากนั้นเขาก็ไม่มาโรงเรียนอีกถึงมาก็ไม่พูดกับฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าฉันผิดตรงไหน ฉันเสียคนที่เขารักฉันไปก็เพราะพี่เขา ฉันเลือที่จะปฏิเสธความรักที่คนที่เขารักฉันให้มาเพียงเพราะคำว่า ** ใส่ใจ** คำเดียว ฉันรู้จักกับพี่เขาไม่นานแร้จักกับคนที่เขารักฉันมานานกว่า ฉันอยากย้อนเวลากลับไป ไปคืนดีกับเขาแต่ตอนนี้มันก็สายไปแล้วฉันไม่มีโอกาส
นั้นอีกแล้ว