ในสายลม~*

ธ.ปฏิยุทธ์

สาวน้อยนั่งน้ำตาคลอเบ้าอยู่ท่ามกลางผู้คนในสวนสาธารณะ
      หลายครั้งแล้ว  ที่เขาคนนั้นนัดเธอมาที่นี่   แต่เมื่อมาทุกครั้ง  กลับไม่พบแม้เพียงร่องรอยของผู้ชายสักคนที่มีวี่แววว่าอยากจะมาพบกับเธอ  ดังที่พูดคุยกันผ่านทางอินเตอร์เน็ต  
     
     "ฉันมันหน้าตาน่าเกลียด ทุเรศทุกรังมากใช่มั้ย"  เธอกรอกเสียงอันสั่นเทาลงในโทรศัพท์   ที่ปลายสายตอนนี้มีเพียงความเงียบ   ชายหนุ่มเฉยเสีย เพราะได้ยินคำนี้มา 10 ครั้งแล้ว  หลังจากที่เขานัดพบกับเธอ  แต่เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว   
       
      เหตุผลที่เขาเลี่ยงที่จะพบเธอมีเพียงสองเหตุผลเท่านั้น  คือ  "ผมติดงาน" และ "ผมต้องไปต่างจังหวัด"   และปล่อยให้ร่างบางที่รอเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิมในสวนสาธารณะ
    สาวน้อย...พบชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขา คือคู่แท้  ที่แม้ไม่เคยได้พบเจอ  แต่ก็เข้าใจกัน ราวกับว่ารู้จักกันมาหลายภพหลายชาติ  เธอเฝ้าแต่รอวันที่เขาจะนัดพบกับเธออย่างเป็นทางการซักที    แทนที่จะมาโต้ตอบกันผ่านโลกไซเบอร์ ที่เธอไม่อาจได้เห็นหน้าค่าตา  และไร้ซึ่งการสัมผัสอันลึกซึ้ง ที่เต็มไปด้วยความหมาย
    คืนหนึ่ง   โทรศัพท์แสดงสัญญาณโทรเข้าจากปลายสาย ณ ที่ไหนซักที่ในโลก  เธอกระวีกระวาดรับโทรศัพท์เหมือนกระหายมานาน  พักใหญ่ที่เสียงเล็กแหลมโต้ตอบอย่างมีความสุข  กับลม  ที่จับต้องไม่ได้   และอาจจะเป็นไปได้ว่า  จะไม่สามารถสัมผัสได้เลยตลอดไป...   แต่เธอกลับพยายามสัมผัสมันด้วยหัวใจ  และยังคงหวังว่า  สักวัน  มือของเธอจะสัมผัสมันได้เช่นกัน
 
    ความหวังนั้นใกล้จะเป็นจริงอยู่หลายครั้งทีเดียว  เป็นสิบครั้งแล้ว ที่เขานัดพบกับเธอที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง  ที่มีบรรยากาศโรแมนติก  สงบเงียบ    แต่เธอก็ไม่พบวี่แววของเขาสักครั้ง
      เขาปล่อยเธอฟูมฟายอยู่ท่ามกลางความโรแมนติกและสงบเงียบนั้นเสมอ      สำหรับใครหลายคน  อาจจะหลาบจำกับความงี่เง่าที่แสนทรมานนี้ไปเสียแล้ว  หากแต่เป็นเธอ  ที่ยังคงมาพบกับความโรแมนติก และสงบเงียบนี้เพียงลำพัง....และยังคงหวังว่า สักวัน  เธอจะได้พบกับสิ่งที่เธอค้นหามานาน  สิ่งที่ใครหลายคนประนามว่า เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไป
     หลังจากครั้งที่สิบผ่านไป  เป็นอีกครั้ง....ครั้งที่ 11 ที่เขานัดเธอออกมาที่สวนสาธารณะแห่งเดิม     สาวน้อยไปถึงเวลาเดิม   ที่สถานที่เดิม   พร้อมกับความรู้สึกเดิมๆ  ที่ไม่อาจหวังได้ว่า  เขาจะมาปรากฏอยู่ตรงหน้าดังที่เธอเฝ้าฝัน
     เสียงบรรเลงดนตรีดังมาจากที่แสนไกล  ที่ใดสักที่ ที่ที่เธอได้ยินและสัมผัสมันได้  ทั้งทางประสาทหูและประสาทใจ   ใครสักคนกำลังละเลียดสีไวโอลินอย่างนุ่มนวล  ราวกับให้คนฟังเข้าใจทุกความรู้สึกจากส่วนลึก    
     กุหลาบช่อโต  วางอยู่บนม้านั่งตัวเดิม      
     สาวน้อยยิ้มแก้มปริ   คว้ากุหลาบช่อโตมาไว้ในอ้อมแขน  และอ่านข้อความจากกระดาษเล็กๆ ที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า  
      " คุณคือคนที่สวยที่สุดสำหรับผม...ผมขอมอบความโรแมนติก และความสงบเงียบในสวนแห่งนี้ให้คุณคนเดียว"
     เสียงไวโอลินหยุดลง  เม็ดใสจากดวงตาไหลลงอย่างหยุดไม่อยู่   เธอวิ่งหาเขาคนนั้น.....จนกระทั่งหมดแรง  และหยุดนั่งลงบนม้านั่งตัวเดิม  
     เธอยิ้ม ทั้งน้ำตา
     อย่างน้อย.....เขาคนนั้นก็ไม่ใช่เพียงสายลมที่พัดผ่านไป....