ถึงเวลาแล้ว....ต้องตัดใจ

oray

นานแค่ไหนแล้ว...ที่คุณจมปรักกับอดีต
นานแค่ไหนแล้ว...ที่คุณยังลืมเขาไม่ได้
นานแค่ไหนแล้ว...ที่คุณได้เสียเขาไป
นานแค่ไหนแล้ว...ที่หัวใจคุณอ่อนล้า
นานแค่ไหนแล้ว...ที่น้ำตามันหยาดรินอาบแก้มคุณทุกวัน
ถึงเวลาหรือยัง...ที่จะนึกถึงวันพรุ่งนี้
ถึงเวลาหรือยัง...ที่คุณจะลืมเขาเสีย
ถึงเวลาหรือยัง...ที่คุณจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใคร
ถึงเวลาหรือยัง...ที่หัวใจของคุณจะกลับมาเข้มแข็งตามเดิม
ถึงเวลาหรือยัง...ที่คุณจะหยุดร้องไห้และลุกขึ้นไปเริ่มต้นวันใหม่
อ่านแล้วคิดในขณะที่คุณมัวแต่เสียใจ
วันเวลาก็ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ...ไม่มีใครเขามาเห็นใจคุณหรอก
ทุกๆคนจะต้องเดินตามทางของเขา...
เขาไม่มีเวลาแม้แต่เสี้ยววินาทีที่จะหันมาดูว่า 
ทำไมคุณจึงล้มอยู่ ณ ที่นั้นในขณะที่คุณร้องไห้เสียใจกับความรัก
อีกคนหนึ่งกำลังค้นพบความปลื้มใจจากความรัก...คุณจะรออะไร... 
รอคนมาช่วยพยุงใจของคุณให้พ้นจากความมืดอย่างนั้นหรือ
คุณไม่ใช่เด็กอมมือ...ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่เป็น...
ไม่มีใครจะช่วยเหลือคุณก่อน 
ถ้าคุณไม่ลองช่วยเหลือตัวของคุณเองเสียบ้าง
คุณจะมีคุณค่าในสายตาของคนอื่นได้อย่างไร 
ในเมื่อ...สายตาของคุณเอง.
คุณกลับไม่เคยเห็นค่าของตัวเองเลยสักนิด 
อดีต..กับ..ปัจจุบัน...มันคนละเวลากัน
เราเพียงแต่ต้องระวังให้ประวัติศาสตร์ไม่กลับไปซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง
การที่คุณจะพบส่วนเติมเต็มได้นั้น...คุณต้องหามันเสียก่อน
ไม่ขุดเพชร เจียระไนเพชร...เพชรจะมาได้อย่างไร
ไม่ขุดทอง ร่อนทอง...ทองจะมาได้อย่างไร
ไม่เปิดใจรับความรัก...จะได้รับความรักอย่างไร 
คิดให้ดี...ทั้งนี้ก็เพื่อตัวของคุณเอง...  

บางครั้งการพูดอะไรที่แรงๆ ..ก็รู้...
อาจทำให้คนที่รัก เจ็บปวด แต่ก็จำเป็นต้องพูด 
เพื่อให้เค้าตัดสินใจได้ และตัดใจ 
อนาคตของเรา ยังเป็นของเราอยู่เสมอ....
อยากให้คุณได้รู้....
มันเจ็บปวดที่ต้องพูดอะไรๆ
ที่ไม่ตรงกับหัวใจ...มันยาก...จะบอก...
แต่ก็อยากให้คุณเข้าใจ....
ก้นบึ้งของหัวใจดวงนี้...ยังเป็นของคุณเสมอ...
ตราบนานเท่านาน.....