พ่อ ... ท่านดูแลผมมาตั้งแต่ 10 เดือน... ในวัยเด็ก ผมยังพูดและเดินไม่ได้ แต่เท่าที่ไดยินมา ผมซนมากทีเดียว เที่ยวปีบป่ายเป็นลิงเป็นข้างกันเลยที่เดียว ไม่ง่ายนักที่จะเห็นผมยอมนอนดีๆ ผมอยู่กับคนใช้ของป่าป๊า ที่รับหน้าที่ดูแลผม ป้อนข้าวป้อนนม ขณะที่ป่าป๊าในวัย 40 กับลังทำงานอยู่ชั้นสองของร้านขายผ้าห่มที่พำเพ็ง หลังจากที่ท่านตัดสินใจ เอาผมไว้.... (ไม่ทำแท้ง) ผมพูดได้ตอน 3 ขวบ ผมพูกราวกับนกแก้ว แถมนอนหลับน้ำลายยืด อันเป็นชื่อที่เรียกขานของทุกคนในครอบครัวว่า "ตึ๋งหนึด" ชื่อนี้ทำผมอายตลอดมา แหมใครจะหลับแล้วปาดน้ำลายตัวเองได้ล่ะ ทุกวันหลังเลิกงาน ท่านต้องทำหน้าที่หนึ่งอย่างหนัก นั่นคือตอบบรรดาคำถามซ้ำๆซากๆของผม ผมจะถามเรื่องหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกว่าผมจะจำเรื่องนั้นขึ้นใจเลยทีเดียว อย่างเช่น น่าน อายาย... (นั่นอะไร) แล้วท่านก็ตอบผมว่า เครื่องบินลูกเครื่องบิน... แบ้ว บ๋ม ขับ ด้าย ม้าย ฮับ ... (แล้วผมขับได้มั้ยครับ) ได้สิถ้าใจอยากขับจริงๆ ท่านก็ตอบผมอีก ผมก็ถามประมาณว่าเครื่องบินนี้มีกี่ขา แล้วมันเดินได้มั้ย .... มากมายทีเดียว ความช่างสงสัยของผม ท่านก็ตอบอย่างไม่รำคาญราวกับว่าท่านสะกดคำว่าเหนื่อยไม่เป็น ที่แหละมั้งที่เรียกว่าความรัก ดูเหมือนท่านเป็นคนเดียวที่คุณกับมนุษย์ต่างดาวอย่างผมรู้เรื่อง วันนี้ท่านถามผมเกี่ยวกับ "มือถือ" ขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสือเล่มใหม่อย่างใจจดใจจ่อ ผมก็ตอบท่านด้วยความรำคาญ เหมือนเดิม ท่าก็เงียบแล้วก็กดมือถือต่อไป มือน่ะกดมือถือ แต่แววตาไม่ได้มองมือถือเลย ท่านคงเสียใจ คงนึกย้อนไปเมื่อครั้งผมเป็นเด็ก เด็กเจ้าปัญหาซะด้วย เวลาผมได้สิ่งที่ผมไม่พอใจผมก็บอกว่าไม่ยุติธรรม แล้วไง ... ผมเคยยุติธรรมกับท่านหรือไม่ .... แล้วไง ผมต้องกลับมาทบทวนว่าที่ท่านพร่ำสอนผมมันมีค่ามากเพียงใด ท่านมักจะบอกว่าท่านไม่ได้เรียนหนังสือ ท่านไม่ชอบเรียน ท่านไม่มีอะไรจะสอน แต่ทุกการตัดสินใจของท่าน ทุกครั้งที่ท่านเอาผ้าห่มของท่านห่มให้ผมเวลาที่ท่านและผมหนาว จนกลายเป็นความเคยชิน ทุกช้อนที่ท่านป้อนผม ทุกลมหายใจที่ท่านอยู่เพื่อผม มันคือการเรียนและปริญญาที่ล้ำค่ากว่าปริญญาใดๆในโลก เพราะมันคือโลกที่ผมอยู่ โลกแห่งความเป็นจริง .... บันทึกของวันที่ 09/12/07 ที่บ้านลาดพร้าว
ตึ๋งหนืด 15 ธ.ค. 2550 16:26 น. - ID 8842 
696
3
0
15 ธันวาคม 2550 16:34 น. - comment id 98634
เคยเขียนหนังสือ เขียนกลอนให้พ่ออ่านค่ะ และบอกรักพ่อด้วย แต่ไม่กล้าบอกจากปากสักทีค่ะ แต่ใดๆก็ตามแต่พ่อรู้เสมอค่ะว่าลูกรักพ่อเพียงใด สู้ๆนะคะตึ๋งหนืด
16 ธันวาคม 2550 09:17 น. - comment id 98655
ดีจังเลย ...ตึ๋งหนืด รักพ่อมาก ๆ นะครับ แล้วเขียนมาอีกนะ ป้าจะคอยอ่านครับ
16 ธันวาคม 2550 09:26 น. - comment id 98658
เม้นท์นี้ฝากถึงคุณเพียงพลิ้วนะคะ เคยแต่เขียนถึงเหรอคะ ไม่เคยบอกจากปากเหรอ อย่าอายนะคะ บอกเลย ๆ แล้วจะได้รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่วิเศษสุด ๆ เลยทั้งผู้ให้และผู้รับค่ะ ปีใหม่นี้เลยนะคะ
16 ธันวาคม 2550 22:29 น. - comment id 98667
ฝนดีใจจิงๆที่ได้มาเจอคนแบบพี่ มันทำให้ฝนเกิดความคิดดีดีขึ้นมากมาย ขอบคุณนะคะพี่...สู้ต่อไปนะ นางฟ้าองค์นี้จะเป็นกำลังใจให้ต่อไป สู้สู้สู้............................
27 มีนาคม 2551 00:12 น. - comment id 99725
อ่านแล้ว ก้อคิดถึงเรื่องของเรา ตอนเด็กๆ เราก้อเป็นเด็กช่างสงสัย ชอบถามว่าทำไม ไปเรื่อยๆจนทุกคนรำคาญ และไม่ตอบคำถามเราและว่าเรา ทำให้เราเลิกที่จะถามทำไมอีกเลย ร้องไห้เสียใจ เพราะไม่มีใครตอบคำถามเรา แล้วทำไมอ่ะ ไม่มีใครสนใจตอบคำถามเราเลย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ