ไม่มีอะไรที่เธอต้องจดจำ

สะพั่งสะท้านไมภพ

ผมเห็นแขนของผมได้กระเด็นออกไปจากตัว และเลือดกำลังไหลรินออกเป็นทาง หัวใจของผมเริ่มจะแผ่วบ้าอ่อนล้ามากขึ้น ลมหายใจก็ติดขัดและเลือดก็ได้ไหลออกมาจากปาก นัยน์ตาของผมเริ่มมีเลือดออกท่วมแก้วตา ในหูของผมได้ยินแต่เสียงวิ้งๆอื้ออยู่ตลอดเวลา
      ครั้งแรกที่คิดได้ก็คือบัดนี้เวลาที่คนเรากลัวที่สุดได้มาถึงแล้ว เมื่อสะอึกความคิดของผมก็พรุ่งไปที่คำพูดของภรรยาว่าอย่าไปอย่าไป แต่ทว่าผมจะไปนัยน์ว่าทำเพื่อชาติแต่จริงๆแล้วลึกๆลงไปก็ทำไปเพราะว่าอยากจะได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้กล้าหาญและผลของการกระทำอาจทำให้ได้โปรโมทเป็นใหญ่เป็นโตต่อไปก็ได้แต่แล้วก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด
      ด้วยบำเหน็จตอบแทนการสิ้นชีวิตก็คงทำให้ลูกและเมียอยู่ได้แต่เมียก็ต้องลำบากหน่อย ใจหนึ่งก็นึกดีใจทีจะตายแล้วมีธงชาติคลุมแต่อีกใจหนึ่งก็เสียใจที่ไม่น่าพลาดเลย
      แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่าถ้ามีโอกาสอีกครั้งแล้วผมจะไม่ทำแบบนี้อีก มันไม่คุ้มเท่าไหร่ เมื่อคิดถึงว่า เรารักษาแผ่นดินไว้ให้มีการแย่งชิง คือป้องกันการแย่งชิงเพื่อให้เกิดการแย่งชิง มันถ้าจะบ้า และมันก็บ้ามานานแล้วตั้งแต่เมื่อสร้างโลก
     ธรรมชาติย่อมยากที่จะต่อต้าน มีแต่พวกหลงตนเองเท่านั้นที่จะเปลี่ยนโลก และผลของการเปลี่ยนโลกย่อมได้รับผลตอบแทนอย่างรุนแรง 
     ในระหว่างนั้นเองผมได้ยินเสียงลูกน้อง นายตำรวจ นักข่าวพากันเข้ามารุมล้อมจะเข้าช่วยเหลือ แต่ทว่าอีกบึมหนึ่งได้เกิดขึ้น เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นอีกหลายเสียง กลิ่นดินระเบิดเจือกลิ่นเนื้อไหม้หอมหวล เลยไพร่ไปนึกถึงเสื่อร้องไห้ แต่ก็แป๊บเดียวเพราะนิสัยขำๆง่ายๆ แต่ก็ต้องมาสลดใจอีกที่ตนเป็นสาเหตุให้คนอื่นต้องรับเคราะห์ด้วย
     พอเงียบลง ผมก็เริ่มสำรวจตนเองใหม่ว่าจะมีแววรอดไหมเพื่อที่จะได้อดทนให้รอดชีวิต 
     ไม่น่าจะรอดวะผมคิดในใจดังนั้นจึงเริ่มนึกถึงพระอรหันต์
 ในความวุ่นวายแห่งอารมณ์มนุษย์ผู้หยิ่งผยองและจองหองในความถือดีว่ามีเกียรติยิ่งกว่าคนอื่นจนลืมตัวตน ลืมรากเง่า ลืมกำพึด ว่าจริงๆแล้วตนเองคือใคร ต้อยต่ำแค่ไหน มีแต่เพียงปากร้ายร้ายและใจร้ายๆเท่านั้นที่ย่ำยีคนอื่นมาตลอดทาง